المپیک نه؛ در کرونا رکورد زدیم!

در اثنای مسابقات المپیک 2020 ژاپن که کرونا باعث شد در 2021 در توکیو پایتخت ژاپن برگزار شود؛ اگر موفق نبوده‌ایم که طلای مسابقات ورزشی را در حد انتظار کسب کنیم، در عوض در صحنه همه‌گیری کرونا، در آخرین‌روز هفته گذشته رکوردی از خود به‌جای گذاشته و با بیش از 30هزار مبتلا در کشور، به عدد ویران‌کننده‌ای دست‌یافته‌ایم که فقط باید تأسف خورد که در رقم‌خوردن چنین شرایطی، کم‌کاری دولت و مردم، از دلایل عمده آن بوده است. دولت را باید مقصر اصلی دانست که در 18‌ماه‌اخیر، مرتباً نمره مردودی دریافت کرده و با وجود داشتن فرصت‌های طلایی برای مهار یا توقف یورش سراسری کرونا، عکس‌العمل به‌موقع و مناسب نداشته است و تا دلمان بخواهد ازسوی دولت، فقط وعده شنیده‌ایم و بس. در‌این‌میان، رئیس ستاد ملی مبارزه با کرونا که خود وزیر بهداشت و درمان و آموزش پزشکی‌ست، بیش‌از‌همه در معرض آماج حملات مردم بوده است؛ به‌نحوی‌که پاره‌ای‌از‌اوقات عنان از کف می‌دهد و با عصبانیت با منتقدین برخورد می‌کند؛ هرچند بر‌این‌باورم که شاید هر فرد دیگری نیز به‌جای او می‌بود؛ از فشارهای موجود در‌این‌مدت طولانی، تحملش به سر می‌رسید و به‌گفته قدیمی‌ها؛ رو به صحرا و بیابان می‌گذاشت؛ اما جای خوشبختی‌ست که در‌این‌مورد خاص، آقای وزیر مقاوم است؛ هر‌چند بیشتر وعده‌هایی که به مردم برای واکسیناسیون داده‌ شد، باد هوا شده و برای مردم، بی‌ثمر گشته است و مجموعه بدقولی‌ها به‌جایی‌رسیده که در بهترین حالت، از مجموعه واکسن‌های وارداتی و تولیدی داخل، روزانه حداکثر 400هزار‌نفر واکسینه شده یا می‌شوند؛ اگر اوقات تعطیل هفتگی را از آن کم کنیم، در‌مجموع در‌طول یک‌ماه در خوش‌بینانه‌ترین حالت، ما قادر خواهیم بود که حدود هشت تا نه‌میلیون‌نفر را تحت واکسیناسیون قرار دهیم و برای پوشش کامل کشور، حداقل 10‌ماه زمان لازم است تا کل جمعیت کشور واکسینه شوند؛ و این یعنی افزایش رکورد بیش از 30هزار ابتلای روزانه در کشور که این دو عدد به‌هیچ‌وجه، متوازن‌شدنی نیستند؛ اما اگر بخواهیم جانب عدالت را رعایت کنیم؛ همه این عوامل را نباید به‌حساب این دولت و وزیر او گذشت. اگر دولت یک‌هفته تعطیلی و قرنطینه را تعیین می‌کند، اما مردم ما درهمان‌حال بی‌خیال این‌همه مبتلا و کشته، بار سفر بسته و راهی سه استان تمام‌قرمز کشور، یعنی گیلان، مازندران و گلستان می‌شوند؛ حاصل سیاهی رقم می‌خورد؛ و این‌درحالی‌ست‌که بسیاری از این‌افراد می‌گویند که باید دم را غنیمت شمرد و برای آسایش و خوش‌گذرانی خود و متوقف تفریح و گردش خود می‌گویند که ما را خیالی نیست؛ چرا‌که بالاتر از سیاهی رنگی نیست! طبیعی‌ست؛ چنین پندارهایی ازسوی برخی از مردم کشور ما که صلاح و مصلحت خود را در خوش‌گذرانی دیده و شادی خود را بر کل جامعه ترجیح می‌دهند، موجب شده عاقبتی این‌چنینی را به مردم کشور تحمیل ‌کنند. بدین‌روی وقتی در یک‌روز بیش از 30هزار‌نفر مبتلا به ویروس کرونا و بیش از 300‌نفر جان‌باخته می‌شوند، به وضعیتی بحرانی گرفتار می‌شویم که حتی راهروهای بیمارستان‌ها هم دیگر جایی برای بیماران کرونایی ندارند. این وضعیت بد، در پاره‌ای از استان‌ها، رنگ گرفتاری همگانی را گرفته است. ازجمله در اهواز، سیستان‌و‌بلوچستان که حتی کمبود کپسول اکسیژن هم مزید‌بر‌علت شده است. حال، من همیشه منتقد که معمولاً آهسته حرف می‌زنم، ناله‌های آرامم دیگر به سر رسیده و می‌خواهم با صدای بلند و با فریاد از دولت و مردم، رعایت موازین بهداشتی را خواستار ‌شوم. امید است دولت در همین چند‌روز باقی‌مانده از عمر خود، از کشورهای دوست و حامی بخواهد، حتی به‌نام قرضی، واکسن ارسال کنند و دولت بتواند مردم را تا دیر نشده واکسینه کند؛ چرا‌که فردا خیلی‌دیر است؛ اما درپایان به‌سان همیشه به‌خصوص به هنگام گرفتاری‌ها و مواقع بحرانی، باز‌هم باید دست تمنا و استغاثه به‌سوی خدای مهربانی‌ها دراز کنیم و بگوییم خدا کریم است.