حسین امیرعبداللهیان؛ اولین وزیر امور خارجه «شهید» ایران

شهید حسین امیرعبداللهیان به‌علت دودهه مسئولیت در وزارت امور خارجه؛ به‌ویژه در سمت عربی و آفریقایی این وزارتخانه، ارتباط نزدیکی با شهید قاسم سلیمانی داشت؛ زمانی‌که سلیمانی، فرمانده نیروی قدس سپاه پاسداران انقلاب اسلامی شد و عبداللهیان کارشناس عراق در وزارت امور خارجه بود. شهید امیرعبداللهیان در جریان تحولات عراق در سال ۲۰۰۳ با سرنگونی صدام حسین، مسئول پرونده عراق در وزارت امور خارجه شد. روحیه شهید سلیمانی او را شیفته خود کرده بود؛ حتی در ملاقات با هیئت‌ها و مقامات اروپایی گفته بود: «شما باید از جمهوری اسلامی و قاسم سلیمانی تشکر کنید زیرا سلیمانی به صلح و امنیت جهانی کمک کرده است. اگر جمهوری اسلامی نبود، ایستگاه‌های مترو و مراکز تجمع شما در بروکسل و لندن و پاریس امنیت نداشت». موضع‌گیری‌های او به‌شکلی بود که از جبهه موسوم به «جبهه مقاومت» که به مجموعه حزب‌الله لبنان، سوریه و سایر جریانات همسو با جمهوری اسلامی ایران که درتضادبا اسرائیل قرار دارند، حمایت می‌کرد. شهید امیرعبداللهیان سال ۱۳۸۶ در نشست سه‌جانبه ایران-آمریکا-عراق که در بغداد برگزار شد، سرپرست گروه مذاکره‌کننده ایرانی بود. این‌نشست با هدف تأمین امنیت عراق به‌درخواست آمریکایی‌ها که شرایط عراق را خطرناک می‌خواندند، برگزار شده بود. آیت‌الله سید علی خامنه‌ای؛ رهبر معظم انقلاب اسلامی نیز اجازه داده بود به‌خاطر شرایط عراق و درخواستی که دولت عراق کرده است، ایران فقط در موضوع عراق دراین‌مذاکرات حضور پیدا کند. این مذاکرات پس از سه جلسه بدون نتیجه ناکام ماند. امیرعبداللهیان بعدها درباره این مذاکرات گفته بود: «آمریکایی‌ها وقتی حرف منطقی را می‌شنیدند و پاسخ منطقی نداشتند، صحنه را خالی می‌کردند. در ابتدای مذاکرات آمریکایی‌ها فکر می‌کردند باید دستورجلسه را آن‌ها تعیین کنند اما جمهوری اسلامی اجازه را به آن‌ها نداد و مقرر شد دستورجلسه با توافق طرفین تعیین شود». شهید حسین امیرعبداللهیان در اردیبهشت‌ماه ۱۳۴۳ در دامغان از توابع استان سمنان زاده شد. او در شش،هفت‌سالگی پدر خود را از دست داد و مسئولیت اداره زندگی آن‌ها بر دوش مادر و برادر بزرگ‌ترش افتاد. سال ۱۳۷۳ ازدواج کرد و دارای یک دختر و پسر است. وی دانش‌آموخته کارشناسی روابط دیپلماتیک از «دانشکده وزارت امور خارجه»، کارشناسی ارشد روابط بین‌الملل از «دانشکده حقوق و علوم سیاسی دانشگاه تهران» در ۱۳۷۵ و دکترای روابط بین‌الملل از «دانشگاه تهران» بود. او دستیار ویژه رئیس مجلس شورای اسلامی و مدیرکل امور بین‌الملل مجلس شورای اسلامی در فاصله سال‌های ۱۳۹۵ تا ۱۴۰۰ بود. در ۲۰ مرداد ۱۴۰۰ به‌عنوان وزیر پیشنهادی وزارت امور خارجه در دولت سیزدهم توسط سید ابراهیم رئیسی به مجلس شورای اسلامی معرفی شد. در ۳ شهریور ۱۴۰۰ با کسب ۲۷۰ رأی موافق، شش رأی مخالف و ۱۰ رأی ممتنع از نمایندگان مجلس شورای اسلامی رأی اعتماد گرفت و به‌عنوان وزیر امور خارجه جمهوری اسلامی مشغول‌به‌کار شد. 
العالم فارسی