سخن مدیرمسئول
«خانه‌داشتن»؛ وعده‌ای رؤیایی
علی‌اکبر بهبهانی
بی‌شک در گذشته و حال، تمام دولتمردان آرزو داشتند که بتوانند مردم کشور را صاحب خانه کنند و هر‌کدام به‌فراخور تدبیرشان، وعده زمانی از یک تا پنج‌سال برای حل مشکل مسکن دادند؛ اما به‌راستی دادن وعده با چه پشتوانه‌ای؟ وقتی ساختن یک‌دستگاه آپارتمان چهار طبقه تک‌واحدی زمانی بین شش‌ماه تا یک‌سال کار مداوم می‌خواهد تا زمین تبدیل به بنای چهار طبقه شود؟ این و آن عزیزان با چه محاسبه‌ای و با کدام پشتوانه علمی و تحقیقی بیان می‌کردند که به‌زودی همه را در کشور خانه‌دار می‌کنیم؟! به‌ویژه آنکه اغلب مسئولین مسکن و شهرسازی از متخصصین نبودند و حتی به‌جرئت می‌توان گفت که کارشناسان و مشاورین مسئول نیز کمتر از مسائل ساخت‌و‌ساز اطلاع داشتند. پس بنابراین به‌گفته قدیمی‌ها؛ سخن باد هواست که در یک مکان ثابت نمی‌ماند! یادش به خیر؛ در ماه‌های اولیه پس‌ازانقلاب یکی از مسئولین با حدت تمام گفت که ما در تهران آن‌قدر زمین داریم که می‌تواند همه را خانه‌دار کند و وعده داد به‌زودی همه در تهران صاحب‌خانه می‌شوند. این سخن اگرچه در عین علاقه‌مندی و برای خدمت به مردم ایران بیان شد؛ اما نه‌تنها پشتوانه‌ای نداشت؛ بلکه باعث رشد سه‌برابری جمعیت تهران هم شد. داستان ازاین‌قرار بود که صدها‌هزار‌نفر از اطراف‌واکناف تهران و شهرهای مجاور، رو به تهران آوردند و هزاران آلونک ساختند تا بلکه صاحب خانه شوند که نه‌تنها این وعده محقق نشد؛ بلکه به‌شمار بیکاران تهران بسیار افزود. پس‌از‌آن دیگران هم آمدند و گفتند ما حلال مشکل هستیم و آن‌قدر مصاحبه و میتینگ به‌راه انداختند تا بازهم متوجه شویم که به عمل کار برآید، به سخن‌دانی نیست! تااینکه دولت نهم بر سر کار آمد که از میان طبقات پائین جامعه و نه متمولین برگزیده شده بود و به‌پشتوانه فعالیت قبل از آن و در سمت شهردار تهران، منشاء اثر بوده است. او در یک بسیج فوری با کابینه‌ای به‌نام کابینه مردمی، تمام توان خود را به‌کار بست تا ریشه و مشکل مسکن را درست کند؛ درنتیجه قول داد در دوره اول چهار‌ساله ریاست‌جمهوری، پنج‌میلیون مسکن بسازد. نیت بسیار پاک و پسندیده رئیس این دولت و شروع به ساخت‌و‌ساز، نوید روزهای خوشی را برای افراد بدون خانه و مسکن در اذهان متبادر کرد. سرعت و شدت این ساخت‌و‌سازها، به‌حدی بالا بود که کارخانه‌های سیمان و سایر مصالح با‌توجه‌به میزان تولید، پاسخگوی نیاز داخل نشدند، اما و به‌هر‌جهت در مبادی ورودی شهرها، هزاران دستگاه آپارتمان ساخته شد و با پرداخت هزینه‌ای جزئی، بسیاری از مردم صاحب سرپناه شدند. بگذریم از اینکه در ساخت این انبوه‌سازی، با وجود مسائلی چون کمبود آب، عدم وجود برق و گاز، ساکنین این خانه‌ها، تمامی کمبودها را به جان خریدند؛ اما خوشحال و راضی از اینکه بالاخره صاحب‌خانه شده‌اند. از‌سوی‌دیگر؛ بسیاری از شهرنشینان به‌خصوص ساکنان کلان‌شهرها، پس از دولت نهم رفته‌رفته به‌شدت در فشار شدید مالی ناشی از تورم بالا، گرانی سرسام‌آور، مواد غذایی و افزایش چند‌برابری اجاره مسکن در شهرها به‌ناچار رو به حاشیه‌نشینی آوردند و هر‌روز که می‌گذرد، سختی معیشت و زندگی عنان همه را از کف برده است؛ اما در دولت رئیسی، وزیر محترم مسکن هم بسان پیشینیان، با‌استفاده‌از امکانات ارتباط‌جمعی که همه در خدمت دولت رئیسی هستند، وعده داد که در سال اول، فلان مقدار مسکن می‌سازیم و به مردم بی‌خانه واگذار می‌کنیم؛ اما اینک و پس از گذشت یک‌سال، هنوز هیچ مسکنی ساخته نشده و مردم فاقد مسکن، تمام گوش و هوش و حواس خود را به‌طرف آقای وزیر معطوف کرده‌اند تا شاید وعده داده شده ایشان محقق شود. امیدواریم این روزهای سخت، برای مردم عزیز ما بسر آمده و ان‌شاءالله با رفع تحریم‌ها، وعده آقای وزیر مسکن‌و‌شهرسازی، از قوه به فعل درآید و روزهای خوب و بی‌دغدغه‌ای را شاهد باشیم. ان‌شاءالله.