«رئیسی»؛ رئیسی که خستگی نمی‌شناخت

بدون شک در تاریخ جمهوری اسلامی، هیچ رئیس‌جمهوری به‌اندازه «رئیسی» محبوب توده‌های مردمی نبود. او فردی بود مسئولیت‌‌پذیر که خستگی نمی‌شناخت و شاید اگر کیلومترشمار به پای او بسته می‌شد، بالاخره کیلومترشمار هم فرسوده می‌شد و از کار می‌افتاد. او مرز خستگی را شکست و تا یک‌ ساعت پیش‌از‌مرگ هم در سیروسفر بود و سرانجام در کوه‌های آذربایجان، شربت شهادت را نوشید و جان به جان‌آفرین سپرد. اینک بدون پنهان‌کاری، پرونده خدمتی او را با اسلاف گذشته‌اش مقایسه می‌کنیم تا حق مطلب را ادا کرده باشیم. در آغاز باید از قدرت جسمی و شرایط سنی او یاد کنیم که در هر دو مورد در میان رؤسای جمهوری گذشته، فاصله او و دیگران بیش از یک سر‌ و‌ گردن خواهد بود، او از سن جوانی در خدمت نظام بود؛ با مسئولیت خو گرفته بود و در هر مأموریتی که به وی سپرده شده بود، فراتر از توان جسمی، انجام‌وظیفه کرد و عاقبت‌الامر در راه تلاش برای عمران و آبادی کشور، جان شیرین خود را برای انجام فراتر از وظیفه، تقدیم حضرت حق کرد تا برای کشف جسد او در جنگل‌ها و کوه‌های سر‌به‌فلک‌کشیده آذربایجان شرقی، کوششی فراتر از نیروهای کشور به خارجی‌ها هم سپرده شود. از خصلت ویژه این زنده‌یاد، سفرهای بسیار بیش‌تر از وظیفه او بود که اگر تعداد پروازهای او را محاسبه کنیم، در‌مقایسه‌با اسلاف گذشته نه‌تنها هیچ‌کس را یارای برابری با او نبود، بلکه می‌توان شمار پروازهای او را از جمع پروازهای رؤسای جمهوری قبلی هم بیشتر دانست. رئیسی از آغازین روز حضور در پاستور بسان یک دونده ماراتن سرزمین پهناور ایران را درنوردید و هر‌روز از استانی به استان دیگر و از شهری به شهر دیگر سفر کرد و با سعه‌صدر، گوش به خواسته‌های مردم نجیب ایران‌زمین داد. او خدمت را در کاخ مجلل ریاست‌جمهوری و دکوراسیون آن و تجملات رئیس‌گونه آن نمی‌دانست. او در میان مردم بود و هیچ‌گاه فخر ریاست به مردم نفروخت و تا جان در بدن داشت به امور کشور رسیدگی کرد؛ همین خصلت برجسته او را متمایز از گذشتگان کرد و چون رئیس هیئت دولت چنین می‌کرد، اعضای هیئت دولت او هم به پیروی از این مرام، بیشتر از وزرای قبلی، به امور جاری رسیدگی کردند. یارانه پرداختی به گروه‌ها و دهک‌های موجود، بسیار بیشتر از قبل شد و لذا در مراسم ویژه شهادت او و خاک‌سپاری‌اش، مداحان و مدیحه‌سرایان بیشتر گفتند و مردم هم بیشتر برایش گریستند؛ از‌جمله در خراسان جنوبی و شهر بیرجند که قرار بود، پس از افتتاح سد مرزی میان ایران و آذربایجان، او مهمان مردم خونگرم آن خطه باشد؛ که مقدر نشد و این مردم با تشییع پیکرش، حق‌شناسی خود را ابراز کردند. به‌هرروی او برای انجام‌وظیفه عاشق بود و به مردم عشق می‌ورزید. عوامل متعددی همچون کیفیت بالگرد، آب‌وهوای بد و کوه‌های سر‌به‌فلک‌کشیده منجر به سقوط بالگرد او شد تا نتواند چهارسال دوره اول ریاست‌جمهوری خود را به انتها برساند که از‌این‌حیث هم در قیاس با اسلاف گذشته خود، نمونه نداشت. به‌هرروی روزنامه سایه و کارکنان این مجموعه، یاد او را گرامی داشته و برای همه خدمتگزاران به مردم آرزوی تندرستی توأم با موفقیت می‌کنیم.