مهاجرت پرستاران به عمان و دانمارک

از اواسط قرن بیستم، بشر با افزایش و امکان دستیابی آسان‌تر به اطلاعات و اخبار جهانی که در اثر ارتباطات مثبت بین‌المللی حاصل شده بود، به‌مرور برای آگاهی از هفت‌میلیارد سکنه انسانی درروی این کره خاکی و نوع زیست و شرایط اقلیمی دیگر کشورها، به فکر دیدوبازدید از کشورهای مجاور و حتی دورتر و سیر و سیاحت و گردش‌های دسته‌جمعی در قالب سفرهای توریستی، افتاد که از نادیدنی‌ها و ناشنیدنی‌ها آگاهی یابد؛ درنتیجه سیروسفر به‌نوعی به‌عنوان یک پدیده قرن بیستم، وسعت گرفت و کشورهایی خاص مقصد توریست‌ها شد؛ تاجایی‌که بسیاری از کشورها از این پدیده استفاده کرده و به بهره‌وری از این وضعیت متوسل شدند و چون سطح آگاهی بالاتر رفت، مسافرت به اروپا و آسیا، با حداقل هزینه آغاز شد. به‌موازات آن، ایران نیز درهای کشور را برای ورود گردشگران به کشور باز کرده و توریست‌های بسیاری، ایران را به‌عنوان مقصدی ایدئال پذیرفته و همه‌ساله ایران میزبان توریست‌های زیادی شد و ایرانیان هم به کشورهای زیادی مسافرت کردند؛ اکنون دودهه است که اقامت دائم و مدت‌دار برای مردم ما، جزئی از زندگی آن‌ها شده است؛ تاجایی‌که هزاران‌هزار پزشک متخصص و تحصیل‌کرده‌های نخبه ایرانی، مهاجرت را پیشه خود کرده و با امید رؤیاهای شیرین، اقامت در اروپا، آمریکا و استرالیا، هدفی شد حتی برای جوانان ما که بهشت موعود را در ورای کشور می‌دانستند؛ اما در همین دودهه، کشورهای حاشیه خلیج همیشگی فارس نیز مقصدی شدند برای کاریابی و به‌اصطلاح درآمدزایی جوانان ما که رؤیاهای خود را در جاهای دیگر می‌دیدند و تا اندازه زیادی، بیکاری فزاینده در کشور و سطح درآمد محدود، موجب تبدیل مهاجرت تدریجی به سیل مهاجرت شد که به‌تبع‌آن، پزشکان پرستاران ایرانی نیز روی به‌سوی مهاجرت به عمان- امارات متحده عربی و قطر و فراتر از آن به اروپا و به‌ویژه به دانمارک آورده و شروع به مهاجرت به این مقاصد کردند؛ تا‌جایی‌که براساس آمارهای موجود بیش از یک‌میلیون پرستار ایرانی به عمان و سایر کشورها آورده‌اند تا به درآمد بیشتری برسند؛ چراکه پرستاران ایرانی درازای هشت‌ساعت تا 12‌ساعت کار حقوقی حتی با اضافه‌کاری معادل 15‌میلیون‌تومان دریافت می‌کنند که نه ایدئال، بلکه منصفانه هم نیست. اگر حقوق این قشر سخت‌کار و سخت‌کوش را با پزشکان مقایسه کنیم، فاصله‌ای بس بعید مشاهده می‌شود! لذا فرار این طبقه حتی به عمان که در آن‌جا حقوق دلاری دریافت می‌کنند و حداقل دستمزدشان سه‌هزار‌دلار است؛ یعنی معادل 300میلیون‌تومان حقوق ماهانه رقم خورد و عده بسیار زیادی از آنان با تمام عشق و علاقه و عرقی که به کشور عزیز ایران دارند، دریافت حقوق بالا و صدالبته آینده بهتر را دلیلی دیدند تا روانه اروپا و شیخ‌نشین‌ها خلیج‌فارس شوند. آن‌هم درشرایطی‌که درحال‌حاضر کشور ما درزمینه پرستار در مضیقه است و لذا بسیاری از بیمارستان‌های خصوصی و دولتی، کمبود شدید پرستار دارند که لطمه زیادی به بیماران و آسایش آنان می‌زند و به‌ناچار از نیروهایی به‌نام پرستار استفاده می‌کنند که هیچ اطلاعی از دانش پرستاری ندارند که مهم‌ترین اصل آن روانشناسی ارتباط است و عدم آگاهی آنان از رموز پرستاری، لطمات جدی به بیماران وارد می‌کند. ای‌کاش وزارت بهداشت و آموزش پزشکی که به‌جهت رفاه پزشکان به‌یک‌باره ویزیت آنان را 60 و در پاره‌ای 100‌درصد افزایش داده است، به پرستاران هم گوشه‌چشمی داشته باشد تا آنان جلای وطن نکنند و در کشور بمانند و خدمت کنند.