امیر محبیان
طبیعتاً اصولگرایان در اولین تحلیل خود باید مشخص کنند که آقای روحانی را که چهره ثابت این انتخابات است به عنوان کاندیدای خود میپذیرند یا نمیپذیرند. در این رابطه دو دیدگاه وجود دارد؛ یکی معتقد است که به هر حال آقای روحانی اصلاحطلب محسوب نمیشود و عضو جامعه روحانیت مبارز است پس میتواند در زمره یکی از کاندیداهای جریان اصولگرا قرار بگیرد اما بعد از تعاملاتی که صورت گرفت ظاهراً این دیدگاه نظر غالب در جریان اصولگرایی نبوده و اصولگرایان به این نتیجه رسیدند که کاندیدای مستقل و مرتبط با خود را داشته باشد. البته اصولگرایان طبیعتاً کشور را به سوی فضای دوقطبی بردن مصلحت نمیدانند و طبیعتاً اگر کاندیدایی معرفی کنند به معنای این نیست که می خواهند فضای دوقطبی و کنتراست با آقای روحانی ایجاد کنند، بلکه فقط نظرات خاص خود را ارائه خواهد کرد. ما آقای روحانی را اصلاحطلب محض نمیدانیم و ایشان فردی فعال در جریان اصولگرا بودند. وقتی ما آقای روحانی را به عنوان کاندیدا مطرح کنیم به این معناست که ما و اصلاحطلبان به کاندیدایی واحد رسیدیم. این در حالی است که اختلافات جدی بین ما و جریان اصلاحطلبی وجود دارد و نمیتوانیم روی یک فرد و استراتژیهای مشترک توافق کنیم. از دل این اختلاف نظر است که مردمسالاری ما شکل میگیرد. اگر این اتفاق بیفتد پس اختلافات ما کجاست؟ پس همه چیز یک بازی میشود، در حالی که اختلافات جدی است، تنازع نیست اما در سیستم حکومتداری و دولتداری بین این دو طیف اختلاف نظر وجود دارد. همین اختلاف نظر پایش همدیگر را در پی داشته و میتواند از انحصار قدرت و فسادهای مترتب برآن جلوگیری کند. /ایسنا