نگاهی به سازوکار راهاندازی رستوران
سرمایهگذاری بدون ریسک، روی ذائقهی مردم
استان تهران چندین اتحادیه رستوران داران دارد؛ اتحادیه شمیرانات و شهرری و دماوند از اتحادیه تهران جداست. بنابراین در این گزارش تنها در مورد رستورانهای واقع شده در حوزهی مسئولیت اتحادیه تهران نوشتهایم، یعنی از پارک وی تا کن، تهرانپارس تا فلکه چهارم خیابان رشید و حکیمیه، از جنوب هم تا ضلع شمال خیابان آزادگان در محدودهی تصمیمگیری اتحادیه تهران است؛ اتحادیهای که بیش از هزار عضو صنفی دارای پروانه کسب دارد و 200رستوران نیز در حال دریافت جواز 5ساله و 10ساله هستند.
پاسخ سودمندانه به نیازی همیشگی
به گزارش اقتصاد آنلاین، ابراهیمی، رئیس اتحادیهی رستورانداران و سلفسرویس تهران، در ابتدا ضمن بزرگ توصیف کردن بازار غذا و به تبع آن رستورانداری میگوید: «فرهنگ رستوران رفتن در ایران به تعبیری جا افتاده و خانوادهها با توجه به توان مالیشان سعی میکنند صرف غذا در رستوران را نیز در برنامه زندگی شان قرار دهند. بهویژه در شهرهای بزرگی مانند تهران که مردم وقت کمتری برای آشپزی دارند و اصولاً زمان کمتری را در محیط خانه سپری میکنند، رستورانها نقش مهمی در تهیه غذای مورد انسانها برعهده گرفتهاند. از طرفی چنین نیازی هر روز بیشتر شده و سیر صعودی به خود میبیند. بنابراین بازار رستورانداری همیشه بازاری دارای رونق است و با رعایت همه جوانب استاندارد در پذیرایی و خدمات مناسب میتوان روی سوددهی این حوزه حساب ویژهای باز کرد.» وی در ادامه و در مورد اینکه برای رستورانداری از کجا باید شروع کرد، میگوید: «برای راهاندازی رستوران در ابتدا باید جا و مکانی خریداری یا اجاره شود. حداقل متراژ لازم برای صدور پروانه کسب بین 80 تا 120متر است. ملکی که برای راهاندازی رستوران در نظر گرفته میشود، باید تجاری باشد. همچنین باید برگهی تأیید صلاحیت از ادارههای اماکن و بهداشت، تامین اجتماعی، دارایی و پایان کار تجاری را نیز دریافت کرده باشند.» وی در ادامه اشارهای هم دارد به این مسئله که در حال حاضر در تهران خیابانها و مناطق زیادی هستند که به نوعی اشباع شده از رستوران هستند و اگر کسی برای ایجاد و ساخت و راهاندازی رستوران در این مناطق اقدام کند، مجوزی به او اعطا نمیشود. نظامآباد، نامجو، خیابان گرگان، خرمشهر و خیابان ستارخان که کاملاً اشباع شدهاند.»
اشتغالزایی رستورانها
هر کسبوکاری ایجاد شود چه واحد تولیدی باشد، چه واحد خدماتی به به طور کلی در هر حوزهای که چنین فعل و انفعالی رخ دهد، یکی از مهمترین نتایجش ایجاد اشتغال است. حوزهی رستوران داری نیز به لحاظ اشتغالزایی آمار و ارقام قابلتوجهی ایجاد کرده است. میرابراهیمی در این مورد میگوید: «یکی از ویژگیهای مثبت راهاندازی رستوران این است که افرادی با تنوع مهارتی در آنجا مشغول به کار میشوند؛ از گارسون گرفته تا سرآشپز، مدیر خدمات و تهیه مواد اولیه، نظافتچی، مدیر داخلی، متخصص دیزاین و طراحی داخلی و دیزاین ظرف و ظروف همه مهارتهایی هستند که افراد دارای این مهارتها، میتوانند در رستورانها مشغول به کار شوند.» وی در ادامه و در مورد تعداد افرادی که ممکن است در یک رستوران صاحب درآمد شوند، میگوید: «در صنف ما هستند رستورانهایی که برای 300نفر اشتغال ایجاد کردهاند و رستورانهایی را هم داریم که بین 10تا 15نفر را مشغول به کار کردهاند. هرچه رستوران بزرگتر باشد، تعداد کارکنان نیز افزایش مییابد.»
سرمایهگذاری در رستورانداری ریسکی ندارد
سرمایهگذاری در هر عرصهای همراه با ریسک و تهدیدهایی خواهد بود، اما شاید حوزهی رستوران داری از معدود عرصههایی باشد که کمترین ریسک را برای سرمایهگذاران به همراه دارد البته اگر غذای خوب و با کیفیت همراه با خدمات استاندارد پذیرایی به مشتریان ارائه شود. میرابراهیمی نیز ضمن تأیید این نکات اضافه میکند: «سرمایهگذاری در این حوزه ریسک قابل توجه و نگران کنندهای ندارد. اگر رستوراندار مواد و متریال با کیفیتی استفاده و دکور خوبی ایجاد و خدمات خوبی به مشتری ارائه کند، حتماً به سوددهی میرسد و سرمایهاش دچار نوسان و خسران نمیشود.» وی در ادامه و در مورد هزینههای راهاندازی یک رستوران میگوید: «از آنجایی که ملک مورد نیاز برای راهاندازی یک رستوران باید تجاری باشد، از همین مرحله مشخص است که هزینهها و سرمایه لازم برای ورود به این کسبوکار کم نیست چون همانطور که اشاره کردم حداقل متراژ موردنیاز برای صدور پروانه کسب نیز 80متر است. هزینههای ملک تجاری در تهران را که محاسبه کنیم، میبینیم که چندصد میلیون تومان تنها برای تهیه جا و مکان نیاز است، اما یک رستوران به انبار، سردخانه، تجهیزات آشپزخانهای، ظرف و ظروف برای سرو انواع غذاها، میز و صندلی و وسایلی از این دست نیز نیاز دارد که هزینه تهیهی این وسایل در کمترین حالت تا 500میلیون تومان است. این هزینه برای یک مکان 80متری و در کمترین متراژ است و هرچه رستوران بزرگتر باشد، باید هزینههای بیشتری در این زمینه متحمل شود. همچنین هزینههای ایجاد دکور و دیزاین و هزینههای جاری مانند دستمزد پرسنل، تهیه مواد غذایی باکیفیت، اجاره و... هم باید جداگانه حساب شود.»
سود 20درصدی رستورانداری
میرابراهیمی در ادامه و در پاسخ به این پرسش که درآمدهای رستوران داری با رعایت همهی جوانب استاندارد و استفاده از غذای باکیفیت را چگونه برآورد میکند، میگوید: «به طور کلی حوزهی غذا، حوزهای است که سوددهی خوبی نصیب سرمایهگذاران میکند. در این میان رستورانداری نیز از این امر مستثنی نیست و شیوههای گوناگونی وجود دارد که رستوران داران با استفاده از آنها به کسب درآمد بیشتر میپردازند.» از شیوهی سرو مدرن و به روز و مشتریپسند گرفته تا ارائهی غذاهای محلی به صورت خاص، ارائهی سرویسها و خدمات ویژه به مشتریان و... اما در این میان سازمان حمایت از حقوق مصرفکننده و تولیدکننده نیز 20درصد سود را برای رستوران داری مجاز اعلام کرده است که رقم مناسبی است و البته هرکسی با ترفندهای ویژه و دانش خود میتواند کسب وکارش را به نوعی اداره کند که هم بتواند در این بازار رقابت و مشتریان بیشتری را به خود جلب کند و هم اینکه مشتریان دائمی داشته باشد، یعنی مشتریانی که خاطره خوبی در ذهنشان ایجاد میشود و بارها به یک رستوران مراجعه میکنند.»
آزمایشگاه، کسبوکارهای اینترنتی
سروکار داشتن با مواد غذایی یعنی به طور دائم در معرض آزمایش قرار گرفتن. در زمینهی رستورانداری نیز این امر صادق است و اتحادیه با داشتن آزمایشگاه مواد غذایی و خوراکی و با همکاری سازمان گوشت هر 45روز یکبار از رستورانها بازدید دارد تا سلامت مواد غذایی مورد استفاده در این واحدهای صنفی را بسنجد و در صورت رعایت نکردن و وجود مشکلاتی در این زمینه اخطارهای لازم داده میشود و شاید این امر در نهایت به تعطیلی یک رستوران نیز منجر شود. همچنین بازرسان اتحادیه از سوی دامپزشکی تهران در بازدیدهای خود از رستورانها، مدارک و مستندات شرکتهایی که از آنها مرغ خریداری شده نیز بررسی میکنند، گوشت و مرغ از مراکز مجاز و بهداشتی خریداری شده باشد. یکی از پدیدههای نوین عرصهی رستورانداری اضافه شدن کسبوکارهای اینترنتی به این بازار است؛ کسبوکارهایی که به عنوان واسطه بین مشتری و رستوراندار عمل میکنند. میرابراهیمی در این مورد معتقد است: «این امر میتواند اتفاق خوبی در این حوزه باشد چون با توجه به تقاضای بالایی که در حوزهی غذا وجود دارد، چنین کسبوکارهایی میتواند به ارسال به موقع غذا، شیوههای پیشرفته ثبت درخواست و ارتقای خواسته مشتری منجر شود که در نهایت به بالا رفتن کیفیت غذاها و سطح خدمات منتهی خواهد شد. بنابراین ورود کسبوکارهای اینترنتی به حوزهی غذا و برعهده گرفتن بحث ارسال غذا ممکن است نواقصی داشته باشد، اما در کل اتفاق خوبی است.»