آرزوی ۵۰‌‌ساله باز‌هم بر باد رفت

۵۰‌ سال است که تیم‌ ملی فوتبال زیر ۲۳‌سال یا اصطلاحاً تیم ملی امید کشورمان به مسابقات المپیک راهی پیدا نمی‌کند و این نتیجه مصوبه‌ای بوده است که در شورای عالی المپیک جهانی به‌ثبت رسیده و از آن پیروی می‌شود تا در مسابقات جهانی فوتبال که این روزها به‌صورت کاملاً حرفه‌ای برگزار می‌شود و یک فوتبالیست حرفه‌ای مجاز نیست در مسابقات المپیک حضور پیدا کند، راه علاج کشورها برای حضور در المپیک ایجاد یک تیم آماتور زیر ۲۳‌سال است که در مسابقات المپیک به‌نام هر کشور شرکت کنند و به موفقیت دست پیدا کند تا حق شرکت در المپیک به او داده شود که متأسفانه نیم‌قرن است که کشور ما و تیم امید در دوره‌های مقدماتی از دور مسابقات حذف می‌شود و جواز حضور را کسب نمی‌کند و این یک رؤیای 50‌ساله است که آرزوی آن برای مردم ما بر‌باد‌رفته است که‌ ای‌کاش مسئولین ورزش و فدراسیون فوتبال، به این رؤیا بنگرند؛ تحقیق کنند؛ زیرسازی را مهیا بدارند و به این تیم، به چشم فرزند ناخلف نگاه نکنند و چون تدبیری صورت نمی‌گیرد، ما موفق نمی‌شویم؛ چرا‌که فدراسیون‌ها هر چهارسال‌یک‌بار به فکر می‌افتند که در مسابقات حضور پیدا کنند و از چند‌ماه‌مانده به شروع مسابقات مقدماتی، تدارکات مختصری معمول می‌کنند و یک مربی هم برای این تیم انتخاب می‌کنند که اگر تا 100 سال دیگر هم به تیم امید این‌گونه نگاه شود، هرگز راهی به مسابقات المپیک پیدا نمی‌کنیم! پس چاره کار یک برنامه‌ریزی چهارساله است؛ یعنی از همین امروز که ما از دور مسابقات مقدماتی حذف شده‌ایم، برای چهارسال آینده باید برنامه داشته باشیم و با همان نگاه و توجهی که به تیم فوتبال ملی کشور مبذول می‌شود و پاداش و ماشین‌های آن‌چنانی دریافت می‌کنند و صدالبته هیچ‌گاه از دور مقدماتی بالا نمی‌روند، لااقل به‌اندازه 10‌درصد آن به این تیم امید توجه شود. تا امروز چون این‌گونه نبوده، همیشه با شکست عجین شده‌ایم. اگر به تدارکات و تجهیزات همین دوره توجه شود، آن‌قدر ضعف و نقصان هست که از پیش از شروع، ما دست‌های خود را به علامت تسلیم بالا برده بودیم. وقتی سرمربی این دوره نمی‌تواند در مسابقات بازیکن داشته باشد و بنا‌به اظهار خودش فقط ۱۳ بازیکن را در مسابقه با هنگ‌کنگ داشته است؛ این یعنی ‌شکست مربی از پیش رقم خورده و این یعنی بی‌توجهی باشگاه‌ها و ندادن بازیکن برای این مسابقات که مقصر اصلی آن را باید فدراسیون و سرمربی این تیم بدانیم که به‌جای افشای حقایق، مطابق روال همه‌ساله، قصور را متوجه باشگاه‌ها می‌دانند؛ از‌سوی‌دیگر مدیریت اعزامی با این تیم، حتی شرایط مسابقات را نمی‌دانسته است و از مقرراتی که برای حفظ شأن مسابقات و عدم اعتراض بازیکنان که جزو وظایف آنان نیست، بی‌اطلاع بوده است که این مسئله نیز برمی‌گردد به انتخاب سلیقه‌ای سرپرست یا مدیر تیم که از دست‌بر‌قضا، وجود مثمرثمر آن حتی از سرمربی تیم هم لازم‌تر است و چون درست انتخاب نشده است و آگاه نبوده که در مسابقات حتی کارت‌های زرد و قرمز هم تعیین‌کننده هستند، در مسابقه با ازبکستان بازیکنان ما آن‌قدر کارت زرد و قرمز گرفته‌اند که حذف آنان را از این مسابقات رقم زده است. پس فدراسیون، سرمربی، مدیریت تیم و تجهیزات ضعیف باعث شده است که امسال هم بسان گذشته از دور مقدماتی مسابقات حذف شویم تا ضعیف بودن برنامه‌ریزی برای این مسابقات همچون گذشته، آرزوی حضور تیم ‌ملی امید کشورمان را به یأس تبدیل کند. اینک بازهم باید تأسف بخوریم که چرا مثلاً تیم هنگ‌کنگ که در تیم‌های درجه دوم و سوم قاره آسیا‌ست، بیاید از تیم رده اول آسیا با پیروزی عبور کند و برای ما باز‌هم روز از نو و روزی از نو.