مصرف سیگار به 10‌ساله‌ها رسید!

رئیس انجمن متخصصان داخلی می‌گوید که مصرف سیگار به نوجوانان 10 تا 12‌ساله رسیده است. این خبر بسیار بد در ظاهر چون سایر خبرها و هشدارها نیست که از کنار آن به‌سادگی گذشت کرد. خبری‌ست تأسف‌برانگیز که نشان می‌دهد، اولیای خانه و مدرسه به‌نوعی برای تربیت و مواظبت از فرزندان خود، کوتاهی فاحش کرده‌اند و فرزندان در خانواده‌ها آن‌قدر خودمختار و آزاد شده‌اند که ارزش‌ها را به هیچ انگاشته‌اند؛ تاجایی‌که تربیت، حفظ سنن، آداب، احترام به بزرگ‌تر و حتی بهداشت و سلامت ارکان خانواده به‌شدت درمعرض خطر و بی‌بند باری قرارگرفته است. ادامه این‌روند ایران فردا را در خطر نیستی قرار داده است و اینکه چرا باید نوجوانان 12‌ساله به‌خود اجازه بدهد که به‌ هر‌کاری تن بدهد، در بحث امروز، به مسائل این‌چنینی از جنبه روانشناسی و روان‌شناختی اشاره‌ای ندارم و اصولاً به‌خود اجازه نمی‌دهم در مقوله‌ای پای بگذارم که در صلاحیت من نیست؛ اما از جنبه مبانی آداب و ادب و به‌خصوص از‌ جنبه بهداشتی و حفظ سلامت فرزندان باید، این‌خطر را به بزرگان خانوار گوشزد کرد که چه نشسته‌اید، بی‌خیال و دل‌خوش که فرزند یا فرزندانتان دارند سیگار می‌کشند و با صد افسوس در سن 10‌سالگی که به‌ظاهر، ما آنان را هنوز کودک می‌شناسیم و رفتار والدین با آنان بیشتر جنبه لوس‌کردن و بچه‌ننر‌شدن دارد که به‌دوراز چشم شما، این بچه‌ها روی به سیگار آورده‌اند. این ماجرا از دو حال خارج نیست یا سرپرست خانواده می‌داند یا اطلاع کامل ندارد که در هر دوصورت ما بزرگان خانه از جنبه تربیتی، کوتاهی وظیفه داشته‌ایم؛ تاجایی‌که اطلاع نداریم که فرزند دلبندمان به‌قول خودمان در سن بچگی یا از دید رشد سنی در مرحله نوجوانی روی به سیگار آورده است؛ گواینکه این آفت همگانی نیست و چه‌بسا تعداد محدودی از نوجوانان ما چنین می‌کنند که تصور می‌شود بیشتر در کلان‌شهرها و به‌ویژه در تهران رخ می‌نماید وگرنه هنوز در شهرستان‌ها و بخش‌های کشور، بزرگان خانه به‌خوبی از فرزندان حفاظت می‌کنند که شاید به‌نوعی چون احترام و حیا هنوز در آن مناطق ادامه دارد و به‌اصطلاح چشم‌و‌هم‌چشمی همانند کلان‌شهرها اپیدمی نشده و این‌جور حرکات شاید از دید افراد این مناطق نه‌تنها جایز نیست، بلکه عمل به آن نیز جزو اعمال قبیح شمرده می‌شود. به‌هر‌حال شاید چون نوجوانان، بیشتر اوقات مفید و سرزندگی را در مدرسه می‌گذرانند، دراین‌میان اولیای مدرسه هم شاید به‌نوعی جزو مقصران این وضعیت باشند که بسان سابق فرصت چندانی ایجاد نمی‌کنند که اعمال و رفتار دانش‌آموزان را زیرنظر داشته باشند و یا اینکه در خفا، از اوضاع‌واحوال نوجوانان مشغول آموزش که زیرمجموعه آنان به‌حساب می‌آیند، زیرنظر داشته باشند و حتی در ساعات تفریح و در حیات مدرسه، به وظایف خودشان به‌خوبی عمل نمی‌کنند که البته بسیاری از این مربیان، شاید حق‌وحقوق خود را ناکافی می‌دانند و لذا به‌قول قدیمی‌ها از کار خودشان دل‌خوشی ندارند تا از دانش‌آموزان مراقبت جدی معمول کنند؛ چون اگر نوجوانی در 10‌سالگی سیگار بکشد، کم‌کم به آن عادت می‌کند و در جوانی به سیگار آن‌قدر وابستگی پیدا می‌کند که نمی‌تواند از آن دل بکند که در اصطلاح به او می‌گویند «سیگاری»؛ اگر آن‌را بد ندانیم، به زندگی او لطمه زده‌ایم؛ چون پزشکان معتقدند که افراط در سیگار کشیدن، درنهایت به ازکارافتادن ریه و تنگی نفس منجر می‌شود که یک ضایعه غیرقابل‌جبران است و حتی بسیاری از پزشکان اعتقاد دارند که اغلب بیماران ریوی درنهایت به سرطان مبتلا می‌شوند. اینک که من نویسنده نمی‌توانم، قدم مهمی برای این عادت بد بردارم، آرزو می‌کنم که اولیای خانه و مدرسه از فرزندان مراقبت بیشتر کنند.