نیاز کشور به یک مجموعه ورزشی آبرومند

در باور گذشتگان ورزش فقط از بعد جسمانی و پهلوانی صاحب ارزش و اعتبار بود؛ تا‌جایی‌که پهلوانان، عیاران و داش‌مشهدی‌ها، جزو سرمایه و اعتبار جامعه به حساب می‌آمدند. به‌مرور و به‌خصوص از اواسط قرن 19، توجه به ورزش از جهت رقابت و مدال‌آوری و حس برتری‌جویی در باور اکثریت مردم کره‌خاکی و رهبران سیاسی، اجتماعی کشورها جای پای محکمی یافت ‌که از دل چنین باوری، تأسیسات ورزشی و تچهیزات آن به‌صورت یک فرض مورد اقبال مردم دنیا قرار گرفت؛ لذا ایجاد سالن‌های ورزش، استادیوم‌های ورزشی و مطالعات و پژوهش‌های علمی ورزشی به‌صورت جدی جزئی از امور روزمره رهبران کشورها شد؛ تاجایی‌که از آغاز قرن بیستم حتی به ورزش به‌صورت یک علم توجه می‌شود؛ کلاس‌های ورزشی و تربیت مربی و داور و کارشناس ورزشی در رشته‌های مختلف ورزشی شکل گرفته است و به‌موازات‌آن در تربیت‌بدنی و ورزش نیز در کلاس‌های مدارس و دانشگاه‌های جهان وارد شده که با ساختمان‌های ورزشی و ایجاد استادیوم‌‌ها به‌صورت امری لازم و ضروری و مورد‌قبول همه جهان موجب ساخت‌وساز بسیار شده است. این سیر تحول تدریجی به جایی رسیده که ساخت‌وساز مجموعه‌های ورزشی بزرگ و آبرومند، جزیی از کارنامه دولتها شده است، که پاره‌ای ‌از این مجموعه‌ها در جهان در وضعیت فعلی به‌صورت یک سند ملی موجب هویت‌شناسی بیشتر پیشرفت‌های کشورها درآمده‌اند؛ از جمله در کشور ما، مجموعه بزرگ ورزشگاه آزادی و دهکده المپیک، برای برگزاری مسابقات المپیاد ورزشی آسیا در شهر تهران ایجاد شده که در نوع خود موجب اعتبار و آبروی ورزش کشور ما شده است. مجموعه‌ای که از صدها‌هکتار زمین برای انواع رشته‌های ورزشی حتی قایقرانی هم برخوردار است. این مجموعه در آسیا و حتی جهان هم از معروفیت بسیاری برخوردار است که این روزها وضع کلی آن بسیار غیرعادی شده؛ تا‌جایی‌که استادیوم 100‌هزار‌نفری آن به‌‌علت عدم‌توجه و عدم نگهداری صحیح در وضع نامناسبی قرار گرفته؛ تا‌جایی‌که حتی مسابقه فوتبال باشگاه‌های آسیا هم باید بدون حضور تماشاگر برگزار شود که با‌توجه‌به موفقیت‌های بسیار ورزشی ما به‌ویژه در این دهه در سطح مسابقات جهانی که خود تابلو منوری در جهت شناساندن کشور ما در عرصه جهانی شده است و نشانگر استعداد و توانایی زاید‌الوصف جوانان کشورمان دارد که در اغلب رشته‌های ورزشی حتی در رده بانوان عزیزمان افتخارات بسیار ارزشمندی نصیب کشورمان شده است، نباید از‌نظر تأسیسات ورزشی در‌مقایسه‌با کشورهای اطراف، کشور بزرگ و سرفرازمان‌ ضعیف‌تر باشد. بدیهی‌ست؛ هر‌چند ورزشگاه‌های بزرگی در مشهد، اهواز، اصفهان، ‌تبریز، کرمان و سایر نقاط کشورمان ایجاد شده است، در پایتخت بزرگ ایران، ‌در زمینه‌های ایجاد یک مجموعه وزشی، همچون مجموعه ورزشی آزادی‌کاران برجسته صورت نگرفته است و همین مجموعه ورزشی که بیش از 50‌سال از ساخت آن می‌گذرد، به علت عدم توجه در نگهداری و رسیدگی به آن این روزها بسیار ناخوش احوال شده  است و دریاچه قایقرانی وضع منابسی ندارند. پیست دوچرخه‌سواری نیاز به بازسازی دارد، زمین فوتبال آن و به‌خصوص سکوهای تماشاگران به‌وضعیت نامطلوبی درآمده است که در کنار این خرابی‌ها، دهکده المپیک هم که سرمایه ملی به‌شمار می‌آمد، می‌توانست مسابقات مهم را از جهت اسکان پوشش مناسب بدهد، متأثر از جو بعد از سقوط نظام گذشته، به ثمن بخس در اختیار مردم گذاشته شد که این سرمایه ملی هم، از حاکمیت‌ ملی دولتی سلب شد. خوشبختانه چند‌روز‌پیش رئیسی در مقام رئیس دولت وعده داد که در آینده صاحب یک مجموعه ورزشی بزرگ جهانی خواهیم شد. ان‌شاءالله.