بی‌تدبیری در فوتسال
عادت کرده‌ایم هر‌از‌چند‌گاهی از حاشیه‌های فوتسال بگوییم و بنویسیم؛ ورزشی که در ماهیت تیمی خود و در رده ملی، رشته‌ای بسیار موفق است اما در سطح باشگاهی، با مسائل و چالش‌های جدی روبه‌روست. در تازه‌ترین اتفاقات ناگوار رشته فوتسال، درگیری روز یک‌شنبه بازیکنان شهروند ساری و گیتی‌پسند در اصفهان بود که بازیکنان به‌شدت با یکدیگر درگیر شده و متعاقب آن، این درگیری‌ها به سکوها نیز کشیده می‌شود. وقوع این حوادث که گاه و بی‌گاه شاهد آن هستیم، همواره این ابهام را ایجاد می‌کند که مقصر این‌همه مشکلات کیست؛ بی‌تدبیری یا اینکه دست‌های پشت‌پرده مسبب این مسائل است؟ بارها کارشناسان گفته‌اند که فوتسال، نیاز به بازنگری دارد؛ این رشته، نیازمند مدیران فوتسالی‌ست و بالاخره اینکه فوتسال نیاز به حمایت و البته مدیریت ویژه دارد اما گوش شنوایی برای این سخنان پیدا نشد. کاری به حاشیه‌های قبلی، دعواهای فوتسالی، درگیری‌های داخل و روی سکوها و ... که در گذشته افتاده نداریم؛ اما آنچه در اصفهان و در بازی گیتی‌پسند و شهروند ساری روی داد و منجر به اعزام چند بازیکن به بیمارستان شد؛ شاهکاری‌ست که دست‌اندرکاران این رشته باید به خود ببالند. با‌توجه‌به اتفاقات این‌چنینی در فوتسال، آیا نمی‌شد که پیش‌بینی حضور نیروهای بیشتر برقراری نظم و انضباط را در سالن و البته روی سکوها؛ آن‌هم در زمان خروج بازیکنان دو تیم از سالن را کرد؟ نکته دیگر اینکه، علاقه‌مندان فوتسال، این بازی را از شبکه استانی به‌صورت زنده تماشا می‌کردند؛ همچنین کودکانی که پای گیرنده‌های تلویزیون بودند و دیدند که الگوهای ورزشی هم می‌توانند مانند مردم کوچه‌و‌خیابان، با هم درگیر شوند؛ می‌شود در ورزش مشت زد، می‌توان فحاشی کرد و ... باید پرسید که مسبب این‌همه بی‌نظمی در فوتسال کیست؟ بازی دو تیم، با اعتراض‌هایی همراه بود؛ از اعتراض به گل اول شهروند ساری گرفته تا اخراج پاسپانی؛ سرپرست گیتی‌پسند از زمین بازی. از مدارا‌کردن‌های قاضی میدان تا پرتاب اشیاء از روی سکوها به داخل زمین. همه اینها هشدارهایی برای ایجاد یک جرقه بود؛ جرقه‌ای که برای دیدن آن، زمان را از دست دادیم و اما عادت بدی شده است که تا چیزی مطابق میل‌مان نیست، خودمان دست‌به‌کار می‌شویم؛ به زمین آمده و خودمان حق خودمان، تیم‌مان و استان‌مان را می‌گیریم. جای تأسف دارد که مسئولان دو تیم، به‌جای پرداختن به اصل ماجرا، به‌دنبال فرافکنی و بیان مطالبی هستند که خودشان، تیم‌شان و البته مسئولان استان‌شان را از بار انتقادها خلاص کنند. یک‌طرف می‌گوید که با چوب و چاقو ما را زدند و طرف دیگر ادعا دارد که تمام این درگیری‌ها از کلمات حکیمانه یکی‌از تماشاگران و البته برخورد تند بازیکن میهمان آغاز شده است. این بازی البته یک نکته مثبت هم داشت؛ اینکه بازی به همان نیمه نخست خلاصه شد؛ چرا‌که نمی‌توان تصور کرد در چنین فضای ملتهبی، چه اتفاقات ناگواری در راه است و باید باز‌هم خدا را شکر کرد که این بازی، تلفات جانی نداشت. کلام آخر اینکه، ضرورت دارد که مدیران ورزشی و مدیران غیر‌ورزشی، مسئولان باشگاه‌های به‌اصطلاح فرهنگی،ورزشی؛ جهت رفاه و آسایش علاقه‌مندان به ورزش، کمی درایت را چاشنی مدیریت‌های خود کنند.
امین صانعی