فوتبال؛ عدم به ز وجود!

فضای فوتبال در کشور ما، به‌شدت آلوده است و این فضای آلوده، با فلسفه این ورزش بیگانه است؛ چراکه باید بپذیریم، رسالت فوتبال به‌عنوان یک رشته ورزشی یا سرگرمی، آموزش کار تیمی‌ست که درون زمین 11‌نفر از هر تیم باید در سایه اتفاق و همکاری که لازمه‌اش است، در طی زمان معین در سایه وحدت و شناخت و باور همکاری گروهی و نه فردی مسابقه دهند تا درنهایت یکی از این دو تیم مسابقه‌دهنده به‌عنوان برنده برگزیده ‌شود که به‌نوعی موفقیت خوانده می‌شود. درعین‌حال؛ اگر به فلسفه ورزش مراجعه کنیم، علاوه‌بر پر کردن اوقات فراغت و جنبه هیجانی آن، این ورزش این روزها به‌عنوان پرطرفدارترین تفریح سالم، هر هفته دو روز و شاید بیش از سه‌میلیارد از سکنه این کره خاکی را به خود جلب کرده و ساعات خوشی را برای خانواده‌ها رقم می‌زند. دو روز در هفته یعنی شنبه و یکشنبه که به‌عنوان روزهای آخر هفته برای اکثریت‌قریب‌به‌اتفاق مردم جهان تعطیل است و لذا فوتبال و تماشای آن به‌صورت یکی از کارهای روزمره در این روزها درآمده است و معمولاً جز در مواردی نادر، محیط این ورزش سالم است؛ اما در کشور ما، متأسفانه مدتی‌ست که استادیوم‌های ورزش فوتبال نه‌تنها ورزشی نیست که حتی بسیار آزاردهنده و ناسالم هم شده است؛ به‌خصوص برای چهار تیم پرطرفدار کشور چون پرسپولیس، استقلال، سپاهان و تراکتورسازی تبریز، از‌سوی پاره‌ای از طرفداران این چهار تیم، محیط فوتبال، محلی شده است برای فحاشی و هتک حرمت که اگر درگذشته اسم تیم موردعلاقه خود را می‌آوردند مثلاً با یک کلمه سرور، طرافداران در دو ساعت حضور در استادیوم، علاوه‌بر تشویق تیم مورد‌علاقه خود، یک ناخنک ریز هم به رقیب می‌زدند؛ اما و متأسفانه به‌دلیل عدم مدیریت کارآمد مدیران این باشگاه‌ها و به‌تبع‌آن کادر فنی و در رأس آن مربیان این تیم‌ها، حتی مربیان خارجی هم به‌نوعی وارد این کارزار زشت ‌شده‌اند تا رسیده است به فوتبال امروز ما که چهار تیم پرطرفدار، میدان و فضای این ورزش را به مکانی برای توهین و به‌کاربرن القاب زشت که در هیچ کشوری نظیر نداشته و مایه سرشکستگی و فصاحت و بی‌بندباری محیط استادیوم‌های فوتبال کشور شده است، تبدیل کرده‌اند و دیگر قیدوبندها و احتراماتی که میزبان‌ها برای مهمانان خود لحاظ می‌کردند، کاملاً رنگ باخته و هتک حرمت به‌عنوان یک ابزار ناپسند و به‌صورت اخلاقی زشت، حاکم بر مسابقات این چهار باشگاه ورزشی شده است. در‌کمال‌تأسف حتی بانوان تماشاگر هم به جرگه بعضی از این تماشاگرنماها پیوسته‌اند که الفاظی بسیار قبیح و به‌صورت دسته‌جمعی توسط اینان نیز به زبان جاری می‌شود. حال ادامه این روند به شبکه‌های مجازی رسیده است و آنان نیز وقیحانه الفاظ نازیبایی را به‌کاربرده‌اند که آدمی از بکار بردن این الفاظ درگذشته شرم می‌کرد؛ ولی این روزها هیچ مدلی از شرم و آزرم در محیط فوتبال ما مشاهده نمی‌شود و در کمال تعجب، مسئولین فوتبال کشور در سطح عالی مدیریت، هیچ اقدام اثرگذاری برای زدودن زشتی‌ها در فوتبال به کار نبرده و تنها پاره‌ای از بازیکنان و باشگاه‌ها را جریمه می‌کنند؛ اما سرپرستان و مربیان تیم‌ها نیز در مصاحبه‌های پیش و پس از پایان مسابقه این روند را ادامه می‌دهند و این محیط‌های کاملاً فرهنگی مطبوعاتی را نیز مکانی یافته‌اند تا در حق بقیه بی‌حرمتی کنند و چون رسیده‌ایم به جایی فوتبالی‌های ما که هیچ احترامی به رقبا نمی‌گذارند، پس باکمال تأسف، دراین‌زمینه راه مبارزه بر‌خلاف مسائل دیگر باید همواره در جست‌و‌جوی راه علاجی بود؛ وقتی راه علاجی وجود ندارد، به‌اصطلاح باید صورت‌مسئله را پاک کرد تا ما بگوییم «عدم وجود به ز وجود» و تعطیلی فوتبال را در کوتاه‌مدت، چاره مشکلات بدانیم.