سخن مدیرمسئول
سلب «حق رأی» در سازمان ملل
علی‌اکبر بهبهانی
در جهان، سازمان‌های بسیاری وجود دارند که با نام‌های مختلف درزمینه‌های سیاسی، اقتصادی، فرهنگی، بهداشتی، هنری و ورزشی دارای تشکیلات منسجمی شده‌اند که هزینه اداره‌کردن آن‌ها از محل کمک‌های مردمی و با پرداخت حق عضویت از کشورهای عضو تأمین می‌شود. وقتی به تاریخچه ایجاد هریک‌از این سازمان‌ها، به‌صورت عمقی و واقعی توجه داشته باشیم، تماماً به‌طرف غرب و بهویژه آمریکا غش می‌کنند و در پس ایجاد این سازمان‌ها، حتماً مقاصد عمده‌ای مدنظر بوده است؛ درنتیجه نمی‌توان هیچ‌یک از این‌ها را مثلاً تشکل مردمی یا مردم‌نهاد محسوب کرد و اگر پارهایازاوقات هریک‌از این تشکیلات بخواهد اظهار وجود کند، بلافاصله از‌سوی غربی‌ها و پارهایازاوقات، ازطرف چین و روسیه مورد ملامت قرار می‌گیرند. شاید پس از سازمان ملل متحد، سازمان بهداشت جهانی از اهمیت ویژه‌ای برخوردار باشد، به‌خصوص در زمان‌هایی که جهان دستخوش یک مشکل بهداشتی همچون همه‌گیری جهانی ویروسی شود که امنیت جهانی را به خطر بیندازد؛ نمونه بارز آن در دو‌سال‌اخیر است که ویروس کرونا بیش از 300میلیون‌نفر را مبتلا و حدود 30میلیون‌نفر را به کام مرگ فرستاده است. کشور آمریکا و چند کشور اروپایی، مقداری از کمک‌های خود را به بهانه آلت‌دست‌شدن این سازمان توسط چینی‌ها قطع کرده‌اند، یا در سازمان‌ها و فدراسیون‌های بین‌المللی ورزشی، آن‌قدر اعمال‌نظر و غرض صورت می‌گیرد که رنگ‌و‌بوی رقابت ورزشی مبدل به رقابت سیاسی می‌شود. این مقدمات را نوشتم تا به اصل موضوع مقاله امروز در مورد سازمان ملل متحد و تشکیلات آن بپردازم. این بزرگ‌ترین سازمان جهانی‌ست که به‌جز یکی، دو کشور، تمام کشورهای جهان عضو آن بوده و ملزم به اجرای قطعنامه‌های آن هستند؛ سازمانی که دارای تشکیلات عظیم و زیرمجموعه‌هایی در پاره‌ای از کشورهای جهان است و شاید تنها سازمانی باشد که جهان پس از خاتمه جنگ اول جهانی به خود دیده است. هزینه این تشکیلات، توسط اعضا و بهویژه کمک‌های زیاد آمریکا تأمین می‌شود که جدای از حق عضویت، ادامه حیات داده و می‌دهد. این سازمان با تمام سستی‌ها و حتی مدارا با پاره‌ای از کشورها چون اسرائیل، شاید مهم‌ترین مانع و رادع در برابر کشورها باشد تا از اجحاف و زیاده‌خواهی و تجاوز به قلمرو کشورهای دیگر جلوگیری کند؛ اما وزارت امور خارجه ما که باید در روابط بین‌الملل و سازمان ملل متحد همیشه پیشرو و پیشگام باشد، چه‌بسا پرداخت حق عضویت سالیانه این سازمان را فراموش کرده باشد؛ زیرا پرداخت این حق عضویت، وظیفه‌ای‌ست که باید صورت گیرد و تقریباً تمامی کشورها دراین‌مورد انجام‌وظیفه می‌کنند؛ اما چرا ما نکردیم؟ پاسخ برمی‌گردد به سوابق متعدد ما در مورد کوتاهی در انجام پاره‌ای‌از‌مقررات مورد‌تائید و قبول جامعه جهانی که تقریباً ما معمولاً به‌نوعی جزو خوش‌حساب‌ها نبوده‌ایم؛ کما‌اینکه در ورزش هم اوضاع بر همین‌منوال است؛ درنتیجه بسیاری‌از‌اوقات مورد‌تحریم و تنبیه فدراسیون‌های جهانی قرار گرفته‌ایم و شاید در آینده هم این قضیه تکرار شود. به‌هرروی در هفته‌ای که گذشت، اطلاعیه‌ای از‌سوی سازمان ملل متحد در روی تلکس خبرگزاری‌های جهان منعکس شد که به‌علت عدم‌پرداخت حق عضویت سالانه به این سازمان، حق رأی از ما در این‌مجمع سلب شده است. این‌خبر و انعکاس آن برای کشور همیشه سرفراز ما، نه‌تنها جایز نیست؛ بلکه تأسف‌آور هم هست؛ گو‌اینکه وزارت امور خارجه، عدم‌پرداخت حق عضویت را وجود تحریم‌ها دانسته است که چه‌بسا اگر فقط یک تیم ورزشی را به خارج نمی‌فرستادیم، می‌شد هزینه آن‌را برای حق عضویت اختصاص داد؛ البته نباید از عناد غرب و به‌خصوص آمریکا با کشور ما غافل شد که با کوچک‌ترین بهانه‌ای از کاه برای ما کوهی می‌سازد تا به حیثیت ما در مجامع جهانی لطمه بزنند؛ برهمین‌اساس، آرزو می‌کنیم که ای‌کاش مسئولین ما به‌دست این معاندین و دشمنان همیشگی، گزک و بهانه‌ای نمی‌دادند و در‌نهایت این نیز بگذرد.