لزوم توجه دولت به اوقات فراغت

درگذشته‌های دور مردم اوقات ‌فراغت خود را به بطالت می‌گذراندند و اعتقادشان بر این‌بود‌که از اوقات ‌فراغت صرفاً برای تفریح و تفنن استفاده کنند؛ کمااینکه 24‌ساعت زمان یک‌روز کامل را در سه بخش هشت‌ساعته کار، استراحت و خواب تقسیم می‌کردند که به‌علت نبود امکانات متنوع تفریحی، هشت‌ساعت مربوط به این‌بخش هم اغلب به خواب اختصاص داده می‌شد؛ اما با گذشت زمان و به‌خصوص از نیمه‌دوم قرن بیستم و با رشد صنعت و تنوع ساعات کاری، رفته‌رفته مردم هشت‌ساعت استراحت را به ورزش، دیدوبازدید و فعالیت‌های علمی، دانش‌افزایی و کسب تجارت از دستاوردهای خود می‌پرداختند. رفته‌رفته آشنایی با کامپیوتر و رسانه‌های اجتماعی و علاقه‌مندی به رویدادهای جهانی و درنهایت پیشرفت‌های علمی موجب شد که شرایط تغییر کند و براین‌اساس فرزندان دیروزی که این‌روزها خود پدر‌و‌مادر و سرپرست خانواده شده‌اند، اوقات فراغت کودکان خود را به‌اندازه توانایی خود پر می‌کنند تا این اوقات گران‌بها به بطالت گذرانده نشود؛ به‌خصوص در اواخر اردیبهشت‌ماه که خبر از امتحانات می‌دهد و در خردادماه اغلب مدارس به‌ویژه در نقاط گرمسیر کشور، تعطیلات تابستانی را آغاز می‌کنند، معمولاً سرپرست خانوار در فکر پر‌کردن اوقات تعطیلات تابستانی یا اوقات فراغت، پیشاپیش به‌دنبال برنامه‌ریزی، برای بهره‌وری از اوقات تعطیلی بر‌می‌آید که این برنامه متأسفانه بازهم فاصله غنی و فقیر را بیشتر و بیشتر می‌کند؛ به‌نحوی‌که فرزندان اغنیا، کلاس‌های ورزشی ویژه، استخرهای مجهز آن‌چنانی، مسافرت و سیر و سیاحت را سرلوحه این اوقات فراغت می‌کنند؛ ولی طبقات ضعیف جامعه باید به نسبت بضاعت خود، در کلاس‌های ورزشی به‌خصوص کلاس‌های فوتبال ارزان‌قیمت شرکت کنند؛ هرچند تا 20‌سال‌پیش آموزش‌وپرورش در کلاس‌های ورزشی با حداقل شهریه، اوقات فراغت شیرینی را برای دانش‌آموزان رقم می‌زد؛ اما متأسفانه به‌مرور مثلاً استخرهای آموزشی مربوط به وزارت آموزش‌وپرورش که توسط ادارات تربیت‌بدنی آموزشگاه‌ها شکل می‌گرفت، کم‌کم و به‌مرور جنبه درآمدزایی پیداکرده و شهریه استخرها آن‌قدر زیاد شد که طبقات پایین جامعه و حتی بیش از 70‌درصد خانواده‌ها، توانایی پرداخت شهریه استخر را ندارند و لذا اغلب‌اوقات در کوچه و خیابان اوقات را به بطالت می‌گذرانند و احیاناً به قهوه‌خانه‌های زیرزمینی سر زده و اوقات فراغتشان را با کشیدن قلیان هدر می‌دهند. از ظواهر پیداست که هزینه نگهداری سالن‌ها و اماکن ورزشی آموزش‌وپرورش برای اداره مناطق به‌حدی‌ست که به‌ناچار مجبور هستند، آموزش ورزشی را با شهریه برای علاقه‌مندان امکان‌پذیر سازند که دراین‌مورد قلت بودجه مدارس دولتی، عملاً امکان هر نوع برنامه‌ریزی را برای اوقات فراغت از مدارس سلب کرده است؛ از‌آن‌جمله رشته پرطرفدار شناست که مجبور شده‌اند، به‌علت گرانی آب، کلر و سایر ملزومات، شهریه‌ها را افزایش بدهند. کم‌آبی نیز به‌یقین امکان هر نوع حرکتی را از مسئولین ورزشی مدارس سلب کرده است و ای‌کاش خیرین مدرسه‌ساز، در یک اقدام اثرگذار، یک‌سال را سال ساخت تأسیسات ورزشی رایگان برای دانش‌آموزان قرار دهند که یک اقدام خداپسندانه است و اصطلاحاً به آن می‌گویند؛ کاری را که می‌کنند، برای باقیات و صالحات بوده و خیر آن‌را هم در این دنیا و هم در دنیای آخرت خواهند برد.