شوایک! ایکاش آخرین پیشبینی تو درست نباشد...
آرامش، همانچیزیستکه شوایک و سگهایش و خانم مولر میخواهند. همانچیزیستکه مردم در کافه میخواهند؛ جدا از سیاست و جنگ و اختلافات قومی و قبیلهای. شوایک تلاش میکند و به نتیجه نمیرسد. او با سادهدلی میخواهند بگوید که «جنگ» بهنفع هیچکس نیست. همه پیشبینیهای شوایک درست از آب درمیآید. همین باعث میشود کمی وهم در ذهن و تمام وجود من تلاطم یابد. نگاه عاشقانه شوایک به زندگی (بااینکه او کمی شیرینعقل بهنظر میرسد) حقیقتیستکه در ضمیر پاک هر انسانی وجود دارد. دغدغه آقای حمیدرضا نعیمی بهعنوان کارگردان از دید شوایک با بازی دلپذیر آقای فرهاد آئیش بهطور کامل نشان داده میشود و البته همه بازیگران بهخوبی دراختیار ایده نمایشنامه قرار گرفته و کیفیت روایت را تاحد مطلوبی بالا بردهاند. بازیها همگی بهنسبت یکدیگر همگی موفق دیده میشوند. فرهاد آئیش استاد و بازیگریستکه میشود باکمال میل برایش ایستاد و کف زد. امان از روزیکه ذائقه مخاطبین بر نیروی مولد هنرمند تأثیر بگذارد و این، همانآسیبیستکه در دوران خرابی اقتصاد همچون موریانه، پایههای میز چوبی زیبای هنر نمایش را میجود. بازیگر نقش مولر (بهناز نازی) بااینکه اطوارهای درشتی بروز میدهد؛ اما توانسته تصویر درستی از نقش یک زن زحمتکش را نشان دهد که میتواند معشوقه مرد خوشدلی همچون شوایک باشد. او حرکات و کنشهایش درشت؛ اما با دقت و سنجیده در ترکیب صحنهها قرار میگرفت. جدیت در عملکرد گروه، انرژی خوبی را در بیشتر صحنه بهوجود آورده بود. در صحنه تالار وحدت، اثری را شاهد هستیم که ما را در لحظههاییکه کم هم نیستند، بهیاد تابلوهای نقاشی مشهوری با موضوع جنگ و آزادی میاندازد. دراینمیان، مهران رنجبر وقتی بر صحنه ظهور یافت، میخواستم با دقت ببینم تا مثل همیشه همچون دوستانی قدیمی، بعدازاجرا به ایرادهای بنیادی از او بگیرم و تحریکش کنم تا با جدیت بیشتری نقشش را اجرا کند و روی مرا کم کند؛ اما اینبار مهران توانست بحث بعدازاجرا را کوتاه کند. ورودش به صحنه غیرمنتظره طراحی شده بود و مملو از بازیگرانی بود که همه مثل او پوشیده بودند. همیشه شاهد تلاش او برای بازیهای درست بودم. او بسیار خوب دراختیار ایدههای کارگردانش قرار گرفته است. متن در برخیاز صحنه بهدرستی از موسیقی دراماتیک بهره میگیرد؛ اما اینتلاش تا پایان کار برای انتقال محتوا ادامه نمییابد. بااینحال، شکل موسیقیایی تازهای را تئاترهای تهران شاهد هستیم که امیدبخش است. موسیقی دراینسرزمین همیشه با محدودیت روبهرو بوده است و اینروزها هنرمندان در آثارشان بیشازپیش به بهرهبرداری از هنر موسیقی میپردازند. حتی بهنظر میرسد میشود امسال را، سال تئاترهای موزیکال نامید. متنیکه آقای نعیمی نگاشته مرا بسیار بهیاد فیلم «فارست گامپ» میاندازد و احساس درستی از جنگ و زندگی و تقابل این دو عنصر متضاد را ایجاد میکند و در پایان ضمن گفتن خدا قوت به همه گروه اجرای امیدوارم... آخرین پیشبینی شوایک درست نباشد.
حسین جمالی/ ایرانتئاتر