تعطیلات خونین

از هزاران‌سال‌‌پیش، ایرانیان باستان ایام نوروز را که هم‌زمان با بهار طبیعت بود، به نیکی قدر دانسته‌اند و به‌بهانه آن جشن و سرور می‌گرفتند. همچنین ده‌ها روز دیگر را نیز به‌مناسبت‌های گوناگون و با انواع نام‌ها، محترم می‌شمردند و در تجمعات زیبا، پایکوبی و دست‌افشانی می‌کردند تا پس از گذراندن سه‌ماه زمستان با آن سرمای کشنده و جدا شدن از خانه‌نشینی و از پای کرسی‌ها، آغازی دوباره از زندگی با فعالیت بیش‌تر و توأم با شادمانی را تجربه کنند و این تجربه تکرارشدنی را همه ساله‌ها در هوا و نسیم بهاری و به‌همراه طراوت گل‌ها و شکوفه‌های بهاری تکرا رمی کردند تا نظمی جدی‌تر به زندگی بدهند. آن‌ها با خانه‌تکانی و زدودن گرد‌و‌غبار از زندگی و پاک‌کردن دل از غبار و کینه و دید و بازدید با همدیگر، جلوه‌ای زیبا به زندگی می‌دادند که بسیار نیکو و سنتی پسندیده به‌شمار می‌رفت؛ اما کم‌کم و با آغاز شکوفایی دوران صنعتی و در عصر تکنولوژی که فراوانی ماشین از ثمرات آن بوده است، با همه تسهیلاتی که به زندگی آدمیان داده است غم و اندو را نیز جزیی جدا ناشده از زندگی کرده است که یک نمونه تراژدی و اندوهبار آن در طی این سال‌ها، تحمیل صدها کشته و چند‌برابر مجروح و مصدوم و نقص عضو به بشریت در کشور عزیز ما را موجب شده است؛ به‌نحوی‌که در ایام تعطیلات نوروزی، در بسیاری از خانواده‌ها، به جای جشن و سرور، عزا و ماتم، رنگ شادی را از آنان می‌گیرد و این داستانی تکرارشدنی و غم‌انگیز، همه‌ساله تجدید می‌شود، از‌جمله در سال جاری در ده فروردین از ۷۰۰ کشته و بیش از 1000 مجروح به خانواده‌های ایرانی تحمیل شده است که مراد از نوشتن مقاله امروز به جهت بد یمن بودن این ایام نیست، و انداختن   این همه کشته را بپای تعطیلات نمی‌گذارم؛ بلکه مراد و نیت از این غمنامه رفع عوامل ایجاد این تراژدی همه‌ساله است که من نویسنده با استناد به اظهارنظر مسئولین رده بالای راهور کشور، که از دست‌بر‌قضا، سازمانی بسیار قوی و پرتلاش که در ایام نوروز، حضور آنان در راه‌های کشور، باعث ایمنی جان میلیون‌ها، مردم گردشگر ایرانی کرده است؛ لذا توجه و عطف به این تراژدی سالیانه، پیرامون علل وقوع این حوادث است که اگر به آمارهای داده شده راهور دقت شود، 70‌درصد تصادفات و کشته شده‌ها را باید بر عهده، سیستم ضعیف خودروهای تولید وطن دانست که نکات ایمنی در آن لحاظ نشده است؛ بلکه اتاقکی به‌نام خودرو را بر روی موتوری سوار کرده و در جاده‌های کشور رها شده‌اند، جنس اتاقک‌های خودرو آنقدر ضعیف و ناایمن است که در بسیاری از تصادفات در لحظه اوّل سرنشینان در میان، آهن پاره‌های خودرو، در هم فرو می‌روند و جان خود را از دست می‌دهند، ضعف این خودروهای وطنی به حدّی است که بسیاری‌از‌اوقات، پلیس فداکار راهور، به‌خصوص مسئولین بالای راهور از نمره کردن این قبیل خودروها طفره رفته و اعلام می‌کنند که ازاین‌پس از نمره کردن این قبیل خودروها خودداری می‌کنند؛ اما باز‌هم علی‌رغم میل باطنی ناچار می‌شوند، خودروها را شماره‌گذاری کنند. این داستان غم‌انگیز، حداقل 50‌سال است که ادامه دارد و دو کارخانه وطنی، این خودروها را، آن هم با قیمت‌های گزاف به مردم متقاضی تحویل می‌دهند و لذا تمام ایام نوروز و نوروزهای دیگر، شاهد این همه وقایع ناگوار و به‌سوگ نشستن مردم  خداجوی خود هستیم و این داستان تکرارشدنی ظاهراً تمامی ندارد.