دیزین؛ مدرسه‌ای برای اسکی همگانی
واگذاری پیست دیزین به فدراسیون اسکی می‌تواند آغازی برای فراگیر‌کردن رشته اسکی و توسعه این رشته در سطح همگانی باشد. فراگیر‌کردن اسکی و خروج این رشته از نام‌های تکراری یکی از مهمترین چشم‌اندازهای فدراسیون است؛ چشم‌اندازی که حامد کیاشمشکی؛ رئیس کمیته استعدادیابی فدراسیون اسکی آن‌را شکست انحصار این رشته در یک یا چند استان و منطقه می‌داند. وی چندی‌پیش در گفت‌وگویی با ایرنا اظهار داشت: نگاه فدراسیون اسکی، نگاه ویژه به استان‌هاست. این نگاه به‌معنای کم‌توجهی به این دو استان (تهران و البرز) نیست؛ بلکه این استان‌ها در مسیر توسعه قرار گرفته‌اند و از‌لحاظ پیست و زیرساختی و سخت افزاری در‌حد‌مطلوب تعریف می‌شوند. تمام تلاش کمیته استعدادیابی فدراسیون اسکی بر‌این‌است تا سطح توسعه و پیشرفت استان‌های دیگر را به این دو استان نزدیک کند. با وجود این چشم‌انداز آیا می‌شود امیدوار بود که رشته اسکی در یک دهه آینده به‌مانند ورزش‌های رزمی یا کشتی به یک رشته فراگیر تبدیل شود؟ پاسخ این پرسش را می‌شود در لابه‌لای برخی از هزینه‌های این رشته پیدا کرد. از اسکی به‌عنوان ورزش پولدارها نام برده می‌شود البته این بدان‌معنا نیست که طبقات پائین جامعه استعدادی در این رشته ندارند؛ بلکه لوازم اسکی در قالب کالای لوکس تعریف می‌شود و هزینه واردات آن نیز زیاد است. بالا‌بودن هزینه‌های اسکی و هزینه رفتوآمد آن موجب شده تا تنها قشر خاص برای ورزش و گذراندن اوقات فراغت به‌سمت پیست‌های این رشته بروند. اگر در اقشار دیگر جامعه افرادی مستعد و علاقه‌مند به این رشته وجود داشته باشند، امکان ظهور و بروز استعداد آنان وجود دارد؟ با شرایط کنونی اقتصاد پاسخ خیر است؛ زیرا برای آغاز این‌کار حداقل نیاز به منابع مالی در حدود یک تا ۱۰میلیون‌تومان است که شامل لباس، عینک، هزینه فراگیری اسکی و رفتوآمد به پیست‌هاست هزینه‌ای که برخی آن‌را تا حدود ۵۰میلیون‌تومان نیز تخمین زده‌اند. بنا به ادعای برخی از علاقه‌مندان اسکی در پیست توچال هزینه عینک برای این رشته از ۱۰۰هزار‌تومان یا یک‌میلیون در تغییر است و لباس آن نیز از یک‌میلیون تا ۱۰میلیون‌تومان متغییر و به توانایی هنرآموز اسکی بستگی دارد. اسکی‌بازان حرفه‌ای به تجهیزات حرفه‌ای‌تر و در‌نتیجه گران‌تری نیاز دارند. به‌طور‌کلی خرید ست کامل اسکی از چهارمیلیون‌تومان شروع می‌شود و به ۲۰میلیون‌تومان هم می‌رسد. در کنار هزینه لباس اسکی، هزینه آموزش از دیگر مشکلات پیش‌روی اسکی‌بازان مبتدی‌ست. بنا‌به برخی از اخبار؛ هزینه آموزش روزانه از ۴۰۰هزار‌تومان شروع می‌شود و تا یک‌میلیون‌تومان هم می‌رسد و این بیشتر به مربی که فرد انتخاب می‌کند، بر‌خواهد گشت. ورودی پیست‌ها نیز هزینه دیگری برای مردم به‌بار می‌آورد که این ورودی معمولاً بین ۱۳۰ تا ۱۶۰هزار‌تومان است. با‌این‌شرایط و اگر هزینه پایه فراگیری اسکی برای یک فرد مبتدی در‌حدود ۱۰میلیون‌تومان در‌نظر بگیریم؛ بدون‌شک برای طبقات پائین جامعه این یک هزینه بالا به‌شمار می‌رود؛ هزینه‌ای که پرداخت آن سخت و در برخی‌از‌مواقع غیر‌ممکن است. حال که پیست اسکی دیزین به فدراسیون واگذار شده و شعار «اسکی همگانی» به یکی از چشم‌اندازهای این فدراسیون تبدیل شده لازم است که تدابیری در دستور‌کار قرار گیرد تا رشته اسکی را از حالت اقتصادی خارج شوند و این پیست به مدرسه‌ای برای علاقه‌مندان این رشته تبدیل شود؛ مدرسه‌ای که شرایط اقتصادی علاقه‌مندان در آن مورد‌توجه قرار گیرد. همچنین این پیست نباید تنها جایی برای گذراندن اوقات فراغت قشرهای بالای جامعه باشد؛ بلکه برای قشرهای مختلف و به‌ویژه دانش‌آموزان و دانشجویان تخفیف‌هایی در‌نظر گرفته شود تا آنان نیز از ظرفیت‌های آن استفاده کنند. البته این‌کار تنها منتهی به دیزین نمی‌شود؛ بلکه لازم است در پیست‌های دیگر مانند توچال نیز اجرایی شود. هر‌چند‌که برخی باور دارند این برنامه‌ها از سال‌های گذشته باید در پیست‌های کشور اجرایی می‌شد اما واگذاری این مکان‌های ورزشی به بخش خصوصی در مسیر توسعه اسکی همگانی مشکلاتی ایجاد کرد؛ مشکلاتی که ناشی از تفکر خصوصی‌سازی‌ست و بر‌مبنای سود ناشی از سرمایه‌گذاری بنا شده.
ایرنا