وزیر ورزش: بیرانوند حق جدایی دارد!

بیش از گذشت شش‌ماه از انتقال جنجالی به پرسپولیس یا بهتر بگویم فسخ یک جنبه علیرضا بیرانوند دروازه‌بان تیم‌ملی ایران و دروازه‌بان قبلی تیم فوتبال پرسپولیس که بنابه اظهارات خود این فوتبالیست شش‌سال در افتخارات باشگاه و تیم فوتبال پرسپولیس و بیش از گرفتن هشت جام قهرمانی یا بهتر بگویم شرکت در جام قهرمانی که از منظر انصاف، او نقش بی‌بدیلی در پیروزی‌های تیم فوتبال این باشگاه داشته است از هر نظر ستودنی‌ست؛ اما اطاعت از مقررات و قوانین بین‌المللی و حقوق اساسی، بر هر فردی واجب و ضروری‌ست و سلایق نمی‌تواند، ناقض مقررات شود؛ به‌خصوص‌که در رشته فوتبال، دارای مقررات ویژه‌ای‌ست که حتی دولت‌ها هم نمی‌توانند، ناقض آن شوند؛ چراکه اگر 10 مرجع قانونی مهم در دنیا باشد و در ورزش‌های جاری اگر یک ورزش به‌نوعی از استقلال رسیده که تمام کشورهای عضو، ملزم به رعایت آن هستند، از اعتبار این فدراسیون همین بس که رئیس آن‌وقتی وارد کشورها می‌شود؛ به‌طور ویژه از او استقبال می‌کنند؛ پس این ورزش ویژگی‌های خود را دارد، استقلال آن در درون کشورها هم اجباری و الزامی‌ست؛ تاجایی‌که عزل و نصب رئیس فدراسیون آن ‌هم مقررات ویژه‌ای دارد که اگر بنا باشد، یک رئیس فدراسیون فوتبال به دستور مقامات کشور برکنار شود، تائید فدراسیون جهانی برای آن الزامی‌ست؛ اما از مطلب دور نشوم. علیرضا بیرانوند، ورزشکاری نمونه بود که از دل طبقات فرودست جامعه جان گرفت و تا جایی پیش رفت که سخن از 50 و 90‌میلیاردتومان برای یک‌سال حقوق می‌گیرد. به‌هر‌روی وقتی از زحمات او برای سهیم بودن جدی در قهرمانی‌ها سخن گفتیم، بیرانوند هم باید قدر این موهبت و شش‌سال حضور مداوم که با حفظ ارزش‌های فداکارانه باشگاه صورت گرفت، نباید برای دریافت پول بیشتر، باشگاه و حدود 40‌میلیون طرفدارش را که از پرسپولیس و او در سرما و گرما پشتیبانی می‌کردند، پای روی این‌همه ارزش‌ها بگذارد و پول را بر آن‌همه امتیاز ترجیح بدهد و درنتیجه می‌توانست با رضایت باشگاه هواداران بی‌شمارش در محیطی مناسب و دوستانه از باشگاه جدا می‌شد که این عمل عین صواب بود، نه‌اینکه به‌یک‌باره وقتی بدون اجازه باشگاه فسخ کرده بود و در رسانه انعکاس وسیع پیدا کرد، هوادارانی که این ‌همه ‌ساله با شادی او شاد بودند و با دلگیری‌ها، افسرده و ناراحت می‌شدند؛ پس می‌توان به‌نوعی گله هواداران را می‌پذیرفت و با مصاحبه‌های متعدد و زدن اتهام رشوه، به باشگاه به باروت هواداران کبریت نمی‌زد، چون به‌یاد داریم وقتی مرحوم علی انصاریان از باشگاه پرسپولیس به استقلال پیوست، هواداران پرسپولیسی یکپارچه به تشویق او پرداختند که بعدها انصاریان گفت پاهایم توان راه رفتن نداشت و از مربی استقلال، کسب اجازه می‌کردم که مرا بازی ندهد؛ اما این‌همه فحاشی که از تهران به شهرستان‌های طرفدار پرسپولیس سرایت کرد؛ ضمن اینکه بسیار بی‌رحمانه، خارج از نزاکت و با بی‌تربیتی، نثار بیرانوند و خانواده محترم او شده که به این ورزش لطمه زیادی خواهد زد و هدف از ورزش از بین می‌رود؛ چون هم به جسم و هم به روح لطمه می‌زند؛ اما می‌توان به‌نوعی فدراسیون فوتبال را عامل مهمی این اهانت‌ها بدانیم. وقتی برای صدور یک رأی این‌همه دست‌به‌عصا راه می‌رود؛ تاجایی‌که بیرانوند خسته از این‌همه فحاشی، التماس می‌کند، تارای او صادر بشود و می‌گوید رأی هر‌چه باشد بهتر از این‌همه فحاشی‌ست؛ زیرا مردم به‌خاطر تأخیر در صدور رأی عصبانی شده و عنان از کف داده است؛ اما اظهارنظر وزیر محترم ورزش که گفته است هر‌کس دوست ندارد، هروقت بخواهد می‌تواند باشگاهش را تغییر بدهد که عدم اطلاع این وزیر محترم باعث شده این اظهارنظر خلاف را بیان نماید و دلیلی هم ندارد که وزیر ورزش، به تمام مواد قانون هر ورزشی آگاه باشد که ‌ای‌کاش، مشاورین ایشان آقای وزیر را روشن می‌کردند که در قراردادهای منعقده بین باشگاه و ورزشکار، مٌر قانون حتماً باید اجرا شود.