از رونالدو هم بپرسید؛ مثل دایی!
کریستیانو رونالدو با چهار گلی که سهشنبهشب وارد دروازه لیتوانی کرد، تعداد گلهای ملیاش را به عدد 93 رساند. او ابتدای هفته هم 1 گل به صربستان زده بود و از همان زمان دوباره بحث نزدیکشدن رونالدو به رکورد تاریخی و ارزشمند علی دایی مطرح شد. دایی با 109 گل، بهترین گلزن تاریخ مسابقات ملی جهان است و حالا رونالدو 16 گل تا برابری با او فاصله دارد. بههمینبهانه، اسم علی دایی یکباردیگر بهطور وسیع در سطح رسانههای بینالمللی مطرح شده. دراینمیان، یک روزنامه پرتغالی حتی بدش نیامده تعداد گلهای دایی را کم کند و بهاینترتیب او را 107گله معرفی کرده! بااینوجود، حتی بدون این دستکاری هم پیشبینی چندان سختی نیست که رونالدو رکورد دایی را بشکند. کریس درحالحاضر، 34ساله است و هیچ نشانهای از نشیب و نقصان در عملکرد او دیده نمیشود. پرتغال در حضور او درگیر مسابقات مقدماتی یورو 2020 شده و هنوز چهار مسابقه دیگر از این مرحله باقی مانده؛ ازجمله دو بازی با لوکزامبورگ و لیتوانی که هردو در خاک پرتغال برگزار خواهد شد! بهعلاوه؛ روشن نیست که رونالدو تا چه زمانی به حضور در مسابقات ملی ادامه خواهد داد. یوفا اخیراً لیگ ملتهای اروپا را هم سازماندهی کرده که به افزایش مسابقات معتبر قاره سبز کمک میکند. در کنار همه اینها، بازیهای دوستانه هم هستند که باتوجهبه فواصل نزدیک کشورها در اروپا، امکان حضور حداکثری در آنها برای رونالدو فراهم است. تمام این صغریکبریها را چیدیم تا یادآوری کنیم که اگر اتفاق خاصی رخ ندهد، رونالدو بهزودی رکورد علی دایی را خواهد شکست؛ باکی هم نیست. رکوردها برای شکستهشدن هستند و چهبسا اصلاً عبور از آنها باعث یادآوری دوبارهشان شود. وقتی لیونل مسی بعد از چنددهه رکورد بیشترین گل زده در یک سال میلادی را شکست، تازه همه دنیا یادشان آمد که چنین رکوردی وجود داشته و دراختیار گرد مولر آلمانی بوده است. حالاهم نزدیکشدن رونالدو به رکورد دایی و مخصوصاً موفقیت احتمالی او در عبور از این حد نصاب باعث خواهد شد اسم فوتبال ایران و اسطوره همیشگیاش دوباره سر زبانها بیفتد و البته که هیچچیز از این ارزشمندتر نیست. سوژه این مطلب اما چیزی غیرازاینهاست؛ اینکه چرا در همه سالهای طولانی تلاش دایی برای ثبت این رکورد، ارزش این مسئله ازسوی بسیاری از منابع داخلی درک نشد و این افتخارآفرینی، شور و شوق متناسب با خودش را به همراه نیاورد؟ واکنش اخیر رسانههای پرتغالی را ببینید؛ عطش آنها برای ثبت این حد نصاب بهنام کشورشان را درنظر بگیرید و البته آنرا با فضای حاکم بر فوتبال ایران در نیمه اول دهه 80 مقایسه کنید؛ آنروزها که آخرین گلهای ملی علی دایی و حرکت سینهخیز او بهسمت عبور از آمار فرانس پوشکاش عموماً با هجو و تمسخر یا در خوشبینانهترین حالت ممکن، تصغیر و بیاعتنایی مواجه میشد. علی دایی دائم متهم میشد به اینکه رکوردش را با گلزنی مقابل تیمهای ضعیف آسیایی نظیر گوام و مالدیو فراهم کرده است؛ درحالیکه اینقبیل رقبای بسیارضعیف، در فوتبال اروپا هم فراوان یافت میشود. بد نیست بدانید که کریستیانو رونالدو 36 گل از 93 گل ملیاش را برابر لتونی، ارمنستان، آندورا، ليتوانی، جزاير فارو، استونی، لوکزامبورگ، آذربایجان، قبرس و قزاقستان بهثمر رسانده است. بهاینترتیب، بیش از 38درصد گلهای ملی رونالدو و ازجمله همین چهارتای سهشنبهشب، جزو گلهایی بودهاند که اگر مشابهش در ایران بهثمر میرسید، واکنشی جز تمسخر بههمراه نمیآورد. البته دایی هم از ایندست گلها دارد اما نسبت ضعیفکشی او از رونالدو کمتر است. کاپیتان و مهاجم پیشین تیم ملی ایران، اندکی بیش از 31درصد از گلهایش را برابر مالدیو، سریلانکا، نپال، تایوان، لائوس، گوام، تاجیکستان و قرقیزستان بهثمر رسانده است. باز بد نیست بدانید که سنمارینوی اروپایی با رتبه 211، آخرین تیم رنکینگ فیفاست و لیختناشتاین و مالت با رتبههای 181 و 182 پائینتر از مالدیو آسیایی قرار دارند؛ تیمی که در رتبه 152 جهان قرار گرفته. از بین قربانیان محبوب رونالدو هم مثلاً لتونی و لیتوانی در ردههای 130 و 134 دنیا؛ حتی پائینتر از فیلیپین و ترکمنستان ایستادهاند! دیگر اتهام دایی در سالهای منتهی به رکوردشکنی هم اشتیاق او برای حضور حداکثری در مسابقات ملی بود. حالا اما نگاهی به آمار نشان میدهد که دایی برای زدن 109 گلش، در 149 بازی ملی حاضر شده؛ درحالیکه رونالدو همین حالا هم 93 گلش را در 160 بازی بهثمر رسانده. اشتیاق رونالدو برای بازی در تیم ملی کشورش، به پشتکار و انگیزه تمامنشدنی او تعبیر میشود؛ درحالیکه عطش دایی، به زیادهخواهی و حتی باندبازی او ربط داده میشود. اینکه میگویند «مرغ همسایه غاز است» پر بیراه نیست؛ مثلاً در چنین موردی!
رسول بهروش