درمانگاه‌شدن بیمارستان وقفی!

در تاریخ کشور ما وقف، واقف و موقوفه از‌جمله کارهای خداپسندانه‌ای‌ست که در دین مبین ما، بسیار از آن سخن گفته شده؛ تا‌جایی‌که یکی از صفات حسنه، بخشش به‌شمار آمده است که از قلب‌های مهربان مردم ایران‌زمین و احساس مهر و عطوفت و یاری‌رسانی به همنوع نشئت می‌گیرد؛ تا‌جایی‌که این خصلت نیکو و صاحبان آن همیشه موردتقدیر و تحسین بوده‌اند و تا صدها‌سال پس‌از‌آن همیشه از واقف به نیکی یاد می‌شود و مورد وقف‌شده با نام واقف همیشه جاودان و غیر‌قابل‌تغییر به امری لایتغیر درآمده است که می‌توان آن را از سنن ارزشمند مردم به‌حساب آورد. در‌این‌موارد معمولاً بیشتر املاک وقفی در راه آموزش، مساجد و مراکز بهداشتی و تکایا و حتی مراکز خیریه از‌جمله آن هستند. امروز قرار است از وزارت بهداشت و مجریان آن سخنی به گله بگویم که عزیزان! مورد وقفی را نمی‌توان تغییر کاربری داد یا حداقل اگر به کمک وزارت متبوع، توسعه و گسترش نمی‌یابد که قاعد‌تاً باید چنین شود، حق نیست و جایز نمی‌شود بیمارستان را به درمانگاه، تقلیل کاربری داد. القصه! در غرب تهران خیابان‌های آذربایجان، رودکی، خوش و حوالی آن در سال‌های گذشته فردی خیر و نیکوکار با نام مرحوم لولاگر را به‌جهت پوشش بهداشتی و ایجاد یک بیمارستان وقف کرده که بسیاری از مردم مستضعف و قشر آسیب‌پذیر جامعه با نام یک بیمارستان دولتی از مزایای آن از خدمات سرپایی گرفته تا اورژانسی و اتاق‌های عمل، جراحی و برحورداری از پزشکانی مؤمن و متعهد، خدمات شایان و قابل‌توجهی را عرضه می‌کردند. کار به جایی رسیده بود که سیستم این بیمارستان تا شعاع 10 تا 20‌کیلومتر اطراف را هم سرویس‌دهی می‌‌کرد. ناگهان بیماران و مراجعین بدون اطلاع قبلی برای پوشش و بر‌طرف کردن مشکلات بهداشتی بر طبق معمول به این بیمارستان مراجعه می‌کنند که می‌بینند تبدیل به یک درمانگاه شده است! آن‌هم با‌وجودی‌که ده‌ها کلینیک و درمانگاه اطراف این بیمارستان به ویزیت و درمان بیماران اقدام می‌کردند. حال چرا مسئولین بهداشتی چنین کرده‌اند و قشر عظیمی از مردم این مناطق را آزرده‌خاطر و دربه‌در برای درمان و بستری شدن کرده است، خدا می‌داند و کاری‌ست عبث و بیهوده که ما را به‌یاد ضرب‌المثل‌هایی انداخته است که حتی شعرای نامی ما برای آن شعر سروده‌اند، مثلاً آمدند ابرویش را درست کنند، چشمش را کور کردند؛ یا اینکه تو که نوشم نئی نیشم چرایی؟ تو که مرهم نئی زخمم چرایی؟ که در‌این‌راستا و به‌علت خصوصیات وقف، تغییر همه نوع کاربری باید با رضایت کامل واقف باشد که در‌این‌میان وارث مرحوم لولاگر یعنی دخترش فهیمه لولاگر، نه‌تنها از تقلیل بیمارستان به درمانگاه شاکی و عصبانی‌ست؛ بلکه انتظار داشت یادگار پدرش ترفیع موقعیت بیابد نه اینکه نزول رتبه داشته باشد که به‌جای کمک به تجهیز بیشتر این بیمارستان آن را درمانگاه کنند که در تهران شمار درمانگاه‌ها از صد‌هزار هم بیشتر است و تهران به بیمارستان نیاز دارد تا بیماران شهر تهران و هزاران بیمار شهرستانی قشر آسیب‌پذیر که بضاعت ندارند در بیمارستان‌های خصوصی بستری شوند که پاره‌ای از آنان هر شب هشت‌میلیون‌تومان بابت بستری شدن دریافت می‌کنند، این مبلغ از حقوق و در‌آمد 70‌درصد از مردم کشور ما در ماه بیشتر است. حال ما مانده‌ایم و توجه وزارت بهداشت و آموزش پزشکی.