جنگ در غزه؛ گل بود به سبزه نیز آراسته شد

وقتی جهان هستی کور می‌شود و سران کشورها کور و کر می‌شوند و قانون جنگل حاکم بر سرنوشت بیش از دومیلیون مسلمان درمانده از خانه و آواره در بیابان می‌شوند و نه سازمان ملل و نه سران پنج کشور بزرگ و صاحب رأی وتو آن نمی‌توانند نقشی و‌لو اندک برای پایان ستم بر مستندان توسط اغنیاء داشته باشند، اثر وجودی این سازمان عریض و طویل که هزینه میلیاردی آن توسط اعضای آن که مجموعه کشورهای عضو است، به هیچ تشبیه می‌شود، یک ملّت باید به کجا پناه ببرند؟ ‌ای منادیان آزادی و حقوق بشر! آیا این همه کودک‌کشی، این همه زن و مرد را به خاک و خون کشاندن، برای شما تکلیفی ایجاد نمی‌کند؟ مگر می‌شود دولتی متجاوز خود در نقش امدادرسان، برای کمک‌های غذایی به این ملّت آواره و دربه‌در در ظاهر در نقش پلیس خوب ظاهر شود؛ اما در اثر فقر غذایی به هنگام دریافت قوت‌الموت مثل سوپ باید همین ملّت در جنگ دریافت غذا ۱۱۲‌نفر گرسنه از آن‌ها کشته شوند و ۲۸۰‌نفر زخمی؛ وجدان بشریت جهانی را چه شده است؟ ابرقدرتان چرا بی‌تفاوت نشسته‌اند یا اقدامی نمی‌کنند؛ اما وقتی یک سربازی آمریکایی به قتل می‌رسد تا مدت‌ها بلندگوهای جهانی متأسف می‌شوند. متأثر می‌گردند. گوش جهانیان را کر می‌کنند؛ اما ۳۰‌هزار‌نفرکشته فلسطینی و حدود 40۰‌نفر زخمی از این ملّت مظلوم، جهان را متأثر نمی‌کند؟ باشد تا کشورهای جهان به خود بیایند و طبل آزادی را به صدا در بیاورند و شعر بنی‌آدم اعضای یک پیکرند که در آفرینش ز یک گوهرند را که سر در سازمان ملل به آن مزین شده است را ببینید و همچنان بی‌تفاوت نمانند که این نیز بگذرد و بالاخره روزی فرا خواهد رسید که سران کشورهای اسلامی عربی و بقیه کشورهای غارت‌شده جهانی به‌خود می‌آیند و با اتکای به خالق هستی‌بخش خواهند فهمید و به این باور خواهند رسید که «کس نخوارد پشت من، جز ناخن انگشت من» که زمان آن به‌زودی فرا خواهد رسید و ملل مظلوم جهان حق خود را از غاصبان و ابرقدرتان جهانی خواهند گرفت؛ ان‌شاءالله اما و به‌هرروی در کمال تأسف مردم غزه و فلسطین به جرم ناکرده و گناه انجام نداده، به‌هنگامی که با کودکان خردسال و زمانی بچه به بغل پس از ساعت‌ها در صف طولانی برای دریافت چند قرص نان، باید جانشان را نثار کنند تا به کودکانشان نان یعنی قوت لایموت برسانند، باید سؤال کرد که این نوع مردن، عدالت است؟ انصاف است؟ دین مبین اسلام چنین می‌خواهد؟ به‌یقین پاسخ تمام این مجهولات منفی‌ست که به‌قول سعدی شاعر نامی کشور، خفته را خفته کی کند بیدار؟ به‌راستی جهانیان چرا خود را به خواب زده‌اند؟ چرا این همه جنایت را نمی‌بینند؟ و به‌راستی درست گفته‌اند که می‌شود شخصی که در خواب است و به‌طور طبیعی خواب رفته است را بیدار کرد، اما وقتی شخص خود را به خواب زده است، با ده‌ها داد و هوار و صدا هم نمی‌توان او را بیدار کرد و این روزها اکثر کشورهای عربی، اسلامی، اروپایی، آسیایی، آفریقایی، آمریکایی و قاره استرالیا، تقریباً تعمدی و با اراده خود، خود را در‌برابر این همه ظلم و ستم، بخواب زده‌اند و گویی قصد ندارند بیدار شوند و آنان را خیالی نیست. پس در این روزهای سخت و تاریک، برای این ملّت مظلوم و بی‌پناه، از خداوند رحمان و مهربان تقاضا داریم که به‌هرگونه که مصلحت بداند و مقدر شود، برای سرنوشت بد ملّت فلسطین و به‌خصوص ساکنان غزه که براساس آمارهای غیر‌رسمی شمار کشته‌شدگانشان بالغ‌بر 5/2 تا سه‌‌میلیون‌نفر است، فرجی اندیشیده و درهای رحمت الهی به روی آنان گشوده شود.