کاهش 38درصدی تولید خودرو
وقتی 51سال پیش با سلام و صلوات نخستین خودرو وطنی با نام پیکان رونمایی و وارد خیابان‌های تهران و شهرستان‌ها شد؛ با‌وجودی‌که خودرویی بود مونتاژ ولی به‌سرعت مورد استقبال قرار گرفت و این آغازی شد برای تولیدات بعدی که در‌قالبِ پیکان کار، پیکان وانت، پیکان جوانان و پیکان دولوکس، به‌سرعت سراسر کشور را تب خرید پیکان گرفت. با پیشرفت این کارخانه مدل‌های دیگری همچون پژو و نمونه‌های آن وارد بازار شد و بعدها کارخانه سایپا نیز آغاز به تولید کرد؛ تا‌جایی‌که پراید محصول سایپا، خیابان‌های تهران و سایر شهرها را به تسخیر خود درآورد. تا قبل‌از تحریم‌های آمریکا، تولیدات این دو کارخانه خودرو وطنی، به حدی بود که در سه شیفت کاری خودرو تولید می‌شد و کارخانه ایران‌خودرو رقمی بالای 40هزارنفر را اشتغال داده بود و سایپا نیز با 20هزار نیرو به تولید مشغول بود. به‌مرور تولیدهایی در‌زمینه جیپ، مینی‌بوس و حتی اتوبوس حاصل کارخانه‌های تولیدی داخل به بازار عرضه شد، کار تولید داخل این‌قدر مورد استقبال قرار گرفت که ایران‌خودرو نمونه‌های تولید خود را به ده‌ها مدل افزایش داد و پیکان قدیمی را از رده خارج کرد. به‌هر تقدیر، روزگار برای این دو کارخانه بر وفق مراد بود و حتی به خارج از کشور هم صادرات داشتند تا اینکه اختلافات ایران و آمریکا به‌شدت بالا گرفت و رؤسای جمهور قبلی آمریکا مثل جورج بوش، اوباما و اینک دونالد ترامپ که عناد را به نهایت رسانده است، تحریم‌ها را افزایش دادند و از‌این‌راه فشار زیادی بر کشور ما وارد شد و از‌طرفی واردات مواد اولیه به کشور به‌سختی انجام می‌شود و چنین شد که به‌مرور از تولیدات کم شد و در عوض انواع ماشین‌های خارجی و حتی ماشین‌های بی‌کیفیت چینی بازار ایران را در اشغال خود درآوردند. مشکلات برای شرکت‌های تولید خودرو داخلی افزایش یافت؛ به‌ویژه در چهار‌ماه اخیر رشد بی‌رویه قیمت ارز، مشکلات ورود مواد اولیه و قطعات ماشین را سخت و طاقت‌فرسا کرد؛ به‌نحوی‌که تحریم‌ها از یک طرف و افزایش بی‌رویه قیمت ارز از‌سویِ‌دیگر، موانعی جدید و جدی بر سر راه پیشرفت شرکت‌های تولید خودرو داخلی ایجاد کرد. این کاهش تولید، متأسفانه نسبت به سال گذشته 38درصد کمتر شده که می‌تواند لطمات جدی و غیرقابلِ‌باوری را بر کشور و کارخانجات ایران وارد کند. از جهات دیگر بسیاری از قطعات ساخت داخل که معمولاً به‌راحتی در دسترس تولیدی‌های داخل قرار می‌گرفت به‌علت نداشتن ارز کافی توسط قطعه‌سازان، بسیار دیرتر و کندتر به کارخانه تحویل می‌شود؛ بنابراین، یک افت شدید در تولید ایجاد شد و در‌‌همین‌راستا کارخانجات نیز متحمل ضرر و زیان زیادی شده‌اند که به‌راحتی قابلِ‌جبران نخواهد بود. امیدواریم اولاً ابرقدرت جهانی دست از عناد و کینه برداشته، ملت و دولت ایران را به حال خود بگذارد و بداند که کشور ما نشان داده است که در برابر زور تسلیم نمی‌شود و آماده هر پیشامدی‌ست. همچنین امیدواریم روزی فرا برسد که مواد اولیه نیز در کشور تولید و تهیه شود و ایرانیان عزیز به‌جای استفاده از ماشین‌های خارجی؛ به‌ویژه چینی، محصول و کارکرد کارگر ایرانی را با جان و دل پذیرا باشد؛ تا‌جایی‌که شعار «ایرانی، جنس ایرانی بخر» در فردایی نه‌چندان‌دور، از شعار به عمل منتهی شود.