نگاهی به آخرین اثر «سجاد افشاریان»
«بک تو بلک»؛ شاعرانگی میان نور و سیاهیِ لایتناهی
عاطفه ملایری
سجاد افشاریان در مقام نویسنده، کارگردان، بازیگر و تهیه‌کننده که طی سالیان پیش نمایش‌هایی؛ از‌‌جمله «شرقی غمگین»، «هرکسی یا روز می‌میرد یا شب من شبانه‌روز» و ... را در کارنامه خود دارد، دی‌‌ماه جاری نمایش «بک تو بلک» را به‌روی صحنه سالن تئاتر «شهرزاد» برده است؛ «بک تو بلک» اجرایی‌ست تک‌پرسوناژ با حضور سجاد افشاریان در صحنه و صداهایی که او را در‌این‌نقش همراهی می‌کنند. نمایش با زمزمه و شاید پچ‌پچ‌هایی که انگار واگویه‌های هر شخصی‌ست با خودش یا صدای مردمانی که در کوچه‌وخیابان از کنارمان می‌گذرند، شروع می‌شود. اینکه نور، حرف اول را در این اجرا می‌زند یا سیاهی؛ ناخودآگاه مخاطب را به‌یاد شعر «هرکسی از ظن خود شد یار من» می‌اندازد؛ چر‌اکه افشاریان چه در مقام بازیگر یا نویسنده، شاعرانگی را خوب می‌داند و این‌مهم سلسله‌وار در اجراهایش؛ خاصه آن‌هاکه در آن، هم نقش‌آفرین بوده و هم نویسنده و کارگردان، واضح و مبرهن است. در حیطه مونولوگ، قطعاً بار سنگین فضای کار بر‌عهده بازیگر است که افشاریان به‌خوبی از پسِ آن، با حرکت و اجرای خوب برآمده؛ اجرایی که تا انتها از هیجان کار نمی‌کاهد. او در «بک تو بلک» نبض تماشاگر را در دست دارد؛ آنجاکه باید مخاطب را در شادی‌های کوچک نقش «علی» سهیم می‌کند و جایی‌دیگر میان تاریکی معلق نگه می‌دارد تا مخاطب برای لحظاتی با خودش تنها بماند، شور را درلحظه و استیصال را از عمق وجود تجربه کند. «بک تو بلک» شاید روایت حرف‌هایی‌ست در پس ذهن هر مخاطبی که با «علی» از ابتدا تا سیاهیِ لایتناهی همذات‌پنداری می‌کند و تنهایی‌اش را در چهار‌دیواریِ محبوس در آن، وجب می‌گیرد. «بک تو بلک» درامی‌ست که بی‌شک ذهن مخاطب را درگیر می‌کند. پریشانی احوال «علی» به‌واسطه نقشی که از این کاراکتر در خاطر خواهد ماند، حتی بیرون از سالن نمایش نیز مخاطب را تنها نمی‌گذارد و این به‌مثابه خلق شخصیتی‌ست که شاید در چهاردیواری تنهایی‌مان شکل گرفته؛ اما قدرت توصیفش را نداشتیم. در‌خصوص فضاسازی، کادربندی روی صحنه با تنها چهارپایه‌ای که می‌بینیم و بازی نور و سایه؛ و در‌پی‌اش، سیاهی این‌مهم را به ذهن مخاطب متبادر می‌کند که قرار نیست تنها شخصیت دربند را بیرون از آن کادر ببینیم؛ مگر لحظه‌ای که به دیواری خارج از آن کادر پناه می‌برد که نیازی به گمانه‌زنی نخواهد بود و حتی جایی برای فکر نمی‌ماند که نه‌تنها روح؛ بلکه جسمش به رهایی خواهد رسید. ورود شما به سالن نمایش همراه است با نور ... اگر در میانه یا پایان این درام، سیاهی عرصه را بر شما تنگ کرد، نهراسید؛ که در‌این‌تاریکی تنها نیستید. «بک تو بلک» اثری‌ست درخشان و محکی‌ست برای مخاطبی که روی چهارپایه تنهایی‌اش می‌لغزد.