سخن مدیرمسئول
پاسخ منفی مصر به جابهجایی فلسطینیها
روزگار غریبی داریم. ما خوشحالیم که عهد بربریت، به زنجیر کشیدن و خریدوفروش انسانها بهعنوان برده سپریشده و در اصطلاح به دوران برابری و برادری رسیدهایم و در ظاهر همه انسانها را دارای حقوق مساوی میپنداریم که باید چنین باشد و لاغیر؛ اما و با صدافسوس، اگر از دوره بردهداری فردی گذشتهایم، بردهداری در نوع مدرن آن و توسط چند کشور ابرقدرت آنهم بااراده سران آنها از بردهداری فردی به بردهداری جمعی رسیده است. ظاهراً این قبیل کشورها چون بزرگ هستند و زورشان زیاد است و خود را ابرقدرت میدانند و بیشتر از بقیه کشورها ابزار آدمکشی دارند، بهخود اجازه دادهاند که درمورد یک ملت ستمدیده عربی همچون فلسطین و در انواع غزه و حماس، تصمیم بگیرند و در امور دیگر کشورها دخالت نکنند و بهنوعی چون ابرقدرت هستند، خود را قیم کشورها و مردم بدانند که من نویسنده باید بگویم روزگار غریبیست؛ یعنی اگر درگذشته، یک انسان برده درنظر گرفتهشده و به فروش رسانده میشد، اینروزها یک مجموعه 5/1میلیوننفری عربی فلسطینی قرار است بااراده رئیسجمهوری کشور آمریکا، بهصورت دستهجمعی در دو کشور مصر و اردن سکنی بگزینند؛ یعنی که رئیسجمهوری که به زورگویی اشتهار دارد، آنقدر از منطق و عدالت دور شود که برای 5/1میلیون انسان محروم از یک زندگی معمولی، تصمیم بگیرد که خانه آبا و اجدادی خود را ترک کنند و بهعنوان پناهنده، سربار مردم مصر و اردن شوند و این عمل زشت را مصلحتاندیشی بداند. باید گفت که «یا رب روا مدار گدا معتبر شود!» که یک کشوری با یک سابقه 300ساله بر یک جهان چندمیلیونساله فرمان ببرد و صلاح آنان را در عزم و اراده خود ببیند. تازه از حقوق بشر دم بزند و خود را منجی عالم هم بداند. ازسویدیگر این رئیس چهبسا در دنیای گذشته سیر و سیاحت میکند و هنوز نمیخواهد به این روزگار بیندیشد که دوره قیمی و سروری گذشته است و کشور اردن و مصر، کشورهای 50ساله گذشته نیستند که شما در کاخ سفید بخواهید برای آنان تصمیمگیری و برنامهریزی کنید و لذا پس از اعلام انتقال این ملت 5/1میلیوننفری توسط ترامپ، بلافاصله این دو کشور مخالفت خود را با آن ابراز کردند تا شاید این رهبر و سایر رهبران ابرقدرت جهان بهخود بیایند و دست از زیادهخواهی و دخالت در سایر کشورها بکشند و بازهم باید گفت؛ ما در عجبیم که پارهای از ابرقدرتان هنوز در باد و هوای 100سالپیش خود قرار دارند و تمایل به استثمار و استعمارگری در آنان دیده میشود و دخالت در امور سایر کشورها را بهبهانه بزرگی و صلابت، حق مشروع خود میدانند و نمیخواهند، از تاریخ درس و پند بگیرند و کشور افغانستان و دخالتهای در آنرا فراموش کردهاند. در همین کشور روزی کشور شوروی سابق مجبور شد پس از یکدهه دخالت در آن، شبانه فرار را برقرار ترجیح دهد و با فوج عظیم سربازان و تجهیزات مدرن، سرافکنده در برابر مردم اینکشور، بازگشت بدون نتیجه خود را از استثمار مردم اینکشور تجربه کند؛ یا آمریکا و رهبران آن که بهزور سرنیزه و بمباران و لشکرکشی، مدت 20سال در کشور افغانستان حضور داشتند، درنهایت با خفت و خواری مجبور شدند تمام تجهیزات جنگی خود را در اینکشور بهجای بگذارند و دستازپادرازتر خاک افغانستان را ترک کنند تا تصمیمات اینکشور بهدست خودشان گرفته شود. این عاقبت زیادهخواهی ابرقدرتان جهان است و سرنوشت محتوم لشکرکشی و دخالت در امور دیگران اینگونه خواهد بود.