ایران- بولیوی؛ فوتبالی برای چرت‌زدن
روز سه‌شنبه ناظر مسابقه فوتبال تیم‌های ایران ازجمله تیم‌های دسته‌یکمی دسته‌بندی فیفا و بولیوی از جمع دسته‌سومی‌های فیفا بودیم. دریغ از دو ساعتی از وقت مردم که به نام مسابقه گذشت! مسابقه‌ای بی‌روح، خسته‌کننده و کم‌تماشاگر در استادیوم آزادی؛ تاجایی‌که در هنگامی که هنوز یک‌ربع به پایان مسابقه مانده بود خروج دسته‌‌دسته تماشاگران، حکایت از عدم رضایت مردم از تیم ملی فوتبال داشت. در اواخر این بازی دوستانه، زمانی‌که داور یک خطا را شاید به اشتباه گرفته بود و کی‌روش بنای اعتراض گذاشته و برای داور خط‌و‌نشان کشید؛ به حال فوتبال و ورزش کشورمان دلم سوخت که چگونه یک مربی معروف با کلاس بین‌المللی بعد‌از هشت‌سال حضور در کشور و به‌علت بازی نه چندان خوب تیم ملی، گناه خود و کادر فنی و بازیکنان تیمش را برای فقط یک صحنه به‌پایِ داور بی‌طرف می‌اندازد و این رفتار نه چندان خوب قبلاً هم بارها تکرار شده بود؛ بنابراین، آنانی که مسابقه را در استادیوم و در پای گیرنده‌ها ندیدند، برنده مسابقه بودند؛ چراکه از بازی تیم محبوب خود بسیار بیشتر از این انتظار داشتند. اینک ما مانده‌ایم و چندین سؤال از فدراسیون فوتبال که مهم‌ترین آن، این‌است‌که باید بگوییم اگر به‌هر‌علت نمی‌توانیم از تیم‌های اروپایی و مطرح دعوت کنیم و قرار است رقبای ما در مسابقات دوستانه از دسته‌سومی‌های جهان باشد، همان بهتر که مسابقه ندهیم. دوم اینکه، به چه علت مسابقات فوتبال جام برتر را به‌مدت یک‌ماه تعطیل کردیم تا با تیم‌هایی در این سطح نازل مسابقه دهیم؟ چه نتیجه‌ای از این نوع مسابقات دیده‌ایم؟ فقط به این علت که آقای سرمربی آمار پیروزی‌هایش بیشتر شود؟ آیا پیروزی با این بهاء ارزش دارد؟ اگر برآورد کنیم چند‌میلیارد‌دلار به‌پایِ این مربی ریخته‌ایم و عاقبت حاصل آن انتخاب تیمی‌ست که 15 بازیکن آن در کشورهای دیگر فوتبال بازی می‌کنند و از دستمایه دیگران به‌نامِ خودش بهره‌برداری می‌کند و تاکنون موفق نشده است یک جام به کشور ما هدیه دهد؛ حق داریم کار او را با این‌همه دلارهایی که به‌پایِ او ریخته‌ایم زیر سؤال ببریم و دل‌نگران آینده باشیم. مسابقه‌ای که از تیم ملی خودمان دیدیم ما را از کشورهای ژاپن، کره، استرالیا و عربستان بسیار بیمناک کرده است؛ از ژاپنی که ده‌ها لژیونر دارد و کره‌ای که در جام جهانی به تیم همیشه موفق آلمان دو گل می‌زند، باید ترسید. مسابقات تدارکاتی استرالیا، ژاپن، کره و حتی عربستان را با مسابقات تدارکاتی خودمان که با تیم‌های بولیوی، ترینیداد، ونزوئلا و درنهایت ازبکستان مسابقه داده‌ایم اگر مقایسه کنیم باید و بسیار طبیعی‌ست که بترسیم. با رفتار و اخلاق این مربی در مسابقات جام ملت‌های آسیا هم باید ترسید که به‌دنبال بهانه‌ای باشد تا احیانا و خدای ناکرده باخت را به گردن داور و زمین و زمان بیندازد؛ به‌ویژه اینکه او می‌داند دیگر در کشور ما جایی نخواهد داشت و ورزش‌دوستان و مربیان و بازیکنان او را لایق و شایسته تیم ایران نمی‌دانند. از اینها گذشته، سوابق نشان داده است که یک مربی حداکثر تا پنج‌سال می‌تواند در تیمی منشاء اثر باشد و پس‌از‌آن کارایی خود را برای آن تیم از‌دست می‌دهد. با تمام این احوال، امیدواریم جوانان ما در مسابقات جام ملت‌های آسیا با شایستگی بتوانند از فوتبال‌مان در آسیا دفاع جانانه‌ای داشته باشند.