استقلال و پرسپولیس؛ اخراج و دیگر هیچ!

بالاخره رسیدیم به آنچه از آن می‌ترسیدیم. استقلال و پرسپولیس از مسابقات آسیایی حذف شدند. صبح جمعه بر روی خبرگزاری‌ها جمله‌ای نقش بست که بامنطق‌ها، حقیقت‌گویان و اهل‌فن انتظار آن‌را داشتند. آخرین این چه داستانی‌ست که حداقل 60میلیون ایرانی را که طالب حضور قدرتمند دو باشگاه مردمی استقلال و پرسپولیس در مسابقات قهرمانی باشگاه‌های آسیا بودند، باید ناامید کرد؟ به‌چه‌علت بیش از 30سال است که مقام‌های بالای ورزش که با نام رئیس سازمان و چند‌سالی‌ست با نام وزرای ورزش‌و‌جوانان، با شعور مردم بازی می‌کنند و احساسات لطیف ملت سرزنده کشور را نادیده گرفته و کاری را که باید بدون دردسر انجام می‌دادند، نکردند و دو باشگاه مردمی استقلال و پرسپولیس را که در داخل کشور 60میلیون هوادار دارند و اشتهار آنان به خارج‌ازکشور هم رسیده است، به بخش خصوصی واگذار نکردند تا در یک جمله کوتاه، کنفدراسیون فوتبال آسیا، خبر از حذف این دو باشگاه از مسابقات باشگاه‌های قاره آسیا بدهد؟ این خبری بود سنگین و ناگوار که در کوتاه‌ترین‌زمان ممکن، در شبکه‌های اجتماعی بازتاب داشت و آه از نهاد جوانان را نثار هوا کرد. به‌هر‌روی؛ کنفدراسیون فوتبال آسیا، مواردی را که مبتنی‌بر غیرحرفه‌ای‌بودن این دو باشگاه و باشگاه گل‌گهر سیرجان است، برشمرده که از جمله آن‌ها می‌توان به بدهکاری‌های بسیار مالیاتی به کشور ایران، اداره‌کرد آن توسط دولتی‌ها و بالاخره بدهکاری‌های چندصدمیلیاردی این باشگاه‌ها به طلبکاران داخلی و خارجی اشاره داشت که از عوامل حذف این باشگاه‌ها از مسابقات آسیایی است. بدیهی‌ست؛ اگر فیفا و ای‌اف‌سی دایره مقررات و شرایط حضور در مسابقات فوتبال حرفه‌ای را کم و کمتر کند، این سه باشگاه حتی از مسابقات داخلی هم کنار گذاشته می‌شوند. اینک باید پرسید که چرا در دو‌ماهی که به فدراسیون فوتبال ایران از‌سوی کنفدراسیون فوتبال آسیا برای اصلاح موارد ذکرشده فرصت داده شد، اقدامی عملی از‌سوی وزارت ورزش معمول نشد و اگر هم صورت گرفته و این دو باشگاه را به دو وزارتخانه واگذار کرده‌اند، هم خودمان را گول زده‌ایم و هم کنفدراسیون آسیایی و فیفا را! به‌هرصورت به مصداق همان عبارت معروف، از هر چه بترسی، بر سرمان آمد و دیگر هیچ. چرا 30سال است اصل واگذاری مردم به مردم که به‌نام اصل خصوصی‌سازی طبق ماده 44 قانون اساسی مطرح است، در ورزش لحاظ نمی‌شود؛ و در‌حالی‌که ده‌ها و شاید صدها شرکت و کارهای دولتی را به بخش خصوصی واگذار کرده‌ایم، چرا درمورد ورزش و فوتبال عملاً به‌ دروغ متوسل شده‌ایم و خواسته‌ایم سر فدراسیون آسیایی و جهانی را کلاه بگذاریم و دو باشگاه استقلال و پرسپولیس را همچنان زیر یوغ وزارت ورزش نگه‌داشته و تصویر باطلی را که در ذهن داشته‌ایم، حقیقت دانسته‌ایم؟ مگر می‌شود دو باشگاه مردمی را به یک وزارتخانه داد و طی این‌مدت، صدها‌بار اعضای هیئت‌مدیره و مسئولین باشگاه‌ها را تعویض کرد و برای اداره‌کرد آن از افراد سیاسی دولتی بهره‌جویی کرد و باز خود را خصوصی نامید؟ آن‌هم در کشور پرافتخار جمهوری اسلامی ایران که سال‌هاست در برابر ابرقدرت‌ها نه‌تنها کوتاه نیامده‌ایم، بلکه تا توانسته‌ایم حق‌خواهی کرده‌ایم. خیر! آقای مسئول محترم ورزش، شما در این دو‌ماهه‌اخیر، آن‌قدر وعده دادید که ما فکر کردیم فیفا و ای‌اف‌سی را هم وزارت ورزش منصوب می‌کند و به‌قول جوانان عین خیالمان نبود؛ چرا‌که وسعت دیدمان فقط در حد ساختمان وزرش کشور بوده و دیگر هیچ! و درنتیجه قافیه را باختیم و بدجوری هم باختیم. به‌راستی در‌حالی‌که چهارماه از مسئولیت وزیر ورزش گذشته و در انتخاب یک مدیرعامل که جزئی کوچک از زیرمجموعه وزارت ورزش است، قاصر و ناتوان بوده‌ایم، از فدراسیون آسیایی نباید گله‌مند بود؛ چرا‌که از قدیم گفته‌اند؛ «خودکرده را تدبیر نیست» و رسیده بود بلایی؛ ولی به خیر نگذشت.