چرا به روابط عمومی نیاز داریم؟
هفته‌قبل، از الزام توجه به روابط عمومی در شرایط امروز ایران و خصوصا حوزه بزرگی چون صنعت، معدن و تجارت نوشتم و تأکید کردم که بعد‌از‌گذشتِ 100سال از پیدایش روابط عمومی علمی در جهان و توجه همه دولت‌ها به افکار عمومی و جایگاه رسانه‌ها ما نباید در ابتدای خط اهمیت‌داشتن یا نداشتن این‌موضوعات باشیم؛ اما بی‌شک در‌مورد روابط عمومی و اهداف آن و موضوعاتی مثل اهمیت رسانه‌های تخصصی یا روزنامه‌های عمومی، جایگاه تبلیغات و تفاوت آن با روابط عمومی، توجه به افکار عمومی و پاسخگویی سازمان‌ها و نهادها و بسیاری‌از‌مسائل مرتبط، سؤالات فراوانی‌ست که می‌توان به‌عنوان نمونه مطرح کرد:
روابط عمومی در یک سازمان چکار می‌کند؟
روابط عمومی در یک سازمان چه‌کاری باید بکند؟
آیا روابط عمومی، روابط مدیریت عالی‌ست؟
آیا روابط عمومی فقط اجرای تشریفات است؟
آیا دوران روابط عمومی تشریفاتی به‌سر نیامده است؟
روابط عمومی به‌عنوان بازوی مدیریت یعنی چه؟
روابط درون‌سازمانی چه می‌گوید؟
ارتباطات انسانی در کجای روابط عمومی قرار دارد؟
ارتباطات دوسویه یعنی چه؟
ارتباط روابط درون‌سازمانی با برون‌سازمانی در کجاست؟
روابط عمومی چگونه دردشناسی می‌کند؟
اگر روابط عمومی دردشناسی کرد، چه‌کسی باید درمان کند؟
ابزار روابط عمومی کجاست؟
آیا به‌اندازه کافی ابزار، امکانات و اختیارات در روابط عمومی‌هاست؟
جایگاه سازمانی روابط عمومی کجاست؟
آیا مدیریت‌های عالی روابط عمومی را باور دارند؟
رابطه مدیریت‌های میانی با روابط عمومیها چگونه است؟
چگونه باید روابط عمومی را به سایر مدیران و کارکنان انتقال داد؟
رابطه مردم با روابط عمومیها در کجاست؟
مأموریت اصلی روابط عمومیها چیست؟
روابط عموی از کجا آغاز می‌شود و کجا خاتمه می‌یابد؟
چرا به روابط عمومی نیاز داریم؟
ازاین‌گونه سؤالات، ده‌ها، صد‌ها و اگر اغراق نباشد چند‌هزارتا می‌توان طراحی کرد. من جز کسانی هستم که اعتقاد دارم، حرکت جهان و تغییر در جهان با سؤال آغاز شده است؟ ذهن سؤال‌کننده، ذهن پویاست، ذهن سقراطی‌ست. اگر سؤال نباشد، پاسخ مناسب پیدا نخواهد شد. با سؤال‌کردن و ایجاد علامت سؤال در ذهن انسان‌های اولیه، رشد اندیشه‌ها به امروز رسیده است. از سؤال‌کردن نهراسیم؛ چراکه در سؤال، پاسخ‌هایی را می‌یابیم که ما را متعالی خواهد کرد. به‌قول سعدی رحمه‌الله علیه در باب دانایی و فهمیدن، همین‌بس‌که نادانان نیز، دل‌شان می‌خواهد، دانا جلوه کنند.
اما به‌راستی، روابط عمومی چیست؟ و چرا به‌آن نیاز داریم؟ پاسخ‌های علمی را می‌توان درده‌ها و صد‌ها جلد کتاب موجود پیدا کرد؛ اما پاسخ غیرعلمی؛ اما واقعی و ساده‌ای که سال‌ها در کلاس‌هایم گفته‌ام، این است: «روابط عمومی در کوتاه‌ترین کلام از‌آنجایی آغاز می‌شود که به دیگری می‌گوییم سلام یا دیگری به‌ما می‌گوید سلام. هر سلامی، علیکی دارد و همین‌ویژگی اولین‌درسِ ارتباطی‌ست. نگاه که در نگاه افتاد، ارتباطات شکوفا و عشق آغاز و روابط عمومی، جاری می‌شود». روابط عمومی، چوب‌دستی، سازمان است. عصای دست همه مدیران است، روابط عمومی؛ یک مبحث دل‌افزاری‌ست. ارتباط مستقیم به سخت‌افزارهای سازمان‌ها ندارد. مسئولیتی در بخش برنامه‌ریزی، نرم‌افزاری، امور مالی و اداری یا ترابری سازمان هم ندارد؛ اما به‌این‌مفهوم نیست که هیچ اطلاعاتی نباید راجع به سخت‌افزاری یا نرم‌افزاری سازمان نداشته باشد. روابط عمومی بخش آگاهی و دانایی و توانایی‌های سازمان است. باید بتواند به‌عنوان ویترین سازمان، از‌خود تصویر مناسب ارائه دهد؛ اما مسئولیت اصلی او در بخش دل‌افزاری‌های سازمانی نهفته است که باید بتواند درون و برون سازمان را به‌موقع ارزیابی و روان‌شناسی کند. باید بتواند پاسخ سؤالات ناگفته را جمع‌آوری و اطلاعات لازم را به‌موقع در‌اختیار مدیریت‌های ارشد برای ارزیابی و ارائه به سؤال‌کنندگان و مردم قرار دهد، مفهوم ارتباط دوسویه در یک سازمان، توسط روابط عمومی و در‌ارتباط‌با مشتری به‌عنوان عامل برون‌سازمانی و با مدیران و کارکنان به‌عنوان عوامل درون‌سازمانی خودش را به‌واقع نمایش می‌دهد و به‌همین‌دلیل است که به روابط عمومی در سطح گسترده همه سازمان‌ها و وزارتخانه‌ها و مدیران ارشد نیاز دارند. نیاز به روابط عمومی در دو سطح و در همیشه تاریخ باقی می‌ماند؛ یکی در سطح حقیقی و فردی، که هر‌انسانی برای ادامه حیات، نیازمند ارتباطات انسانی‌ست و با روابط عمومی شخصی شکل می‌گیرد و هرکس در‌این‌ارتباطات بهتر عمل کند، در زندگی اجتماعی موفق‌تر جلوه خواهد کرد و وظیفه پدر‌و‌مادر و خانواده و معلم و مدرسه، تقویت روابط عمومی افراد است و دومی هم در جایگاه حقوقی و سازمانی‌ست؛ از یک مغازه کوچک تا مطب یک پزشک تا بزرگ‌ترین تولیدکنندگان و کارخانه‌ها و سازمان‌ها و وزارتخانه‌ها و دولت‌ها نیازمند داشتن یک نهاد و اداره روابط عمومی برای ایجاد ارتباط با مخاطبین خود هستند. این نیاز به داشتن روابط عمومی قدرتمند سلیقه‌ای نیست؛ علم است، آگاهی‌ست، دانش است، توانایی‌ست، سواد است. آقایان دولتی و خصوصی، هرچه‌سریع‌تر روابط عمومی‌های خود را بازسازی کنید.