بیابان‌زایی باید متوقف شود

سال‌هاست دوستداران محیط زیست و آنانی که همواره به کشور و مواهب خدادادی آن می‌اندیشند، بر این باورند که کشور در هیچ زمینه‌ای به‌ویژه، جنگل‌ها، مراتع، زیبایی‌های طبیعت و درنهایت حفظ و نگهداری محیط زیست، نباید آسیبی ببیند. عشق و علاقه این جماعت به طبیعت زیبا به‌حدی‌ست که پاره‌ای از اوقات تا مرز گریه متألم می‌شوند؛ ازجمله آقای اسماعیل کهرم که به‌حق او را پدر محیط زیست نامیده‌اند. اخیراً او با چشمانی اشک‌بار در رسانه ملی با دلیل و برهان گفت که هرسال یک‌صدم محیط زیست، به‌خصوص جنگل‌ها و فضای سبز تبدیل به بیابان می‌شود؛ به‌طوری‌که اگر بدین‌منوال ادامه پیدا کند در 100سال آینده حتی یک‌متر جنگل هم نخواهیم داشت و درنهایت به‌دست خودمان کشور را بیابان‌زایی کرده‌ایم. این داستان غم‌انگیزی‌ست که برای کشور همیشه سرفراز ایران اسلامی ما پیش‌بینی می‌شود. نمونه عینی آن هم‌اکنون در خوزستان، ساری و جاری‌ست که به‌واسطه جنگ تحمیلی هشت‌ساله، بسیاری از نخلستان‌های اطراف آبادان و خرمشهر و اهواز، در اثر بمباران‌های وحشیانه صدامیان با کمک غربی‌ها، از بین رفتند و حاصل آن گردوخاک همیشگی به‌نام ریزگردهاست که ازسوی مناطق عرب‌نشین هم‌مرز با کشور ما روانه خوزستان و به‌خصوص اهواز شده و خسارات عمده‌ای به محیط زیست این استان وارد کرده است. مالچ‌پاشی و کاشت درختان و ایجاد فضای سبز و کاشت درختان گرمسیری زودبازده ازجمله اقداماتی بوده که توانسته است از پیشروی این ریزگردها تا حد زیادی جلوگیری کند؛ اما با سیر جریان قطع اشجار و جنگل‌ها و مقدار کم مراتع که سیل دام را در آن رها کرده‌اند،‌ به‌نحو بارزی محیط زیست و جنگل‌های کشور را به نابودی کشانده شده است و به‌جای‌آن فضای سبز کشور را به بیابان تبدیل کرده است. در کنار این سودجویان که برای سوءاستفاده، درختان جنگل را خشک کرده و با اره‌های برقی به جان این جانداران همیشه‌سبز طبیعت می‌افتند تا از فروش چوب آن بهره جویند، در نوع دوم جنگل‌ها را به بیابان تبدیل می‌کنند تا در آن خانه‌سازی راه بیندازند و به سود سرشاری از این منظر برسند. به این جماعت سودجو باید قاتلان طبیعت گفت که بی‌رحمانه و بدون آزرم و وحشیانه به کار نابودی فضای سبز مشغول هستند. با کارهایی ازاین‌دست، کشور ما ازنظر بیابان‌زایی متأسفانه جزو 10 کشور برتر جهان شناخته شده است. امیدواریم دولت با یک برنامه‌ریزی دقیق و استفاده از تمام پتانسیل‌های موجود، برای بیابان‌زدایی آستین همت را بالا زده و بیابان‌ها را با کاشت درختان به فضای سبز تبدیل کند؛ چراکه متأسفانه طوری به جان زمین افتاده‌اند که در اثر فرسایش زمین و خاک‌برداری بی‌رویه و استفاده از آب‌های زیرزمینی، زمین‌ها را لم‌یزرع کرده و از این راه نیز خسارات عمده به اقتصاد و کشاورزی کشور وارد می‌کنند. بدیهی‌ست با عنایت به اینکه مردم کشور ما مسلمان و در دین مبین اسلام، از سرسبزی و آبادانی به کرات توسط اولیای دین سخن گفته شده است، نیکو خواهد بود که مردم دین‌دار ما در فکر سودجویی و مال‌اندوزی نباشند و خدمت به همنوعان را سرمشق زندگی بدانند. همچنان اگر در هرسال هرنفر از جمعیت جوان و بزرگ‌تر کشور فقط یک نهال را کاشت کنند، در طول سه‌سال می‌توانند ده‌ها هکتار از زمین‌های کشور را از فرایند بیابان‌زایی به بیابان‌زدایی تبدیل کنند که به نوع خود یک جهاد مقدس برای سالم‌سازی جامعه به‌شمار می‌رود.