فوتبال، تماشاچی می‌خواهد

هر‌چه از ورزش بگوییم و بنالیم، باوجودی‌که حق است؛ اما مثل‌اینکه قسمت مردم ما نیست که مسئولین ورزش، حتی گوشه‌چشمی هم به آنان داشته باشند. خلاصه این کشتی همیشه‌طوفان‌زده، ظاهراً باید به‌سبک کولی‌های آواره، همیشه در دریای متلاطم غرق شود و هیچ نجات‌دهنده‌ای هم از راه نرسد که این مغروق را نجات دهد! و چنین‌شرایطی، بازهم من نویسنده را بر آن داشته است که بنویسم و گلایه کنم؛ هر‌چند در این ورزش، در صد‌ساله‌اخیر، هیچ گوش شنوایی وجود نداشته است. برگردم به اصل موضوع امروز؛ یعنی تماشاگر و فوتبال. به‌طور‌قطع می‌توان گفت که هیچ ورزشی مانند فوتبال، این‌همه مخاطب یا بهتر بگویم علاقه‌مند ندارد. به‌ویژه در میان نسل جوان که مملو از انرژی‌ست، آن‌هم در حد بالایی که باید از آن به‌نحومطلوب استفاده کند؛ چراکه عدم مصرف صحیح آن، جوانان را به راه‌های ناصواب و هیجان‌انگیز پرخطر سوق می‌دهد؛ اما اگر همین نسل، به تماشای فوتبال بنشیند، بخش عمده‌ای از انرژی زائد او مصرف شده و آرامش می‌گیرد. ما مانده‌ایم و باز ورزش و باز‌هم فوتبال که به‌چه‌علت درهای استادیوم‌ها را به روی علاقه‌مندان نمی‌گشایند و این داستان یک‌بام و دوهوا، چرا باز‌هم دامن ورزش مهیج فوتبال ما را گرفته است؟ آن‌هم در‌زمانی‌که به‌یقین در عرصه جهانی، برای مهار کرونا یا مبارزه با آن، بیش از 170میلیون‌دز واکسن وارد کشور شده و تولیدات داخلی را هم باید به آن اضافه کنیم که درنتیجه، اگر جمعیت کشور را 85میلیون‌نفر تصور کنیم، تمام مردم حداقل دونوبت واکسینه شده‌اند و افراد بالای 50سال هم سه‌نوبت تزریق واکسن داشته‌اند که می‌توان نتیجه گرفت ما در مبارزه با کرونا موفق بوده‌ایم و آن‌را تقریباً متوقف کرده‌ایم. کما‌اینکه در کشور هیچ نقطه‌ای در وضعیت قرمز قرار ندارد و نقاط نارنجی نیز بسیار‌اندک است و براساس اعلامیه‌های ستاد ملی مبارزه با کرونا و وزارت بهداشت‌و‌درمان، اکثریت شهرهای ما در وضعیت آبی هستند که جای تقدیر از مسئولین محترم کشور دارد. بااین‌اوصاف نمی‌دانم چه اشکالی پیدا می‌کند اگر که در استادیوم صدهزارنفری پنج‌هزار‌نفر اجازه داشته باشند که به تماشای مسابقات بنشینند یا در استادیوم‌های حتی 20هزار‌نفری پاره‌ای از شهرستان‌ها، پنج‌هزار علاقه‌مند، به تماشای مسابقات بروند. کافی‌ست آن‌هایی‌که مانع‌تراشی می‌کنند، سری به تطهیرخانه بهشت‌زهرا(س) بزنند تا دریابند فواصل اجتماعی یا رعایت اصول بهداشتی، وجود ندارد یا در سینماها، در سوگواری‌ها، در عروسی‌ها، در باشگاه‌های ورزشی یا در کلاس‌های درسی، دانش‌آموزان به‌چه‌نحوی حضور دارند. آیا اصلاً امکان رعایت موارد بهداشتی در مدارس ما وجود دارد؟ از‌سوی‌دیگر، تمام کشورهای اروپایی و آمریکا و قاره پهناور آسیا، وقتی درهای استادیوم‌ها را به روی علاقه‌مندان باز گذاشته‌اند، چه داستانی در کشور ما و ورزش ما و به‌خصوص فوتبال و فدراسیون فوتبال وجود دارد که درهای ورزشگاه‌ها هنوز بسته است؟ ای‌کاش فدراسیون و رئیس آن، با مردم به‌طور‌واضح به سخن بنشیند؛ چون این مردم متوجه شده‌اند که ایراد از جای دیگری‌ست. اگر هنوز اختلافات بر سر حضور تماشاگران زن حل نشده است، نباید سیل بی‌شمار علاقه‌مندان را محروم از تماشای فوتبال کنند. اگر فشار از‌سوی فیفاست، رئیس فدراسیون باید آن‌قدر منطق قوی داشته باشد تا موانع را از سر راه بردارد. به‌هرجهت، امیدواریم وزیر ورزش و ریاست فدراسیون فوتبال، هر‌چه‌زودتر درجهت رفع این مشکل اقدام کنند.