شکر و قبر هم گران شد

موج جدید گرانی‌ها که از اسفندماه سال قبل آغاز شده بود، به‌‌طرز بی‌سابقه‌ای شدت گرفته و بشارت‌گونه و به‌شکل ساعتی ازسوی سازمان‌ها و نهادهای دولتی به اطلاع مردم می‌رسد. به‌دنبال خبر افزایش 40‌درصدی خدمات دولتی، چون برق، آب، گاز، مخابرات، شهرداری تهران نیز برای عقب‌نماندن از افزایش‌ها، پس از افزایش 3۰ تا 40‌درصدی نرخ مترو و ناوگان اتوبوس شهری تهران، به‌ناگهان طی روزهای گذشته با افزایش چهاربرابری نرخ قبر، ظاهراً بدون توجه به نرخ و تعداد افراد زیر فقر در کشور، به‌هر‌میزانی که صلاح بداند مجموعه خدمات شهری زیرمجموعه خود را گران کرده و همچنان در فکر افزایش آن است؛ ازجمله وقتی با وقوع مرگ‌ومیر در خانواده‌ها ظاهراً کار به جایی می‌رسد که خانواده‌ها نتوانند متوفیات خود را آن‌چنان‌که برازنده و زیبنده ‌شهروندان است با احترام به خاک بسپارند. ازسوی‌دیگر اگر افزایش نرخ مواد غذایی و خدمات شهری موجب آرامش خانواده‌ها به‌شمار می‌رود و می‌توانند از میزان مصرفی‌ها کم کنند، درمورد مرگ‌ومیر نمی‌توانند، مرده را که باید با احترام به خاک بسپارند، یک یا چند‌روزی، کفن‌ودفن آن را به تأخیر بیندازد؛ چراکه اگر گوشت گران می‌شود و از سفره خانوارهای بسیار بزرگی از کشور حذف می‌شود، شاید از بسیاری از مواد غذایی دیگر بتوان پروتئین لازم را برای ادامه حیات تأمین کرد و حتی سفره را بازهم کوچک‌تر ساخت که از بسیاری از خرج‌های تجملی کم شود؛ کما‌اینکه وقتی قیمت خدمات شهری آب و برق و گاز و تلفن، افزایش نرخ می‌گیرد، بازهم می‌توان در مصرف آن با صرفه‌جویی و کنترل تااندازه‌ای موجب توازن خرج‌و‌دخل شد. «شکر» نیز که حدود ۴۰ و اندی افزایش نرخ جدید گرفته است، مدت‌ها زیادی‌ست که از سفره صبحانه بسیاری از مردم حذف شده است و یک سنت قدیمی در صبحانه را که نان و چای شیرین نام داشته است، مدت‌های مدیدی‌ست که از کلام مردم حذف شده است. پس چه باید کرد؟ و نمایندگان مجلس شهری با نام اعضای شورای اسلامی شهر، چه وظیفه‌ای در قبال مردمی که آنان را برگزیده‌اند، دارند؟ آیا آنان خود را نماینده این مردم می‌دانند؟ یا برای تأمین هزینه‌هایی چون ایجاد مسجد در پارک‌ها باید عوارض شهری را گران کنند و هزینه آن را تهرانی بدهند؟ و مجموعه بسیار زیادی از مردم که برای پرداخت اجاره ماهانه و هزینه روزانه لنگ می‌زنند و به گفته قدیمی‌ها با سیلی صورت خود را سرخ نگه‌ می‌دارند، با موج جدید گرانی‌ها باید چه کنند و لذا مردم حق دارند، از شورای اسلامی شهر و شهرداری گله‌مند باشند که اینان که خود از جنس این مردم هستند و دستشان در خرج‌و‌دخل روزانه مداوماً کوتاه و کوتاه‌تر می‌شود، به مردم هم فکر می‌کنند یا نباید در تصمیم‌گیری‌های کلان به مردم فکر کنند و فقط طبقات بالا را هدف در نظر نگیرند؟ چون حتی در مدارس و دانشگاه‌ها هم استادان و معلمین، برای انتخاب سؤالات درسی، متوسط استعداد کلاس را در‌نظر می‌گیرند و طرح سؤال می‌کنند. پس انتظار و آرزوی مردم از مسئولین دولتی و نهادهای شهری، توجه بیشتر است و اینکه عموم مردم را هدف و مقصود بدانند، نه خرد و جزء مردم را.