تیم امید و 50‌سال حسرت

به‌نظر می‌رسد، تیم امید فوتبال کشورمان، برای دریافت جواز ورود به مسابقات المپیک فرانسه به یک معجزه نیاز دارد؛‌ چون در مسابقات اخیر برای راه‌یابی به المپیک بد عمل کرد و حاصل سه مسابقه سرنوشت‌ساز آن دو مساوی و یک شکست بود. اینک برای ورود به انتظار کمک ابر و باد و مه و خورشید و فلک بسر می‌برد تا در گروهای دیگر فرضیه‌ای سخت‌تر از اصل اقلیدس روی دهد و شاید تیم ملی امید ما به کمک امدادهای غیبی دیگران پس از 50‌سال بتواند، به المپیک راه پیدا کند! هرچند به‌دلیل اینکه در مسابقات موردنظر ازلحاظ فنی بد بازی کردند،‌ به‌نظر من نویسنده استحقاق حضور را در المپیک ندارند؛ ‌حتی اگر پاره‌ای از خوانندگان با من هم‌عقیده هم نباشند و عدم ورود را با آه و حسرت همراه کنند؛ اما باید پرسید که آیا فدراسیون فوتبال کشور ما آنچه را نیاز بود برای راه‌یابی این تیم به المپیک ‌انجام داده است؟ که باید بدون درنگ گفت؛ پاسخ منفی‌ست و چون اقدامات لازم صورت نگرفته ‌بنابراین نباید از کسب نتایج ضعیف در سه مسابقه اخیر تعجب کرد و به‌دنبال عذر و بهانه بود و کاسه و کوزه‌ها را بر سر یک یا چندنفر خراب کرد. کم‌توجهی به این تیم ازسوی مسئولین وزارت ورزش و فدراسیون فوتبال به‌حدی بوده است که چند‌ماه مانده به مسابقات ورودی، ‌تازه مربی انتخاب می‌کنند و ‌اردو برپا می‌کنند؛ ‌یعنی یک حرکت روبنایی که در آن خبری از زیرساخت‌ها نیست یا در اصطلاح باری‌به‌هر‌جهت! و این روالی بوده است که چندین‌دهه، معمول بوده و انجام می‌شود؛ حال‌آنکه برای تیم ملی بزرگ‌سال ده‌ها مسابقه مقدماتی و دوستانه برگزار می‌شود؛ اردوهایی کاملاً پروپیمان و در سطح بالا برپا می‌شود؛ مواردی از قبیل توجه به مسائل روحی روانی بازیکنان، اهدای پاداش‌های کلان، از نوع خودروهای شیک و لاکچری که با دادن این هدایا، صدای توأم با آه و حسرت بقیه ورزشکاران را تا به افلاک می‌رساند، لحاظ می‌گردد؛ ازسوی‌دیگر تغییرات متعدد مربیان برای این رده سنی که افتخار حضور در المپیک را برای کشورمان به ‌ارمغان می‌آورد و عدم زیرسازی نیز به این ناکامی‌ها قوت و تداوم می‌دهد و همه این‌ها ازجمله عواملی‌ست که ادامه این رویه، همراه با ناکامی‌ خواهد بود و هرسال باید بگوییم که دریغ از پارسال! به‌خصوص که در مسابقات امسال تمام تیم‌ها و باشگاه‌ها همکاری شایسته‌ای با مربی تیم ملی امید را داشتند و تمام نیروهای لازم را صادقانه و بدون دردسر در طبق اخلاص تقدیم سرمربی تیم امید کردند. در این عدم نتیجه‌گیری ‌باید کادر فنی را هم مقصر دانست که در سه مسابقه مقدماتی حتی موفق به کسب یک برد هم نشد و لذا اگر این تیم، باهمت دیگران و به کمک شانس و تقدیر، راهی مسابقات المپیک شود، شانس کسب هیچ مقامی را نخواهد داشت. به‌هر‌صورت باز من رسیدم به خط و نقطه‌ای که بگویم «هر که طاووس خواهد ‌جور هندوستان کشد»؛ یعنی اینکه از هم‌اکنون، باید فدراسیون تدبیر کند. از کارشناسان مدد بگیرد. ازطریق علمی و تجربی، دست‌به‌کار شده و در یک دوره یک‌ساله، به تیم‌های پایه از نوجوانان، جوانان و امید، به‌طور بسیار جدی بپردازد. بدیهی‌ست؛ باتوجه‌به زیرساخت‌ها و امکانات و صدالبته با حمایت مسئولین رده‌بالای کشوری و به‌خصوص وزارت ورزش، می‌توان به این ایده و آرزو رسید؛ حتی اگر نگویند زیاد‌ه‌خواهی‌ست، وزارت ورزش برای جبران این ناکامی 50‌ساله، ازطریق دولت و گنجاندن بودجه مناسب و خارج از چهارچوب بودجه جاری، می‌تواند به این رؤیا و به این نسل جوان که توجه به آنان تضمین‌کننده موفقیت ما در رده بزرگ‌سالان خواهد بود، جامه عمل بپوشانند؛ درآن‌صورت می‌توانیم باتوجه‌به موفقیت‌های کشور سرفرازمان در زمینه‌های گوناگون، شاهد موفقیت ورزشکاران جوان ایران در پرجاذبه‌ترین ورزش جهان یعنی فوتبال نیز باشیم.