فوتبال بدون توپ

روزگار امروز فوتبال ما، مرا به‌یاد سرزمین عجایب می‌اندازد که هیچ‌چیز با چیز دیگر نمی‌خواند. پاره‌ای‌از‌اوقات با خود می‌اندیشم که در همه کشورها، فوتبال به‌عنوان مهیج‌ترین ورزش، میلیون‌ها و شاید میلیاردها از نفوس انسانی این کره خاکی را علاقه‌مند کرده که حداقل دو روز در هفته را که تعطیل هستند به آن پرداخته و تفریحی زیبا را برای اوقات فراغت شکل داده است. در دل این مسابقات به‌خصوص در اروپا و آمریکای جنوبی و حتی آفریقا، وابستگی‌هایی به بعضی از تیم‌ها ایجاد شده که به‌عنوان طرفدار نامیده می‌شوند. جدای از انگلیس که اوباشانی به‌عنوان طرفدار تیم مخصوصی حرکات غیرعادی می‌کنند و دیوانه‌وار از تیم خود طرفداری می‌کنند، در بقیه کشورها این‌چنین رفتاری صورت نگرفته و فقط تیم محبوب خود را تشویق می‌کنند؛ اما در گوشه‌ای از آسیا و در اطراف خلیج همیشگی فارس بعضی از کشورها با هزینه‌های میلیاردی به فوتبال برای شناساندن کشور خود به جهانیان، برنامه‌ریزی کرده‌اند و از این راه می‌خواهند بزرگی کنند یا بهتر بگویم؛ خودبزرگ‌بینی کنند؛ اما و متأسفانه در کشور ما که در گذشته بر بام آسیا نشسته بود و در آسیا هیچ کشوری را توان برابری با آن نبود؛ یا بهتر بگویم بردن آن را نداشتند و کاری جز حسرت خوردن برای حریفان باقی نمی‌ماند، این روزها از قافله آسیا جدا شده و ایران، کره و ژاپن را هم برتر از خود نمی‌بیند؛ اما چرا اوضاع فوتبال ما، این روزها آشفته احوال و باری‌به‌هر‌جهت شده است؟ رقابت کار خود را به فحاشی و قلدربازی داده است؛ چنانچه درون زمین انسان را به‌یاد فیلم‌های گلادیاتوری می‌اندازد با همان جنگ و آشوب و هرج‌و‌مرج؛ با این تفاوت که یک‌نفر از آن جماعت حرف اول را می‌زد که درست و برعکس آن، در فوتبال پر هرج‌ومرج ما، رهبری یا رئیسی یا بزرگی نیست که به او بها بدهند و حتی حرف آخر را او بزند! فوتبال این روزهای ما سراسر فحاشی، هتک حرمت، کتک‌کاری، مصاحبه، ساختن اشعار توهین‌آمیز، عربده‌های دسته‌جمعی حاکم بر استادیوم‌ها شده که بعضی از مسابقات ما و چند تیم به‌خصوص، برای خود دسته ارکستر ساخته و با شنیع‌ترین کلمات تیم رقیب را نشانه رفته‌اند که مسئولین فوتبال در لباس داور بی‌اختیار نظاره‌گر معرکه هستند و نه‌تنها آبی بر این آتش فروزان نمی‌ریزند؛ بلکه با تصمیمات عجولانه و بی‌منطق این فضای فاسد را تا حد آلودگی مطلق پیش برده‌اند. باید خدا را شکر کنیم که نیروهای انتظامی درون استادیوم‌ها، تلاش وافی دارند که خدای‌ناکرده کار به جنگ و زد‌و‌خورد نکشد. فدراسیون فوتبال، کمیته‌های اخلاق و انضباطی، شاید عجولانه رأی می‌کنند؛ امتیاز کم می‌کنند؛ محیط و فضای ورزش فوتبال را مشوش می‌کنند تا مدیران باشگاه‌ها هم ‌زبان بگشایند و حتی از کلماتی ناپسند چون وقاحت و قباحت استفاده ‌کنند که اگرچه شاید اعتراض آنان صحیح باشد، اما در بوق و کرنا کردن آن در شبکه‌های مجازی ناصحیح بوده و مرسوم نیست. مربیان هم درون زمین و در شبکه‌های مجازی هر‌چه را که بر ذهنشان می‌گذرد، به زبان می‌آورند و آشفتگی محیط را بیشتر می‌کنند تا این‌بار درون زمین فوتبالیست‌های دوست هم به هم گلاویز نشوند. فدراسیون و کمیته‌های آن در چنین فضایی جرائمی را که برای چند تیم منظور کرده است، در این فضا می‌بخشد و امتیازهای کسر شده را به آنان باز پس می‌دهد که باز‌هم فضای بیشتری دچار آشوب می‌شود. ای‌کاش کمیته‌های مختلف مسابقات، غیر‌رنگی و بی‌طرفانه، اظهارنظر کنند تا به‌گفته سعدی بزرگ؛ چو از قومی یکی بی‌دانشی کرد... نه که را منزلت ماند نه مه را!