متر‌و پرند چه شد؟

در چندساله اخیر، ناظر ایجاد خط‌های جدیدی از مترو بوده‌ایم که حکایت از پیشرفت قتبل‌توجه در ناوگان شهری تهران بزرگ دارد؛ به‌صورتی‌که رفته‌رفته می‌رود تا تهران، کاملاً به زیرپوشش مترو درآمده و مردم با آرامش بیشتری به مقصد برسند. این اقدام پسندیده جای قدردانی داشته و باید قدردان مسئولین باشیم. اگر به دودهه اخیر دقت و توجه کنیم؛ می‌بینیم که در پاره‌ای‌ازاوقات، صف‌های طولانی در ایستگاه‌های مختلف خطوط اتوبوس‌رانی وجود داشته و ساعت‌های طولانی به انتظار نشستن روالی طبیعی بوده تا افراد سرانجام بتوانند با اتوبوس‌های کهنه و پر‌سروصدا که کبریت‌وار باید به آن‌ها چسبیده و آویزان شد، به مقصود برسند؛ اما شاید فراموش کرده‌ایم که تهران این روزها به‌مانند لندن روزها دارای جمعیتی تا حد ۱۲‌میلیون‌نفر است؛ اما از غروب‌‌گاهان به بعد دومیلیون از این جمعیت کم شده، به شهرک‌ها و نواحی اطراف تهران سفر می‌کنند که متأسفانه بعد از پایان کار روزانه در تهران دو تا سه‌ساعت را باید در راه باشند تا به خانه برسند، خسته‌وکوفته از کار روزانه و رنج سفر، سر را به ‌بالین بگذارند، تا فردا از راه برسد و قصه تکراری روز از نو روزی از نو. و اما چرا به‌جای این‌همه مناطق تهران برای رساندن قطار شهری به آن‌ها، به فکرمان نمی‌رسد که چند‌میلیون حاشیه‌نشین داریم که روزگار سختی را سپری می‌کنند و یکی از این مناطق شهر رباط‌کریم و شهرک پرند است که این شهرک ۳۰۰‌هزار‌نفر جمعیت دارد؛ اما از جهات عدیده‌ای، به‌ناچار برای بسیاری از امور، راهی تهران شوند؛ ازجمله ازنظر پزشکی و بیمارستانی، در مضیقه هستند و باید به تهران رفت‌وآمد بکنند، و در این راه هزاران وسیله نقلیه با صرف میلیون‌ها‌لیتر بنزین و آلوده کردن محیط تهران، در رفت‌وآمد دائمی باشند که اگر مسئولین، سرویس دادن را برای شهرک‌های اقماری اطراف تهران وظیفه می‌دانستند، حداقل پنج‌سال‌پیش شهرک پرند توسط قطار به تهران وصل می‌شد و این‌همه صرف وقت و هزینه نمی‌شد و مسئولین شرط صواب را انجام داده بودند؛ چراکه جمعیت فعلی پرند 3۰۰‌هزارنفری که ده‌ها برج و هزاران آپارتمان و خانه‌هایسه و چهار طبقه در آن  ساخته نشده و فاقد سکنه است، می‌تواند به‌آسانی یک‌میلیون نفر را در خود جای بدهد، یعنی حداقل ۷۰۰ هزار نفر از شهرک‌های اطراف تهران و اهالی سرریز شده و متراکم گردید، تهران ازطریق مترو صبح‌های زرد با مترو به تهران می‌آمدند و عصرگاهان با مترو به پرند برمی‌گشتند، که حداکثر زمان صرف شده در طی این سفر رفت‌وبرگشت به یک ساعت هم نمی‌رسید؛ حال‌آنکه در حالت کنونی حداقل سه تا چهار ساعت صرف وقت می‌کنند تا از خانه به محل کار و بالعکس تردد کنند. با تمام این تفاسیر ظاهراً به‌کار‌انداختن مترو تهران به پرند ده‌ها بار به عقب افتاده است و باید بپذیریم که ریل‌های این خط چندین‌سال‌پیش ساخته شده و در‌صورت تلاش و اراده، این خط مترو می‌توانست سه‌سال‌پیش افتتاح شود که متأسفانه صورت نگرفته است. در سال جاری تاکنون، افتتاح آن 4چهاربار به تأخیر افتاده و هر بار بهانه‌ای برای عدم افتتاح ازسوی شهرداری تهران عنوان می‌شود؛ هرچندکه در آغاز سال تحصیلی جاری در تهران چند مسئول کشوری، از راه‌اندازی این قطار برای اول آبان‌ماه مژده داده بودند، ولی متأسفانه این‌بار هم، افتتاح این خط که آرزوی بسیاری، از مردم تهران و پرند است؛ محقق نشد که نشد و لذا باید آرزو کنیم، که این وعده به‌‌تأخیر‌افتاده بالاخره وفا شود تا بگویم هزار وعده خوبان یکی وفا نکند.