گرانی دارو و هزینه‌های درمان

مشکلات دارو و درمان در کشور، یک واقعیت غیرقابل‌انکار است که حتی در سه قوه مقننه، قضائیه و اجرائیه از آن سخن به فراوانی گفته شده است؛ اما به‌چه‌علّت این بیماری فراگیر درمان نمی‌شود و مردم همچنان برای آن در مضیقه بسر می‌برند؟ درخصوص این مشکل فراگیر، اکثریت مردم درگیر هستند و همین اکثریت گله‌مندند؛ اما دستشان به‌جایی بند نیست. دارو اغلب نایاب است؛ البته در داروخانه‌ها؛ اما در پستوهای انبارهایی در ناصرخسرو یافت می‌شود یا در انبارهای غیربهداشتی که پاره‌ای از اقلام آن مدت‌ها تاریخ‌مصرف گذشته است که هیچ کمکی در بهبود بیماران نداشته بلکه مصرف آن مضر به حال بیمار است؛ اما چرا اقدام عملی برای محتکران دارو صورت نمی‌گیرد؟ سؤالی‌ست بی‌پاسخ که این مردم و به‌خصوص بیماران دارند؛ چراکه ایران از تمام کشورهای خاورمیانه جلوتر است و ساخت دارو در آن بیشتر و هرروزه شاهد ظهور یک کارخانه دارویی جدید هستیم و با ایجاد داروخانه‌ها فروش دارو به جایی رسیده است که بعضی از مواقع در یک فاصله ۱۰۰‌متری، چند واحد داروفروشی یا داروخانه‌ای حضور دارند که شاید شمار داروخانه‌های تهران از تعداد نانوایی‌ها هم زیادتر شده باشد. اگر بازهم بخواهیم، نبود بعضی از دارو‌ها را حاصل تحریم‌ها بدانیم، سخن به‌درستی نگفته‌ایم؛ و اما وضعیت بیمارستان‌ها از دارو هم بی‌سروسامان‌تر شده است؛ به‌نحوی‌که بیمارستان‌ها را به حال خود رها کرده‌اند که به هر مبلغی که بخواهند، هزینه درمان بگیرند؛ به‌نحوی‌که فاصله دریافت حق‌العمل جراحی پزشکان در یک بیمارستان شمال شهر، از دوبرابر جنوب شهر هم بیشتر است. هزینه اتاق هم که ناگفتنی‌ست؛ چراکه تعدادی از بیمارستان‌ها توسط پزشکان سرمایه‌دار و سرمایه‌‌گذار، مثلاً شیک‌تر ساخته‌شده تا مجوزی ‌باشد برای گران‌فروشی و کسب درآمد بیشتر؛ تاجایی‌که حتی در بعضی از این بیمارستان‌ها، هزینه یک‌روز اقامت در آن فقط بابت به 10‌میلیون‌تومان بالغ می‌شود و وزارت بهداشت‌ودرمان و آموزش پزشکی، این اجحاف را می‌بیند و می‌داند اما در برابر دریافت مبالغ سرسام‌آور در این بیمارستان‌ها، همچنان سکوت می‌کند و از نظارت بر کار این قبیل پزشک و بیمارستان، خودداری کرده است. سرمقاله امروز، نقل‌قول از هیچ فرد یا سازمانی نبوده است؛ بلکه من نویسنده، خود درگیر یک اجحاف این‌چنینی بوده‌ام که به‌واسطه انتخاب پزشک گوارش برای فرزندم به‌اجبار و به‌علّت اینکه این پزشک حاذق در بیمارستان معمولی حضور ندارد، باید هزینه‌ای چندین‌برابری بپردازم؛ هرچندکه سرویس‌دهی و زرق‌وبرق این قبیل بیمارستان، در درمان تأثیری نداشته اما و به‌علّت احساس و عواطف ما ایرانیان که به هنگام بیماری فرزندانمان برای درمان، سر از پا نمی‌شناسیم و حاضریم از هستی ساقط شویم؛ اما فرزندمان بهبود بیابد؛ گاه مجبوریم تن به این ماجرا بدهیم. حالا اگر مسئولین بهداشتی سؤال شود که به‌چه‌علّت ویزیت و عمل جراحی و هزینه بستری شدن در یک بیمارستان بالای شهر که پاره‌ای از آنان را به‌نام هتل می‌نامند، بعضی‌اوقات باید دو، سه و چهار‌برابر بیمارستان‌های خصوصی کم زرق‌وبرق هزینه پرداخت کرد؟ گویا مسئولین بهداشتی، هیچ توجیهی برای این تفاوت‌ها ندارند و اینک باید بسان همیشه به خالق بخشنده و مهربان متوسل شده و طلب رفع این تبعیض را کنیم.