واکسن کرونا و صف‌های طولانی

دوسال است که بیماری کرونا و ترس از مرگ ناشی از آن، آسایش و آرامش را از مردم دنیا گرفته است. حضور این ویروس، در هر نقطه ممکن و ناممکن از این کره خاکی تا توانسته است جان گرفته و مشکل آفریده است. اولین‌بار زمانی‌که منشأ ظهور این ویروس را از چین کمونیست اعلام کردند و کشف آن‌را نیز چینی‌ها به اطلاع مردم رساندند، به‌نظر رسید که باید منتظر یک فاجعه انسانی بود که به‌طور ناگهانی از چین به آگاهی مردم دنیا رسیده است؛ و حداقل در این کشور باتوجه‌به جمعیت آن، فاجعه‌ای عظیم رخ خواهد داد که کشته‌شدن میلیون‌ها انسان را در پی دارد؛ البته چنین نبود و چنین نشد. کشور پهناوری که بیش از 1.5میلیارد سکنه دارد و منشأ ویروس کرونا از آن کشور بود، با تدبیر کامل و اعمال مدیریت صحیح و اصولی، توانست در اندک مدتی این ویروس را به زنجیر کشانده، از وسعت و دامنه انتشار آن کاملاً جلوگیری کند؛ به‌نحوی‌که در کمال تعجب، شمار مبتلایان و جان‌باختگان چین باآن‌همه جمعیت و نفوس، در‌قیاس‌با کشورهای اروپایی و آمریکا، بسیار نازل‌تر بود. در مقابل، شرایط برخی کشورها بسیار متفاوت بود و درواقع، کشورهایی که دیر جنبیدند و پروتکل‌های بهداشتی و اجتماعی را لحاظ نکردند، تعداد کشته‌شده‌هایشان حتی از مرز یک‌میلیون‌نفر نیز گذشت. با این توضیحات، می‌توان نتیجه گرفت؛ کشورهایی که در‌زمینه ساخت واکسن، به‌موقع و با همه توان، همت به خرج دادند، مزد برخورد صحیح خود را گرفتند و هم‌اکنون مردم آن مناطق، تقریباً زندگی عادی خود را سپری می‌کنند و مشکلی به‌نام مرگ‌و‌میر و دغدغه‌های تزریق واکسن ندارند؛ اما و در‌نهایت تأسف باز باید از دولت و مسئولین بهداشتی کشورمان، گله‌مند بود که در‌این‌مورد قصور داشته‌اند. آن‌هم باوجود واکسن‌سازی پاستور و رازی و ... که داستان غم‌انگیز «من بدو، آهو بدو» را به اذهان متبادر کرده است و مجدداً درد چه کنم، دامن قشر تقریباً مسن کشور را گرفته و به‌نظر نمی‌رسد که به‌این‌زودی‌ها مشکل واکسیناسیون حتی برای سنین 70‌سال‌به‌بالا هم حل شود؛ به‌خصوص‌که در‌این‌ایام که هوای تهران بسیار گرم و طاقت‌فرساست، صف‌های طولانی تجمع برای نوبت دوم تزریق واکسن، به‌‌شکل معضلی حل‌نشدنی، این گروه از شهروندان را دچار افسردگی و دربه‌دری کرده است؛ به‌نحوی‌که پاره‌ای‌از‌اوقات مشاهده تجمعات قابل‌ملاحظه ازسوی افرادی‌که برای نوبت دوم واکسینه‌شدن از این درمانگاه به آن درمانگاه و از این مرکز به مرکز دیگر در تردد هستند، دل آدمی را به درد می‌آورد. افرادی‌که عصازنان یا با کمک واکر، از ساعت پنج صبح باید در محل واکسیناسیون حضور پیدا کنند تا مثلاً به‌نوعی ثبت‌نام کرده و پس از چند ساعت توقف و سرگردانی و چسبیده به هم و بدون نیم‌متر فاصله، در آرزوی کسب موفقیت، معطل تزریق واکسن شوند. آن‌هم وقتی‌که ده‌ها مدیر و مسئول به‌نام مدیریت بحران،‌ ستاد ملی مبارزه با کرونا، سخنگوی بهداشت و ده‌ها عامل دیگر، نتوانسته‌اند برای تزریق واکسن و نحوه انجام آن در مراکز مختلف، اعمال مدیریت کنند. از‌سوی‌دیگر، هزاران‌نفر از مردم که واکسن نوبت اول را تزریق کرده‌اند، اینک برای دریافت نوبت دوم، برگه‌های واکسینه را در دست داشته و درحالی‌که زمان نوبت دوم آنان نیز سپری شده، هنوز نتوانسته‌اند به‌علت نبود واکسن برای بار دوم واکسینه شوند؛ اما سؤال اساسی اینجاست که آیا این همه ستاد و دفتر‌و‌دستکی که ماه‌هاست به راه افتاده نمی‌دانستند که برای تزریق نوبت دوم، واکسن به‌میزان کافی موجود نیست؟ آیا آمار واردات واکسن را نداشتند؟ به‌یقین دستیابی به این آمار، بسیار ساده بوده و متأسفانه حتی افراد معمولی هم قادر بودند که با یک محاسبه سرانگشتی، کل میزان واکسن موجود را برای تزریق دو نوبت محاسبه کنند که با صد افسوس، این امر توسط متصدیان و مسئولین ذی‌ربط محاسبه نشده است.