لمس‌کردن دنیای کودکان؛ نیاز یک جامعه فرهیخته

من همیشه فکر می‌کنم بچه‌ها مظلوم‌ترین اقشار جامعه هستند؛ چرا‌که وقتی به‌دنیا می‌آیند ناخواسته مورد ظلم قرار می‌گیرند. در طول زندگی بچه‌ها، معمولا با دو نوع رفتار شخصیت آنها شکل می‌گیرد؛ یک نوع رفتار، زمانی‌ست که در اثر توجه بی‌حدوحصر به کودکان و نوجوانان اعتمادبه‌نفس آنها گرفته می‌شود یا اینکه آن‌قدر به آنها بی‌توجهی می‌شود که اغلب کمبودهای روانی و عاطفی پیدا می‌کنند؛ به‌همین‌دلیل همیشه بچه‌ها برای من از جایگاه ویژه‌ای برخوردار هستند و خیلی مهم است که بچه‌ها را جدی بگیریم. همیشه این جدی‌گرفتن بچه‌ها دغدغه‌ام بوده و اینکه تا چه حد می‌توانیم به بچه‌ها مهارت‌های زندگی‌کردن را یاد دهیم تا در آینده بتوانند روی پای خود بایستند. من همچنان به راهی که انتخاب کرده‌ام، اعتقاد و باور دارم. از سال‌ها قبل که فیلم «رابطه» را شروع کردم تا امروز همچنان ایستادم و مسیرم جز نگاه‌کردن به کودکان و نوجوانان و آدم‌هایی که از نگاه مردم پنهان هستند و کسی نیست که سراغی از آنها بگیرد و در تنهایی خودشان زجه می‌زنند؛ مثل بچه‌های سندرم دان و... اینها نیاز به دیده‌شدن دارند و من نمی‌دانم تا چه زمانی بتوانم برای بچه‌ها کار کنم؟ در همه فیلم‌نامه‌های من، از نظرات مشاوران حقوقی و روان‌شناس استفاده می‌شود و همیشه یک گروه تحقیق در نگارش فیلم‌نامه سهیم هستند. مثلا در فیلم «رویای خیس» مسئله و دغدغه نوجوانان مطرح می‌شود؛ چرا‌که بچه‌ها در این سن فانتزی‌هایی برای خودشان دارند و این مسیر را نمی‌شناسند و طبیعی‌ست که برای واکاوی چنین مسائلی باید از مشاوران حقوقی و روان‌شناسی کمک گرفت. این کودک درون همیشه با من است و من از کارکردن با کودکان لذت می‌برم؛ چرا‌که همیشه فکر می‌کنم دنیای بچه‌ها به حدی پاک و لطیف است که حتی خوشی‌ها و توقعات‌شان از زندگی چقدر کم و حسرت‌انگیز است. وقتی یک بچه چیزی را می‌خواهد و به‌دست می‌آورد، به‌شدت خوشحال می‌شود؛ ولی ما آدم‌بزرگ‌ها هیچ چیزی نه این‌قدر خوشحال‌مان می‌کند و نه این‌قدر ناراحت! بچه‌ها کوچک‌ترین توقع‌شان از زندگی بزرگ‌ترین آنهاست. من دنیای کودکان را دوست دارم. در واقع چیزهایی که در زندگی به‌عنوان یک کودک داشتم، جدا از من نیست و همان ذهنیت قطعا در لمس‌کردن دنیای کودکان بی‌تاثیر نبوده است.