بنزین؛ متهم اصلی آلودگی محیط

بیش از سه دهه است آلودگی محیط و هوای ناسالم دغدغه کلی و اصلی نظام شده‌است. افزایش مشکلات قلبی و تنفسی مردم در کلان‌شهرها، افزایش شدید میزان مرگ‌ومیر، سیل مهاجرت روستائیان به شهرها که اصطلاحا به آن شهرنشینی گفته می‌شود، حذف فضای سبز و قطع درختان، برج‌سازی بی‌رویه و آپارتمان‌نشینی، تولید انبوه خودروهای غیراستاندارد بنزینی و دیزلی، نبود مترو و وسایط نقلیه در حد کفاف، دستگاه‌های گرمایش و سرمایش دودزا، کارخانه‌های اطراف کلان‌شهر با سوخت‌های ناقص، ترافیک فشرده در کلان‌شهرها و افزایش میزان سوخت و بالاخره بنزین غیرمرغوب و این است سرنوشت مردم عزیز کشور ما در محیطی خشک، دودزا، بدون اکسیژن و با ریه‌هایی پر از مونواکسیدکربن و تهی از اکسیژن. خود کرده را تدبیر نیست! خود می‌دانیم که شهرمان هوای کافی ندارد؛ اما برای رفتن به محل کارمان با وسیله شخصی و تک‌سرنشین رانندگی می‌کنیم که مصداق کامل خودخواهی است پس ما به نوعی در تخریب محیط زیست و آلودگی دست داریم. مدیران شهری در عین ناباوری و با وجود اینکه می‌دانند وسایل نقلیه عمومی اداری احتراق ناقص دارند برای رفع آن اقدام نمی‌کنند. شاید بتوان گفت نخستین متهم آلودگی هوا نبود مدیریت استاندارد است که خود از کیفیت سوخت استاندارد بی‌اطلاع است، تمام درختان و باغات و فضای سبز شهرها را تخریب می‌کند و آنگاه پروانه ساخت برج‌های آن‌چنانی می‌دهد، از کلان‌شهرها یک قفس می‌سازند و خیابان‌ها را پارکینگ ماشین می‌کنند، آنگاه خود را مدیر دلسوز می‌دانند، بنزین با اکتاو بالا و مملو از سرب را به ماشین‌ها وارد می‌کنند، آنگاه از هوای آلوده گله می‌کنند. این همه سمینار برگزار می‌کنند، کنفرانس تشکیل می‌دهند، فراخوان می‌دهند؛ اما نتیجه ملموسی به دست نمی‌آورند و باز هم باید گفت: «نشستند و گفتند و برخاستند!» نقاط مرکزی کلان‌شهرها را محدوده ممنوعیت ورود یا به اصطلاح محدوده طرح ترافیک تعیین می‌کنند؛ اما در کمال تعجب مجوز ورود را فروشی می‌کنند. شاید اگر با پرداخت پول وارد نقاط ممنوعه شویم سوخت ما اصلاح می‌شود یا به عبارت دیگر پول سوپاپ تسویه موتور و اگزوز ماشین می‌شود، بنابراین نمی‌توان با پیچیدن نسخه‌های این‌چنینی مشکل آلودگی را حل کرد. باید برای حل مشکل ریشه‌ای‌تر فکر کرد، شاید اگر سوخت باکیفیت و استاندارد بالا با تولید محدود خودرو با کیفیت بالا همراه شود، آلودگی را بتوان تا حد مطلوبی کاهش داد. اگر از همین امروز مسئولین اراده کنند وسیله نقلیه بنزین سوخت را تولید نکنند و به جای آن ماشین‌های هیبریدی تولید شود بتوان پیش‌بینی کرد که در یک پروسه پنج ساله کنترلی، هوای سالم را برای استنشاق به ریه‌های مردم نجیب کشور تزریق کنند و آنجاست که دیگر سالیانه ناظر مرگ‌ومیر ناشی از بی‌هوایی و مشکلات تنفسی و قلبی بدین حد و اندازه نباشیم. در کشورهای اروپایی و پیشرفته برای جلوگیری از آلودگی هوا به درون بنزین‌ها موادی به نام کاتالیست‌ وارد می‌کنند که زایل‌کننده منواکسیدکربن، سرب و... به میزان 90درصد است و به این ترتیب مشخص می‌شود در کشور ما بنزین‌های مصرفی مردم 90 برابر آلوده‌تر از کشورهای پیشرفته است. لازم به ذکر است این مواد درون باک‌های بنزین عمری حدود 50000 تا 60000 کیلومتر دارند و بالاخره به‌عنوان آخرین راه‌حل باید اجازه داده نشود خودروهای با عمر بیشتر از 10سال در خیابان و کلان‌شهرها تردد کنند. باشد تا در آینده با وجود گرمای فزاینده کره زمین، خشکسالی و غیره شاهد هوای ناسالم نباشیم.