رایانه‌های ساخته‌شده از پارچه
پژوهشگران آمریکایی در پژوهش جدیدی سعی کرده‌اند تا قابلیت‌های رایانه معمولی را در یک لباس ادغام کنند که به تراشه، باتری یا سایر تجهیزات الکترونیکی نیازی ندارد. به‌گزارش ایسنا؛ «دن پرستون» (Dan Preston)، مهندس مکانیک دانشگاه رایس با یک پیراهن دکمه‌دار به تماس ویدیویی وارد شده است. سبک شخصی او ممکن است متعارف باشد؛ اما او اینجاست تا درباره طراحی خلاقانه جدیدش بگوید. پرستون و گروهش، یک لباس مشکی براق ابداع کرده‌اند که کار خود را بدون نیاز به وسایل الکترونیکی انجام می‌دهد. این لباس می‌تواند با فشار یک دکمه، کلاه‌خود را بالاوپایین ببرد و حاوی یک حافظه ساده به‌اندازه یک بیت است که داده‌ها را ذخیره می‌کند. به‌گفته پرستون؛ این یک فناوری بادوام غیر الکترونیکی در یک‌دستگاه مبتنی‌بر پارچه است. این لباس حاوی «آردوینو» یا تراشه‌های نیمه‌رسانا نیست و به باتری نیازی ندارد. پرستون و گروهش، تکه‌هایی از یک پارچه تافته نایلونی تجاری را برش دادند و آن‌ها را به‌هم چسباندند تا کیسه‌هایی بادی به‌اندازه نصف یک کارت ویزیت را تشکیل دهند. آن‌ها کیسه‌ها را با لوله‌های نرم کوچک به‌هم وصل کردند و آن‌ها را در لباس قرار دادند. با فشاردادن دکمه‌های روی لباس، جریان هوا از یک محفظه حاوی دی‌اکسید کربن ازطریق کیسه‌ها کنترل می‌شود. کیسه‌ها تا می‌شوند و باز می‌شوند تا پیچ‌خوردگی‌هایی را ایجاد کنند که کیسه هوا را باد می‌کند تا کلاه بالاوپایین برود. پرستون گفت: «در نگاه نخست، این لباس بیشتر شبیه چرخ دوچرخه به‌نظر می‌رسد تا رایانه؛ اما می‌توان کیسه‌های پر از هوا را که روی ژاکت نصب شده‌اند، مشابه ترانزیستورهای الکترونیکی تصور کرد. ترانزیستورها در یک مدار الکترونیکی، جریان الکترون‌ها یا جریان الکتریکی را براساس ولتاژ موجود در مدار کنترل می‌کنند. ما فقط ولتاژ را با فشار و جریان الکترون‌ها را با جریان هوا جایگزین می‌کنیم». «مایکل ونر»؛ مهندس مکانیک دانشگاه ویسکانسین مدیسن که دراین‌پژوهش دخالتی نداشت، گفت: «من واقعاً خوشحالم که مردم را فراتر از پیشرفت‌های حوزه فناوری پوشیدنی می‌بینم. به‌ویژه، استفاده این‌گروه از پارچه و هوا، کاری جدید است. فناوری‌های پوشیدنی مانند فیت‌بیت (Fitbit) و اپل‌واچ (Apple Watch) معمولاً نمونه‌های متوسطی از تطبیق با دستگاه‌های سنتی هستند». این لباس در گروه ربات‌های نرم قرار می‌گیرد. ربات‌های نرم، ماشین‌های خودکار و قابل‌برنامه‌ریزی هستند که از مواد انعطاف‌پذیر مانند لاستیک، سیلیکون یا پارچه ساخته شده‌اند. پژوهشگران در سال‌های اخیر، طراحی ربات‌های نرمی را آغاز کرده‌اند که شاید بتوانند در کنار انسان کار کنند. این ربات‌ها معمولاً با دقت کمتری نسبت به همتایان فلزی سفت خود حرکت می‌کنند؛ اما لمس ملایم‌تری دارند. ونر ادامه داد: «اگر هنگام کارکردن، یک ربات سفت به شما ضربه بزند و شما خوش‌شانس باشید، به بیمارستان می‌روید؛ اما اگر یک ربات نرم به شما برخورد کند، همه می‌خندند و اوقات خوشی را سپری می‌کنند». پژوهشگران برای ساخت نمونه اولیه این لباس، ۱۰۰ متر نایلون خریدند. «ونسا سانچز» (Vanessa Sanchez)؛ دانشمند علوم مواد دانشگاه استنفورد و از پژوهشگران این‌پروژه گفت: ممکن است این‌مقدار پارچه زیاد به‌نظر برسد؛ اما تأمین‌کنندگان معمولاً ترجیح می‌دهند در هر زمان، حداقل یک‌کیلومتر را بفروشند. آن‌ها به نیازهای ناچیز دانشگاهیان عادت نداشتند. وی افزود: این‌کار، یک چالش عملی به‌شمار می‌رود؛ زیرا ممکن است چیزی دریافت کنیم که واقعاً خوب کار کند؛ اما فقط هرچندماه‌یک‌بار می‌توانیم نمونه‌ای از آن‌را دریافت کنیم. پژوهشگران امیدوارند که مقیاس کار آن‌ها بعداً افزایش یابد. پرستون گفت که آن‌ها در مراحل آغازین تشکیل یک شرکت هستند تا این فناوری را دردسترس مصرف‌کنندگان قرار دهند. همچنین، آن‌ها می‌خواهند ایمنی این لباس‌ها را در آزمایش‌های بالینی بررسی کنند تا مردم بتوانند آن‌ها را در محیط‌های پزشکی مورداستفاده قرار دهند.