بیکاری 2.5برابری

اخیراً مرکز پژوهش‌های مجلس شورای اسلامی گفته است که میزان بیکاران کشور به 2.5برابر افزایش پیدا کرده است. اعلام چنین آماری، آن‌هم در خانه ملت و توسط نماینده منتخب مردم، ایجاد شائبه‌های بسیاری کرده است که در وهله نخست، به‌نوعی اختلاف این مجلس و در رأس آن، اختلافات عقیدتی و سیاسی دو رئیس قوه اجرائیه و مقننه را می‌رساند که ظاهراً برمی‌گردد به اختلافات واضح و آشکار این دو شخصیت که به ‌هنگام فعالیت‌های انتخاباتی، برای احراز سکونت ساختمان پاستور کار تا بدان‌جا پیش‌رفت که حتی خصوصیات شخصی یکدیگر را هم به‌میان کشیدند. در‌این‌موقعیت و در ظاهر، وقتی آمار بیکاران تابدین‌حد و افزایش 2.5برابری داشته است، حکایت از ناکارآمدی دولت دارد که نتوانسته ایجاد اشتغال جدید کند و بدین‌روی آمار بیکاران افزایش نامعقول چندبرابری پیدا کرده است. افزایش بیکاری، گرانی 30 و 40درصدی در همه زمینه‌ها، تورم 30‌درصدی، کمبود کالاهای اساسی و گرانی آن، کمبود بعضی از داروهای حیاتی و سختی معیشت در این هفت‌ساله را در اصل باید تماماً به پای این دولت و هر دولت دیگری گذاشت؛ اما ازسوی‌دیگر، این دولت هم با تمام توان، علاقه‌مند به خدمت بوده اما عوامل بازدارنده، دست‌وپای دولت را به‌شدت بسته است. از‌طرفی، اوج تحریم‌های زورگوی جهانی؛ آمریکا در هشت‌سال‌اخیر تأثیرگذار بوده است که در تمام موارد اجحاف کرده، انسانیت و عدالت را زیر پا گذاشته و کشور و مردم ایران را تحریم کرده است؛ گواینکه این دولت توانسته است به مردم القاء کند که اگر تحریم‌ها با شدت در جریان بوده است، زندگی هم در کشور در سایه تدبیر دولت، جریان داشته؛ اگرچه مردم فشار زیادی را تحمل کرده‌اند و سفره خانوار کوچک‌تر شده است، اما باید بپذیریم ورود کووید-19 به کشور، ضرر و خسارت بیشتری از تحریم را متوجه مردم ما کرده است؛ چراکه بازار بسیاری از مشاغل متأثر از این ویروس، به‌شدت کساد شده؛ کارهای عمرانی متوقف یا دست‌کم بی‌رونق شده؛ درنتیجه این‌همه بیکار و افزایش دو‌و‌نیم‌برابری، تماماً به‌علت ناکارآمدی دولت نبوده؛ بلکه این ویروس بوده است که تمام کشورهای جهان را ازنظر اقتصادی در فشار قرار داده و کشور ما هم جدای از سایر کشورها نمی‌تواند باشد. به‌هرروی، دولت می‌تواند همین مجلس و نمایندگان آنان را با عدم تصویب بسیاری از برنامه‌های همین دولت، مقصر بداند که باعث شده بسیاری از برنامه‌های دولت، به بن‌بست عاملی به‌نام مجلس شورای اسلامی برخورد کند و درنتیجه نمی‌توان همه آمار بیکاران را به پای این دولت نوشت. این داستانی‌ست که همواره و حداقل تا خردادماه آینده که انتخابات ریاست‌جمهوری در کشورمان برگزار می‌شود، جاری و ساری خواهد بود و دو قوه مهم کشور، تقریباً حرف‌هایشان به دل همدیگر نمی‌نشیند و بیچاره مردم که بازهم باید بیکاری، گرانی، سختی معیشت بسازند و درنهایت گذران زندگی‌شان با همین مشکلات ادامه‌دار باشد؛ هرچندکه با شکست مفتضحانه ترامپ، رایحه‌های امید برای جهان و حتی ایران به مشام می‌رسد که با استقرار یک فرد دموکرات در کاخ سفید، شاید این کشور از اعمال زورگویانه خود دست بکشد و با جهان از در آشتی وارد شود. بدیهی‌ست چه‌بسا بعد از انتخابات ریاست‌جمهوری و احتمالاً حضور یک شخص اصول‌گرا و همکاری مثبت و بیشتر دو قوه مقننه و اجرائیه، بتواند موجب گشایش کامل اقتصاد و درنتیجه افزایش قدرت خرید مردم کشورمان را فراهم آورده و نویدبخش آینده روشن‌تری باشد. آمین.