چهره هفته
رونالدو؛ اسطوره الهامبخش تمام نسلها
فینال لیگ ملتهای اروپا بین تیمملی پرتغال و اسپانیا؛ در یکسوی میدان رونالدو و تیمش حضور دارند و در سمت دیگر اسپانیاییها. جنگ برای فتح جام است؛ جامی که میتواند کارنامه تکتک بازیکنان دو تیم را جلای خاصی بدهد. این جام حتی برای رونالدو هم مهم است، بازیکنی که در مسیر زندگی فوتبالی و شخصیاش به عناوین و افتخاراتی دست پیدا کرده که هریکازآنها میتواند آرزو و رؤیای تحقق نایافتهای برای هر انسان یا بهتر بگوییم هر ورزشکاری باشد. بهگزارش سمیه قدیری (برنا)؛ فینال باشد و رونالدو در زمین باشد و برای رسیدن به یک جام دیگر نجنگد؟ فکرش را هم نمیتوان کرد. به تاریخ تولدش نباید نگاه کرد. این رونالدو تمامشدنی نیست؛ نه ازنظر فکری و ذهنی و نه ازنظر بدنی و فوتبالی! او از جنس بشر نیست و نمیخواهد برپایه اصول فیزیولوژیک به فوتبال فکر کند و آنرا ادامه دهد، برای CR7 همچنان سن یک عدد است. باید رونالدو باشی و هنوز در ۴۰سالگی بهمعنای واقعی کلمه اصول زندگی حرفهای را موبهمو اجرا کنی. فقط باید رونالدو باشی تا خستگیناپذیر در فکر کسب افتخارات جدید باشی، باید رونالدو باشی که هنوز شادی گلهایت در دهه چهارم زندگی برایت بهاندازه جوانی ۱۷-۱۸ساله از ته دل و واقعی باشد، باید رونالدو باشی که هنوز برای رسیدن به جام و قهرمانی حریص باشی؛ تلاش کنی، اشک بریزی و بخندی! فقط یک رونالدو میتواند بعد از گلزنی دوباره برای تیمش شادی کند و باعجله توپ را به میان میدان ببرد تا بازی برای گلهای دیگر تیمش زودتر شروع شود. فقط یک رونالدو میتواند پس از تعویض در دقیقه ۹۰ بهخاطر مصدومیت سر تأسف تکان دهد و ناراحت روی نیمکت بنشیند! فقط رونالدو میتواند موقع زدن پنالتی از استرس چشمهایش را ببندد. فقط یک رونالدو میتواند بعد از قهرمانی دوباره و فتح جامی دیگر از خوشحالی گریه کند! رونالدویی که باآنهمه دبدبهوکبکبه خودش را نسل طلایی، ژن خوب و ازمابهتران نمیداند و هنوز در دهه چهارم زندگی پس از رسیدن به موفقیت و قهرمانی و جام نمیتوان غرور را در نگاهش دید؛ غروری که خیلی از فوتبالیستهای وطنی بدون حتی یکدهم از افتخارات رونالدو در نگاهشان، کلامشان و حتی عملکردشان در مستطیل سبز موج میزند و به داشتههایی مینازند که این ستاره 40ساله فوتبال دنیا در اوج افتخارات فوتبالی برای رسیدن به دهها پله بالاترازآن میجنگد و همچنان برای بهترشدن و رسیدن به افتخارات بیشتر انگیزهاش را از دست نمیدهد! او یک الگوست و بیشک نمیتوان او را با کسی جز خودش مقایسه کرد اما حداقل میتوان انتظار داشت فوتبالیستهای دیگر ازجمله بازیکنان وطنی، حداقل سعی کنند ادای «رونالدو بودن» را دربیاورند! یعنی واقعاً اینکار را هم نمیتوانند انجام دهند؟!