سپنج رنج و شکنج فرخنده
این نمایشنامهی سهبخشی به وضعیت جامعه در برخورد با زن میپردازد و زن را مظهر خیر بیان میکند؛ اما نگاههای تنگبینانه و غیر انسانی موجود در اجتماع، خانواده و حتی حقارت موجود در نگاه خود انسان باعث میشود این منزلت کاهش یابد. نمایشنامه در سه بخش، ابتدا به زندگی فرخنده از کودکی تا مرگ، سپس در بخش دوم به عدم نظم اجتماعی در جامعه با حضور انواع آدمها اعم از فرهیختگان تا مردم کوچه و خیابان و در بخش سوم به موضوع ارتباط عاطفی پدر و فرزندی که پدر همهچیز را به فرزندانش میسپارد، میپردازد. گاهی آنقدر میان هجمههای روزمره و زندگی پر از تکرار گم میشویم که فراموش میکنیم انسان هستیم و رسمی داریم و هر یک تبدیل به فرخندههایی میشویم که نماد انسان و زن فراموش شدهاست. این نمایش قصد دارد تمام فرخندههای ایران زمین و حتی فراتر از آن، رسم انسانی را مرور کند و با دیگران به خوانش آن بنشیند و تعاملی را برای یادآوری برقرار کند. نوشین حسنزاده، رویا فلاحی، نازنین مهیمنی، شمسی صادقی و فریدون محرابی بازیگران این نمایش به کارگردانی شهرام گیلآبادی و بر اساس متنی از محمود استاد محمد هستند. این نمایش تا 31 شهریورماه در پلاتو اجرا تئاتر شهر روی صحنه است. در نقدی بر این نمایش میخوانیم که اساسا جزو نمایشهای شورایی که از سبک و سیاق «آگوستو بوآل» پیروی کند، نیست و شیوهی اجرای آن بسیار متفاوت است؛ اما این پرسش پیش میآید که اگر جزو نمایشهای شورایی محسوب نمیشود، پس چه نوع نمایشیست؟ پاسخ به پرسش فوق آن است که در این اجرا نه انتخاب بازیگر و موضوع بهصورت تجربی و مشورت مطرح است و نه شکلدهی نمایش با نظردهی تماشاگران در مورد ساختار و شیوهی اجرا و پیشبرد روند موضوع، بلکه از همان ابتدا متنی مجمل و تا حدی گزارهای به نویسندگی محمود استاد محمد دستمایه و ذهنمایهی اجرای نمایش است و برای اجرای آن از قبل، سالن، بازیگران و حتی یک طراحی کلی درنظرگرفتهشدهاست. البته متن استاد محمد بهانهای اولیه بهشمارمیرود؛ وگرنه متن کامل و کلی نمایش با اختیاردهی و نظرخواهی از «بازیگر-تماشاگران» که قبلاز اجرا برای ارجاعات متناوب بازیگران اصلی نمایش به آنها توسط کارگردان انتخاب و بهکارگرفتهشدهاند و نیز به کمک بعضیاز تماشاگران که از موضوع بیاطلاعاند و بههمینمنظور بهصورت انتخابی و اختیاری به شرکت در نمایش دعوت میشوند، کامل میشود. موضوعاتی که تماشاگران به آن میپردازند ممکن است در ارتباط تنگاتنگ با موضوع اولیهی نمایش باشد و عملا در پاسخ به پرسشهای بازیگر یا بازیگران اصلی نمایش انتخاب شود؛ این امکان هم وجود دارد که پرسشهایی در میان نباشد و به تناسب ذهنیتهای اختیاری تماشاگران «دعوتشده برای حرفزدن»، موضوعات متفاوتی مطرح شود. گفتنیست در نمایشهای «شورایی» که مبتکر آن آگوستو بوآل بوده، روند شکلگیری نمایش و حتی انتخاب مکان اجرای آن اساسا به مشورت گذاشته میشود. سپس، خود موضوع و متن نانوشته و انتخاب آدمهای نمایش؛ که بهتر است آنها را پرسوناژ ننامیم و چگونگی انتخاب بازیگران و نحوهی بازیشان بهتناوب با پرسشوپاسخ و نظرخواهی از تماشاگران شکل میگیرد.