دست‌کم‌نگرفتنی‌ها!

یک‌میلیاردنفر یا به‌عبارتی 15درصد جمعیت جهان، دچار شکلی از کم‌توانی هستند و آمارهای جهانی نشان می‌دهد که شیوع کم‌توانی و ناتوانی جسمی در کشورهای درحال توسعه بیشتر است. اینها بخشی از گزارش سالانه سازمان بهداشت جهانی موسوم به WHO منتشره به تاریخ 29 مارچ 2017 است. در ادامه این گزارش می‌خوانیم که بین 110 تا 190میلیون‌نفر از همین‌گروه، دچار سطح شدیدی از کم‌توانی بوده و برای همین، در انجام امور عادی و روزمره دچار مشکلات عدیده می‌شوند. حال درنظر بگیرید که این جمعیت که حدود یک‌پنجم معلولین جهان را تشکیل می‌دهند، قرار باشد در سطح جامعه تردد کنند و امکان مناسبی برای‌شان وجود نداشته باشد. این یعنی بخش قابل توجهی از مردم کشورهای مختلف، به‌ناچار باید از عادی‌ترین حقوق شهروندی‌شان صرف نظر کنند. درهمین‌راستا، کشورهایی سعی کرده‌اند با طراحی مهندسی و فکرشده شهرهای خود، گامی در جهت بهبود شرایط کم‌توان‌ها و معلولان بردارند؛ مسئله‌ای که باعث شده از سوی برخی کارشناسان با نام Accessible Cities معروف شوند. سایت اطلاع‌رسان SpinTheGlobe بر پایه گزارش 30 دسامبر 2016 منتشره از سوی موسسه غیر انتفاعی Scope به‌عنوان یکی از مجموعه‌های فعال در زمینه بهبود شرایط زیست اجتماعی کم‌توان‌های جسمی جهان، به شهرهایی در جهان اشاره کرده است که بیشترین امکانات رفاهی عمومی و شهروندی را برای این بخش از جامعه ایجاد کرده‌اند. سیدنی در استرالیا، در مقام نخست قرار می‌گیرد. برای مثال، کافی‌ست سری به موزه‌ها و سایر مراکز مهم تفریحی این شهر بزنید تا متوجه این موضوع شوید که در طراحی این اماکن، چقدر به راحتی افراد کم‌توان نیز فکر شده است. این مسئله در مورد فروشگاه‌ها، غذاخوری‌ها و سیستم حمل‌ونقل شهری هم لحاظ شده است. حتی یک‌ سازمان تاکسی‌تلفنی ویژه به‌نام Zero200 برای معلولان در سطح شهر فعال است. 

1. سیدنی؛ استرالیا
2. ونکوور؛ کانادا
3. ریکیاویک؛ آیس‌لند
4. لاس‌وگاس؛ آمریکا
5. برلین؛ ‌آلمان
6. سنگاپور؛ سنگاپور
7. دوبلین؛‌ ایرلند
8. وین؛‌ اتریش
9. اوسلو؛ نروژ
10. ورشو؛ لهستا