آغاز نیم‌فصل دوم مسابقات فوتبال

نیم‌فصل اوّل مسابقات فوتبال جام برتر باشگاه‌های کشور با همه نقاط ضعف و کمبودها و تشنج دائمی در‌طول برگزاری آن پایان گرفت و چون همیشه با برتری سه باشگاه برتر فوتبال کشور که هزینه‌های این سه باشگاه با ۱۳ باشگاه دیگر برابری می‌کرد، پایان پذیرفت و از سه‌روز پیش نیم‌فصل دوم آغاز شده است که امیدواریم سستی‌ها، کژی‌ها و بی‌اخلاقی‌های نیم‌فصل اول رنگ ببازد و محیط مسابقات که در اکثر موارد خانوادگی شده است، در فضایی مناسب‌تر برگزار شود و حاصل برگزاری لیگ برتر، پیشرفت عمده تیم ملی کشور را موجب شود؛ هرچندکه تیم ملی نتوانست به طلسم ۴۸‌ساله ناکامی‌های فوتبال ما غلبه کند. در همچنان بر پاشنه قبلی می‌چرخد و امید تحول و دگرگونی عمده در فوتبال کشورمان، خوشبختی دست‌نیافتنی‌ست که ‌ای‌کاش فلسفه وجودی برگزاری مسابقات در وهله اول برخورداری مناسب در فعالیت‌هایی کلی اوقات فراغت شکل گیرد و محیط مسابقات فضایی کاملاً اخلاقی توأم با رقابت شرافتمندانه ادامه پیدا کند. به‌هر‌حال برگزاری مسابقات بر روال تقدیم از‌‌پیش‌تعیین‌شده فدراسیون و مجریان لیگ برتر آغاز شد و دیدیم که باشگاه پرسپولیس یعنی باشگاهی که محبوبیت آن در فرامرزهای کشور و به‌خصوص در آسیا، علاقه‌مندان بسیار داشته و دارد، از آغاز نیم‌فصل جدید همچون چند‌سال گذشته لنگ می‌زند و باز بسان همیشه با پنجره بسته و مشکلات مدیریتی و اختلاف، کار خود را با شکست آغاز کرد تا شاید بازهم دری به تخته بخورد و معجزه رخ نماید تا بتواند، از همه داشته‌ها خود بهره ببرد و دل هواداران آن شاد شود. مشکلات مدیریتی و انتخاب افراد اغلب غیر‌فوتبالی و حتی غیر‌ورزشی در هیئت‌مدیره آن باعث شد که آغاز نیم‌فصل دوم برای پرسپولیس با شکست رقم بخورد؛ هر‌چند‌که کادر فنی آن با کنار رفتن سرمربی موفق آن که توانسته بود در طی سه‌سال اخیر شش جام قهرمانی، به افتخارات گذشته آن افزون کند و رکوردی را به‌دست بیاورد که در نوع خود هیچ مربی موفقی در کشور نتوانسته است چنین پیروز میادین فوتبال در کشور باشد، دچار ضعفی عیان شد. ازسوی‌دیگر هم‌زمان با مسابقه تیم آلومینیوم و پرسپولیس و ساعاتی بعد، تیم شایسته سپاهان که در ده‌ساله‌اخیر از مدیریت پایدار و غیر تعویض برخوردار بوده است، در مسابقه با تیم الهلال عربستان سعودی در عین شایستگی، بازی را به همتای عربستانی خود واگذار کرده و با دو گل اختلاف، شکست را پذیرا شد؛ این داستانی‌ست که ده‌سال است تجربه آن را داریم؛ تازمانی‌که در کشور ما نیز، برای فوتبال فکری اصلاحی حاکم شود و در میادین ما فوتبال برای شناخت قهرمان خود، متکی به هدر‌رفت سرمایه‌های هنگفت نباشد؛ همچنین کارها نیز صرفاً براساس رونمایی نباشد و شیوه زیربنایی مطرح و اجرا شود؛ همچنان‌که در بالا قید شد؛ سه باشگاه پرسپولیس، استقلال و سپاهان که در چند‌ساله اخیر جزو برترین‌ها بوده‌اند و در ظاهر می‌توان از هم‌اکنون پیش‌بینی کرد این سه تیم با هزینه‌های میلیاردی، مثلث موفقیت را مجدداً تکرار کنند؛ روالی که فاصله غنی بودن و نادارها را نمایان ساخته است؛ اما تأسف‌بارتر این‌است‌که دو باشگاه استقلال و پرسپولیس، با هزینه‌های بسیار اگر از‌نظر کسب عنوان موفق بوده‌اند؛ اما همیشه با پنجره‌های بسته که نه با درهای بسته روبه‌رو هستند! که مشکلات مالی عامل اصلی آن است و شاید غیر‌متخصص بودن هیئت‌های مدیره آن، مورد اصلی آن باشد که همچنان اصرار بر این‌است‌که این دو باشگاه مردمی، زیر‌مجموعه وزارت ورزش باشند. این دو باشگاه تا در بر این پاشنه قدیمی می‌چرخد، لنگان‌لنگان، ادامه حیات می‌دهند؛ هر‌چند طی این سال‌ها، بر‌اساس تحقق اصل 44 قانون اساسی، درخصوص صدها مورد در سازمان خصوصی‌سازی، این اصل محقق شده است. ای‌کاش در ورزش هم این اصل محترم شمرده شود.