ترامپ در محاصره کنگره

در تاریخ، فراوان رهبرانی بودند که به‌نوعی تاریخ‌ساز شدند و تا زمان باقی، یادگار آنان از یاد نخواهد رفت. ناپلئون بناپارت، هیتلر آلمانی، استالین روسی و در عصر کنونی دونالد ترامپ؛ رئیس‌جمهوری آمریکا که خوب یا بد آنان را ساکنان این کره خاکی می‌دانند؛ ولی آنچه از آنان برجای‌مانده و برای ترامپ بر جای خواهند ماند، شخصیت حقیقی آنان است که درطول زمان از آنان دیده‌شده است. هیتلر با آن افکار شیطانی، تاریک‌ترین نقطه تاریخ را به‌نام خود ثبت کرد. کشورگشایی ناپلئون با شکست مفتضحانه پایان گرفت. استالین که در عهد خود به‌نام قهرمان معرفی شد، در تاریخ دنیا به‌نام دیکتاتوری بی‌رحم که قاتل مردمان کشورش بود شناخته‌ شده و از او به بدی یاد می‌شود؛ اما در این 12‌سال اخیر از ترامپ به‌نام رهبری متلون‌المزاج و دمدمی یاد می‌شود که از نوعی شارلاتانیسم خودخواسته بهره دارد. از او به‌نام فردی‌ یاد می‌شود که در آمریکای به‌اصطلاح صاحب دموکراسی، با داشتن 91 پرونده در دادگاه‌های ایالتی و ولایتی که اکثر آنان بوی فساد دارد، دوبار در مقام رئیس‌جمهوری ابرقدرت سیاسی و اقتصادی بانام آمریکا ازسوی مردم انتخاب‌شده است که باید گفت مردمی که به آزاده‌خواهی و آزادزیستی شهره هستند، به فردی با این شناسنامه کاری و شخصی رأی داده‌اند که پس از پروند‌ه‌های متعدد، با حمله به کنگره آمریکا توسط طرفدارانش، ناقض آزاده‌خواهی هم شد. حال این شخص در دومین دور از ریاست‌جمهوری دست‌به‌کارهایی می‌زند و لب به سخنانی باز می‌کند که یک‌بارمصرف هستند. او حتی برای انتخاب همکارانش هم از ثبات لازم برخوردار نیست. عمل و سخن او فرسنگ‌ها باهم فاصله‌دارند. او کسی را ‌که نقش مهمی در انتخاب او در مقام ریاست‌جمهوری در دور دوم داشته است، فقط چهارماه تحمل کرد و بس؛ سپس او را از منصب خود برکنار کرد تا مردم آمریکا به این یقین برسند که روی گفته او نباید تکیه کنند. او حتی به ‌آسانی آب‌خوردن دروغ می‌گوید. نقل‌قول می‌کند و از دوستان خود، دشمنانی حرفه‌ای درست می‌کند که در فیزیک به آن می‌گویند دفع؛ و به این خصلتی‌ست که ترامپ در آن در نوک قله‌ها نشسته است! او که فردی به‌شدت خودپسند است، ثبات فکری و عملی نداشته و به‌آسانی از دوست خود، دشمنی حرفه‌ای می‌سازد. بسیار خودشیفته است و همچنان به خودنمایی علاقه‌مند و وفادار بوده؛ به‌نحوی‌که در هر جمعی او همیشه متکلم‌وحده است و مجلس‌گردان. در جلساتی که با سران سایر کشورها دارد، همیشه در صدر قرار می‌گیرد و به هنگام راه‌رفتن حتی با دوستان، همیشه باید در صف نخست باشد و چون ملبس به چتر خودخواهی‌ست، در سیاست هم از این خصلت فاصله نمی‌گیرد و حتی برایش سخن خودش هم مهم نیست. امروز حرفی می‌زند ‌که فردا عکس آن‌را می‌گوید. اوج خودنمایی او در جنگ اخیر جمهوری اسلامی ایران با رژیم صهیونیستی نمود بیشتری داشت؛ او حتی تقاضا و خواست خود را از مقامات کشور ما طوری وانمود می‌کند که پنداری دولتمردان ما از او خواسته‌اند! کمااینکه در بلوف‌زدن نیز همین صفات او متجلی‌ست. او قرار بود که در اولین روز ریاست‌جمهوری، به جنگ خانمان‌سوز روسیه و اکرائین خاتمه بدهد که نه‌تنها اقدامی نکرد؛ بلکه و با صد‌افسوس گفت که این دو کشور آن‌قدر به جنگ ادامه بدهند تا خسته شوند! او تعرفه‌هایی را بر واردات و صادرات خود وضع کرده که ناچار شد پس از مدتی آن‌را رفع کند؛ یعنی حرف خود را پس گرفت. از رفتار و گفتار او شاید به‌قول قدیمی‌ها مثنوی 72‌من کاغذ هم کم باشد، خداوند آخر و عاقبت مردم آمریکا را به خیر بگرداند.