یادداشتی بر نمایش «شام خداحافظی»؛ به‌کارگردانی شیماه خاسب

نمایش کمدی، جزئی جدایی‌ناپذیر از بدنه تئاتر است که اگر با متنی درست و بازی قوی ارائه شود، به تئاتری دیدنی تبدیل می‌شود و صرفاً اثری سرگرم‌کننده نیست؛ و همین دو پارامتر، نمایش طنز را از تئاتر آزاد، مستثنا می‌کند. نمایش «شام خداحافظی» با طنزی ظریف مفهوم دوستی و روابط انسان‌ها را در دنیای امروزی زیرسؤال می‌برد و به‌این‌مقوله می‌پردازد: چرا با کسانی معاشرت داریم که تمایلی به ادامه ارتباط با آن‌ها نداریم؛ ولی از روی عادت یا از روی شرم، شهامت گسستن رابطه‌ها را نداریم؟ و درانتها، ارزش انسان‌ها و روابطشان با یکدیگر را به‌چالش می‌کشد و به واکاوی پیوندهای میان انسان‌ها در بستر طنز می‌پردازد. «شام خداحافظی» بی‌پروا می‌خواهد به این شرم و خجالت بیهوده پایان دهد؛ اما با وجود شرایط بغرنج و پیچیده‌ای که پیش‌روی کاراکترهاست، لحظاتی کاملاً کمیک به‌وجود می‌آورد. این نمایش، درباره زوجی‌ست که می‌خواهند به رنج بیهوده «رودربایستی» زندگی مشترکشان پایان دهند؛ و از دوستان خود جدا شوند. برای آن‌ها شام خداحافظی ترتیب می‌دهند و به‌یک‌باره آن‌ها را زندگی خود حذف می‌کنند. کمدی موقعیت به‌خوبی دراین‌نمایش شکل گرفته؛ چون هماهنگی بازیگران با هم، ریتم مناسب نمایش و نوع کارگردانی، همگی از هماهنگی قابل‌قبولی برخوردارند؛ و کاملاً مشخص است بازیگران برای ایجاد اتفاق طنزآمیز، برنامه دارند و می‌دانند چگونه با کمدی موقعیت، از تماشاگر خنده بگیرند. طراحی صحنه تاجایی‌که امکان داشته، ساده انتخاب شده تا نمایش بر دیالوگ‌ها و بازی‌ها تمرکز داشته باشد و حواس مخاطب به حاشیه نرود؛ و باوجودآنکه متن نمایشنامه فرانسوی‌ست و نمایش ایرانیزه نشده؛ اما مخاطب خود را از فضای نمایش دور نمی‌بیند. امیر کربلایی‌زاده و امیر غفارمنش، بازی‌های قابل‌تحسینی از خود ارائه می‌دهند و هر‌سه بازیگران، در ردوبدل‌کردن‌های پی‌درپی دیالوگ‌ها سیار خوب عمل کرده و در اکثر لحظات نمایش، از تماشاچی خنده می‌گیرند.