برنامه نمایشی همبستگی فلسطین

بزرگ‌ترین خواسته مردم فلسطین از رهبران‌شان، آشتی و مصالحه بین دو گروه بزرگ سیاسی این کشور است. گروه فتح که رهبری سازمان خودگردان فلسطین را در کرانه باختری برعهده دارد، و گروه اسلام‌گرای حماس که طی جنگی درسال 2007، کنترل نوار غزه را به دست گرفت، از آن زمان تاکنون این دوگروه درگیر اختلافات داخلی هستند. در میان این درگیری‌ها، دو گروه اغلب به خواست مردم خود تن‌داده و توافق‌نامه‌های وحدت متعددی را نیز امضاء کرده‌اند. اما هیچ‌کدام از این توافق‌نامه‌ها، منجر به هماهنگی واقعی ملی نشده است و اعلام انحلال کمیته اداری حماس در غزه و موافقت با مصالحه از سوی این گروه نیز بعید است این تاریخچه را تغییر دهد. حماس در ماه مارس، تشکیل کمیته اداری خود را اعلام کرد. رهبران فتح پاسخ این اعلامیه را با خشم داده و حماس را متهم به تشکیل یک دولت سایه کرد که « به جای ترویج آشتی، جدایی را ترویج می دهد». پس از آن، محمود عباس، رهبر فتح و رئیس تشکیلات خودگردان، نمایش بی‌سابقه‌ای از اعمال خشونت از خود نشان داد. وی یارانه برق در نوار غزه را قطع کرد و این منطقه ساحلی فقیرنشین و تحت محاصره را به خاموشی فرو برد. محمود عباس هچنین حقوق کارمندان بخش اداری خود در غزه را نیز قطع کرد، هزینه‌های پرداختی برای زندانیان حماس در زندان اسرائیل را کم کرد، ارسال محموله‌های پزشکی را کاهش داد و اعلام کرد بیش از 6000 کارمند این تشکیلات وادار به بازنشستگی پیش از موعد خواهند شد. این تحریم‌های وسیع، سخت‌ترین محدودیت‌هایی است که تاکنون محمود عباس علیه حماس و حتی مردم خود اعمال کرده است. عباس خواسته‌های خود را از حماس روشن کرد: انحلال کمیته اداری، بازگرداندن نوار غزه به کنترل تشکیلات خودگردان و آماده شدن برای انتخابات ملی. حماس نیز اعلام کرد تا زمانی که عباس، این تحریم‌های فلج کننده را لغو نکند، به‌درخواست‌هایش ترتیب اثر نخواهد داد. روز شنبه حماس طی یک اعلامیه ناگهانی تمامی خواسته‌های عباس را پذیرفت. توضیح احتمالی تغییر رویکرد ناگهانی حماس به تغییر رهبران آن باز می‌گردد. اوایل سال جاری طی انتخابات درون حزبی اسماعیل هنیه، نخست وزیر سابق دولت وحدت، و یحیی السنوار، رهبر جناح جنگ حماس، به ترتیب رهبران شماره یک و دو حماس اعلام شدند. درهمین راستا به‌نظر می‌رسید حماس یا تسلیم اسرائیل شده یا با آن وارد جنگ دیگری می شود. در گذشته فشار مالی موجب درگیری‌های خشونت آمیز می‌شد. اما اکنون درکمال تعجب رهبران جدید بیشتر به سمت انتخاب گزینه اول گرایش دارند. ابراز تمایل به مصالحه و آشتی درست چندروز قبل از سفر محمود عباس به مجمع عمومی سازمان ملل متحد و دیدار دونالد ترامپ دست رهبر دولت خودگردان را بسته است. توافق‌نامه‌ای مشابه در سال 2014 باعث لغو مذاکرات صلح با جان کری شد. محمود عباس زمانی‌که با گروه اسلامگرای حماس توافقنامه همبستگی امضاء کرده باشد، نمی‌تواند از ایالات متحده انتظار قبول شرایط مذاکرات خود را داشته باشد. این‌طور به‌نظر می‌رسد که حماس در تلاش برای به تله انداختن محمود عباس است. با توافق ظاهری خواسته‌های فتح، حماس، علیه محمود عباس فشار عمومی وارد می‌کند تا اقدامات تنبیهی خود را در غزه متوقف کند. فوزی برهوم، سخنگوی حماس اظهار داشت: «این اقدام، محمود عباس و گروه فتح را در  بوته آزمایش حقیقی می‌گذارد». هرچه دیرتر تحریم‌ها لغو شوند، مردم بیش تر از پیش تعجب می‌کنند که چرا هنوز تحریم‌هایی که علیه مردم خود این گروه اعمال شده، برداشته نمی‌شود. احتمالا عباس وقت کشی می‌کند تا بتواند برای خودش در دیدار با ترامپ وقت بخرد و سپس با دادن درخواست‌های بیشتر یا درخواست شرکت در دور جدیدی از مذاکرات که می‌داند حماس قادر به انجام آنها نیست، به بهانه عملی‌نشدن خواسته‌ها، مخالفت خود را با برداشتن تحریم‌ها اعلام کند. درهرصورت، اکنون تمام این رفتارها نمایشی است و دو گروه نخواهند توانست از لحاظ ایدئولوژیکی به یکدیگر نزدیک شوند یا سابقه خونبار خود را با یکدیگر فراموش کنند. اگر وحدت واقعی امکان‌پذیر بود دو جناح فلسطینی احتمالا در قراردادهای قبلی خود موفق می‌شدند به‌توافق برسند. در نهایت اعلام یکشنبه حماس تنها حرکت دیگری در یک بازی 10ساله شطرنج است که در آن روزانه مردم عادی و غیرنظامی فلسطین بهای آن را می‌پردازند.