به بهانه تولد دیوید بکام؛
همه فرصتهای از دست رفته روزی حسرت میشوند!
دیروز، تولد ۴۲ سالگی دیوید بکام بود. اسطوره فوتبال انگلیس و تیمهای منچستریونایتد و رئالمادرید. چندتای ما در زندگیهایمان شبیه دیوید بکام هستیم؟ شاید هیچکداممان و شاید هم خیلیهایمان. هستند آدمهایی که به اکثرمان بگویند «تو به جز این کار هیچ کار دیگری بلد نیستی.» دقیقا همان شیوهای که منتقدان برای زیر سوال بردن بکام استفاده میکردند. البته اشتباه نمیگفتند؛ بکام فقط سانتر میکرد و شوت میزد. اما خب همین دو توانایی را انقدر خوب بلد بود که همه انتقادها را باطل میکرد. او بیشتر از اینکه یک فوتبالیست باشد، یک نماد بود. نماد اوج ارزش و اعتباری که یک انسان میتواند برای خودش رقم بزند. بکام همیشه بکام بود. حتی وقتی سرش را تراشیده بود و باز هم نماد جذابترین فوتبالیست دنیا بود. حتی وقتی جلوی پرتغال در یورو ۲۰۰۴ پنالتی از دست داد تا باعث حذف انگلیس از یک تورنمنت بزرگ دیگر شود. میگفتند اگر سبک بازی تیمهای انگلیسی تغییر کند و توپهای بلند جای خودشان را به کارهای تاکتیکی بیشتر بدهند، با پایان بکام روبرو خواهیم شد. اما او از منچستر به هر تیمی رفت کار خودش را کرد. رئالمادرید، میلان یا پاریسنژرمن؛ اصلا سبک بازی تیمی که او درش حضور داشت مهم نبود. دقیقا همینطور بود که بکام فقط یک کار بلد بود. سانتر میکرد، گل میساخت و یا با شوت و ضربه ایستگاهی توانایی را از دستهای دروازهبانها میگرفت. دیوید بکام نمونه یک فرصت از دست رفته برای ما آدمهایی است که قدر داشتههایمان را نمیدانیم. حالا بروید و تکتک منتقدان سبک بازی او را پیدا کنید و بپرسید چندتای آنها حسرت دوباره دیدن یکی از سمفونیهای نواخته شده بکام روی دروازه حریفان را دارند؟ بکام در روزهایی که فوتبال کمتر اقتصادی بود، با حداقل تواناییهای خودش دنیا را به کام دل خیلی از ماها میکرد. مایی که امروز از امثال بکام شاید یکی، دو پوستر روی دیوار اتاقهایمان داشته باشیم، معلوم نیست چند سال بعد چطور میخواهیم حسرت نداشتههای امروزمان را جبران کنیم. البته شاید این حسرتها حق ماست. مایی که امروز رونالدو و مسی داریم و جای لذت بردنها را با تعصباتمان عوض کردهایم./ احسان خراسانی، خبرآنلاین