فوتبال را ورزش بدانیم

اگر به‌مانند کشورهای پیشرفته و درحال‌توسعه، فوتبال را ورزش بدانیم و آن را همچون دیگر ورزش‌ها موجب سلامت تن و روان درنظر بگیریم؛ مصائب بی‌شمار امروزه این نوع فوتبال و تشتت، هرج‌ومرج، توهین، رشوه‌خواری و هتک حرمت دیگران را شاهد نخواهیم بود، به‌شرط آنکه آن را به دست اهلش بسپاریم نه اینکه در اداره آن چه‌بسا افرادی حضور داشته باشند که خاک‌خورده این ورزش نبوده باشند که چون نااهلان و بی‌خردان در مسئولیت‌های مهم جای بگیرند، عواقب آن فاجعه‌آمیز خواهد شد، برای زدودن زشتی‌ها در فوتبال که به‌علت حضور مشتاقان میلیاردی، آن را از سایر ورزش‌ها متمایز کرده و به قول بعضی آن را ورزشی از نوع تافته‌جدا‌بافته بدانند، فجایع امروز را برای این ورزش در کشور ما رقم می‌زند؛ به‌ویژه که در آن برای رتق‌وفتق امور، پاره‌ای‌از‌اوقاف سخن از خریدوفروش انسان‌هایی با نام فوتبالیست، فراتر از 100‌میلیون‌تومان می‌شود که یک فاجعه به‌حساب می‌آید و چون در ریشه فساد ایجاد می‌شود، در همه ابعاد منتشر می‌شود؛ شرط بندگی، خودنمایی، سکوی پرش نیل به پولدار شدن خارج از حد در آن به‌شدت اشاعه می‌شود و این وضعیت اوضاع نامساعد فوتبال این روز‌ها در کشور عزیز ما‌ست. اینکه پیشنهاد می‌شود در دو ماهی که مسابقات فوتبال باشگاهی تعطیل است، فدراسیون فوتبال با یک ‌خانه‌تکانی اصولی و سالم‌سازی محیط آن به‌ویژه در رده کمیته‌های مختلف از داوری، اخلاق، انضباطی، سازمان لیگ و گماردن افراد مطلع و بی‌نظر در رأس کمیته‌ها نسبت به سالم‌سازی قبل از شروع مسابقات فصل بعدی، زیرساخت سلامت محیط فوتبال را تضمین کند، اجرای یک مقررات خشک انضباطی باید سرلوحه اقدامات معمول شود که اگر از آغاز چنین می‌شد، در چهارچوب مستطیل فوتبال هیچ بازیکنی حتی آنانی که تا 50‌میلیارد برای یک‌سال حقوق دریافت می‌کنند، اجازه پیدا نمی‌کردند که نسبت به هر سوت داور، به ‌طرف او هجوم بیاورند، سختگیری نسبت به کمیته فنی تیم‌ها یا نیمکت و حتی توسط سرمربی تیم‌ها که پاره‌ای از آنان خود و حرکاتشان اخلال را از درون زمین به سکوها می‌کشانند که درنتیجه آن کار به‌قدری به فضاحت کشیده شده، پای هتاکی به مادران و خواهران و نوامیس هم رسیده است؛ پس شرط صواب و سالم‌سازی فوتبال اجرای خشک مقررات است؛ هم‌چنین جرائم سخت برای نیمکت فنی تیم‌ها‌ست که اگر چنین شود ریشه‌کنی فساد از قوه به فعل تبدیل می‌شود. در کمیته انضباطی باید هیئت منصفه از میان کسانی باشد که تعلق رنگی نداشته باشد که این توضیحات می‌تواند شالوده اصلی سلطه‌سازی محیط فوتبال شود، در مرتبه بعدی کمیته داوران، در هیچ دوره‌ای این‌چنین در مضان اتهام رشوه‌گیری نبوده است. ‌وقتی سخن از شیتیل و شیتیل‌دهنده و گیرنده به میان می‌آید، دل هر ورزشکار و تماشاگری به درد می‌آید ‌که در کمیته داوری نقطه آغاز آن باشد تا من بگویم، داوری و داد نمی‌بینمت! سپردن این خطاکاران قاضی درس عبرتی می‌شود تا هیچ داوری به خطا متوسل نشود. رسانه‌ها نیز نیاز به مراقبت ویژه دارند. اینکه می‌گویند؛ بعضی از رسانه‌ها، کار واسطه‌گری می‌کنند، بسیار مصیبت‌بار است؛ همچنین رسانه ملی که به سرپرست یا دو مدیرعامل فرصت می‌دهد آبرو از هم بزدایند، حرکتی مسموم بوده که نباید تکرار می‌شد و شاید فردوسی‌پور به‌همین‌علت از کارش و برنامه مفیدش معزول شد و بالاخره دو تیم آبی و قرمز و سپاهان و تراکتور که بعضاً رعایت مصادیق اخلاقی را نمی‌کنند و بی‌اخلاقی را به‌راحتی و آسانی به تماشاگران خود منتقل می‌کنند، اگر 10 مسابقه آنان را بدون تماشاگر برگزار کنند، تماشاگران هم متنبه می‌شوند. به امید روزهای بهتر.