سخن مدیرمسئول
سازمان ملل یا سازمان قدرت‌ها
علی‌اکبر بهبهانی
سازمان ملل متحد، تنها سازمانی‌ست که تمام کشورهای جهان عضو آن بوده، حق عضویت پرداخت می‌کنند و در بزنگاه‌های سخت و لازم، وارد عمل شده و پاره‌ای‌از‌اوقات، حتی با توسل به‌زور، وارد اختلافات درون‌کشوری یا بین کشورها می‌شود. این سازمان زیرمجموعه‌هایی دارد که در مسائل فرهنگی، اجتماعی و بهداشتی، مستقیماً دخالت می‌کنند. تنها کشوری که از این سازمان خارج شده و هیچ بهایی به مصوبات آن نمی‌دهد، کشور کره شمالی‌ست که سازمان ملل این کشور را خودکامه نامیده است و با‌وجودی‌که سازمان ملل متحد، هیچ ابزاری برای نفوذ در آن ندارد، پاره‌ای‌از‌اوقات، مصوبات جاری شورای امنیت یا مجمع عمومی شورا، قطعنامه‌هایی در مورد آن صادر می‌کند. در‌این‌میان بعضی از کشورهای بزرگ مانند چین و روسیه که خود عضو اصلی دارای حق وتو دراین‌سازمان هستند، روابط سیاسی و بازرگانی با این کشور دارند. در مجمع سالیانه این سازمان، رئیس‌جمهوری کشورمان در هنگام ایراد سخنرانی خود، با حضور سران کشورهای عضو، این سازمان را به‌نوعی وابسته خوانده و اراده و اختیار آن‌را زیر سؤال برده است. از‌جمله‌اینکه گفته است سازمان ملل متحد، سازمان ملت‌ها نیست و حتی سازمان دولت‌ها هم نیست بلکه سازمان قدرت‌هاست و این تعبیری‌ست بسیار زیبا که از بدو ایجاد این سازمان عریض‌و‌طویل، این پدیده ناپسند، همراه آن و عجین در تصمیم‌گیری‌ها بوده است. حال سؤال اینجاست؛ اولاً چرا باید پنج کشور بزرگ دارای یک حق نابجا و غیراصولی باشند که در سازمان ملل اگر 170 کشور طرحی را به‌تصویب برساند، یکی از این پنج کشور حق وتودار می‌تواند تمام خواسته‌های به حق نمایندگان همه کشورها را مبنی‌بر تصویب یک طرح وتو کنند. اینجاست که این پنج کشور خود را تافته‌جدابافته و قوی‌تر‌از بقیه دانسته که می‌توان گفت آرای هریک‌از این پنج کشور، با رأی مجموع تمام کشورهای عضو این سازمان برابری می‌کند و حتی می‌تواند زایل کننده نظرات مصوبه آنان شود. پس باید سازمانی که بدین‌نحو اداره می‌شود را محل چانه‌زنی ابرقدرتان دانست و درنتیجه باید اذعان کرد که سخن رئیس‌جمهوری کشورمان در سازمان ملل متحد و در اجلاس عمومی، به‌مثابه اعلام‌خطری بود برای این سازمان که با این تعبیر، کل موجودیت آن زیرسؤال رفته است. در مجمع عمومی حتی کشور آمریکا که قسمت اعظمی از هزینه این سازمان را معمولاً تقبل می‌کند و بسیاری از هزینه‌های نگهداری و حفظ و امنیت جان اعضای آن‌را تأمین می‌کند هم باید صاحب یک رأی باشد و نه بیشتر؛ و چون تبعیض ناصواب بین اعضای آن پیرامون رأی‌دادن وجود دارد، باید گفت که این سازمان به حقوق اعضای خود که براساس اساسنامه ایجاد آن، حق یک رأی دارند، پایبند نیست؛ اما از دست‌بر‌قضا بر اختلافات زیاد بین کشورها نظارت دارد و در مواقع لزوم، اقدامات شایسته‌ای برای حل اختلافات صورت می‌دهد که همین کارکرد، وجود آن‌را ضروری کرده است. خوشبختانه در اجلاس‌های سالیانه، اعضاء یا سران کشورهایی که در آن شرکت می‌کنند، آزادانه می‌توانند از مشکلات موجود جهانی سخن بگویند و حتی آزادانه از کشورهای بزرگ حق وتودار انتقاد کنند و بر‌این‌پایه، رئیس‌جمهوری کشورمان، انتقادات زیادی را متوجه رژیم صهیونیستی کرد و از دولت قبلی آمریکا که آن‌را مسبب اصلی ایجاد گروه تکفیری داعش و ایجاد خسارت و خرابی برای کشورهای منطقه به‌خصوص عراق و سوریه دانست، به‌شدت انتقاد کرده و زیاده‌خواهی‌های آمریکا را عامل نفاق در منطقه و تخریب و ویرانی دانست. اینک باید آرزو کنیم که با فشارهای اعضای آن که نمایندگان کشورهای جهان هستند، هر‌چه‌زودتر حق وتو را از پنج کشور بزرگ جهان سلب کنند تا همه کشورها، سازمان ملل متحد را سازمان قدرت‌ها ندانند.