کد خبر:
354664
| تاریخ مخابره:
۱۴۰۳ چهارشنبه ۲۶ ارديبهشت -
08:09
سخن مدیرمسئول
بیمه در ایران؛ کارفرما یا مغازه‌دار؟
داستان بیمه در ایران همچون بسیاری از کارفرمایی‌ها، باری‌به‌هرجهت و دکانی دونبش است که در آغاز در فکر خود و سپس امر خیری چون رسیدگی و توجه به بیمه‌شده است و چون هدف این‌گونه باشد؛ یعنی سرمایه‌اندوزی نیست اول و سپس قطره‌چکانی لطف به بیمه‌شده را مدنظر قرار دارد و دقیقاً تفاوت بیمه در کشور ما با کشورهای پیشرفته و حتی در حال رشد، بدین‌نحو است که تبلیغ پشت تبلیغ، فعالیت متعاقب تلاش، دکان و دستگی به راه بیفتد و مردم آسیب‌پذیر جامعه که در فکر آب‌باریکه‌ای به هنگام بیماری و سختی‌ها هستند معمولاً همه‌ماهه باید مبالغی را از حقوق آنان کم کنند تا در وقت مریضی از این پس‌انداز استفاده کنند؛ به‌خصوص بیمه‌های خدمات درمانی و تأمین اجتماعی که در‌مورد خدمات درمانی معمولاً دولتی‌ها را در برمی‌گیرد و از دوام و بقای بهتری برخوردار است؛ تا‌جایی‌که به وقت بیماری معمولاً همه پزشکان به آسانی بیمار را ویزیت کرده و داروخانه‌ها هم نسخه‌ای می‌پیچند و در‌برابر دریافت حق سهم بیمار، دارو را تحویل می‌دهند که صدالبته، در نسخه ویزیت‌شده توسط دکترها معمولاً چند رقم از داروها که موردقبول بیمه نیست باید با نرخ آزاد و به هزینه بیمار خریداری شود که معمولاً حقوق‌بگیران این نوع را اگرچه علی‌رغم میل باطنی پذیرفته و از این بیمه کارفرمایی که دولت باشد راضی هستند، حال در گذر از اینکه دندانپزشکی جزو ردیف بیمه‌گری نیست و تمام هزینه را باید بیمار بدهد که می‌دهد و دم مرغی آورد، بسیاری از بیماری‌ها زیرپوشش بیمه‌ای نیست. بسیاری از دردها و مشکلات جزو گروه زیبایی‌ست، پس بیمه محسوب نمی‌شود. بعضی از اقلام را باید از درون پستوهای خیابان ناصرخسرو و یا در کمدهای داروخانه دریافت کرد؛ آن‌هم با چند‌برابر قیمت؛ اما باز مردم و به‌خصوص حقوق‌بگیران دولتی از این وضعیت نه‌تنها نگران و ناراحت نیستند، بلکه ممنون و قدردان هم می‌شوند. باید از بیمه تأمین اجتماعی یاد کنم که بسیاری از پزشکان و داروخانه‌ها در مواقع مراجعه بیمار به آن به چشم هوو نگاه می‌کنند! در وهله اول مراجعه به پزشک هر آن باید منتظر بود پزشک بگوید که طرف قرارداد نیستم. در وقت مراجعه به داروخانه، معمولاً یا می‌گویند این دارو را نداریم یا آن را به نرخ آزاد عرضه می‌کنند و به آن‌هم می‌گویند زیرپوشش بیمه‌ای! چرا و به‌چه‌علت این‌گونه رفتار می‌کنند و بیمار باید به چند پزشک مراجعه کند تا شاید یکی از پزشکان بیدار وجدان و متدین، بیمار را ویزیت کند و اما درخصوص علت این‌گونه رفتارها با بیماران تأمین اجتماعی نخست باید بگویم که یاد باد آن روزگاران که سازمان تأمین اجتماعی یکی از مؤسسات بسیار پول‌دار و پردرآمد به‌حساب می‌آمد و در ده‌ها پروژه شراکت می‌کرد و از سرمایه‌گذاران تراز اولی بود تا آنکه آن‌قدر در آن بی‌برنامگی و تخلف صورت گرفته است که این روزها این سازمان نمی‌تواند وظیفه خود را در‌برابر پزشکان و داروخانه‌ها که همانا پرداخت بدهی‌ست به انجام برساند و لذا این نوع در‌به‌دری را به بیمه‌شده‌های بیچاره تحمیل کرده است. از‌سوی‌‌دیگر یک بیمه‌شده تأمین اجتماعی در برابر خدمات آزمایشگاهی مانند عکس‌برداری، بستری‌شدن و خرید دارو و سایر ملزومات پزشکی فقط می‌تواند از ۲۰درصد هزینه برخوردار شود؛ به‌خصوص در آزمایشگاه‌ها که خود ذی‌نفع این مسئله در‌مورد فرزندم بوده‌ام.در آزمایش‌های پزشکی مبلغ چهارمیلیون‌تومان در یک مرحله پرداخت کرده‌ام که از این پرداخت فقط بابت بیمه فرزندم فقط ۲۷۰هزار‌تومان، بیمه تأمین اجتماعی سرویس داده است که با این شرح آیا می‌توان بر این نوع خدمات، نام بیمه گذاشت؟ من که می‌گویم نه! شما چه می‌گویید؟